Εξερεύνησα την φύση του πεδίου της. Αυτό ήταν πριν 20 χρόνια, και είχε δει τον πατέρα της 10 φορές από τότε. Ήξερε πολύ λίγα γι' αυτόν.
Πίστευε ότι η μητέρα της ήταν το θύμα - ο πατέρας της είχε σχέση, και μετά ξαναπαντρεύτηκε.
Δεν έκανε καμία προσπάθεια στην εννήλικη ζωή της να επικοινωνήσει μαζί του. Όταν ρώτησα γιατί, απάντησε ότι παλιότερα είχε φέρει την κόρη του από τον δεύτερο γάμο του, και η Μαρί ένιωθε πολύ ζήλεια για να δει την στοργή που έδινε στην ετεροθαλή αδερφή της.
Της είπα ότι δεν θα δουλέψουμε με το διαζύγιο των γονιών της ή την δυσαρέσκειά της γι' αυτό (επειδή δεν ήταν πραγματικά το επίκεντρο στα θέματά της). Παρόλ' αυτά, επιθυμούσα να δουλέψουμε μαζί της σαν ενήλικας, και να βρούμε τι χρειαζόταν να κάνει στο παρόν.
Ήταν απρόθυμη, αλλά τα όριά μου ήταν ξεκάθαρα.
Της είπα μια ιστορία για το δικό μου διαζύγιο, και την συζήτηση που είχα με την μεγαλύτερη κόρη μου όταν μεγάλωσε, και την παραπληροφόρηση που είχε υποκρύψει.
Της είπα ότι ήμουν πρόθυμος να την υποστηρίξω στο να βρει τις δικές της συζητήσεις με τον πατέρα της, αλλά να μην μείνει σε κανέναν αβοήθητο, θύμα ή αδύνατο ρόλο.
Κληρονόμησε τις ιστορίες της μητέρας της, και χρωματίστηκε από αυτές. Σαν ενήλικας είχε τις δικές της επιλογές που μπορούσε να ασκήσει, και μπορούσε να βρει άμεσα από τον πατέρα της προς την πλευρά της ιστορίας του. Δεν το έιχε κάνει προς το παρόν, οπότε η εστίασή μου ήταν να προχωρήσουμε προς το μέλλον, παρά να προσπαθήσουμε να τσουγκρίσουμε στο παρελθόν.
Επιπλέον, καθώς μιλούσαμε γι' αυτό, η Μαρί είχε μια μικρή κοριτσίστικη φωνή και νάζια. Της είπα ότι καταλάβαινα και ότι την συμπονούσα που είχε χάσει τόσα πολλά με τον πατέρα της, αλλά τώρα υπήρχε νερό κάτω από την γέφυρα και κανένα ποσό θεραπείας ή αλληλεπίδρασης με αυτόν που να μπορούσε να επαναφέρει αυτά τα χαμένα χρόνια.
Έπρεπε να είμαστε με το τραγικό αυτού όπως ήταν, και να βρούμε τους πόρους της από αυτό το σημείο.
Αυτό ήταν μια σκληρή γραμμή, αλλά για να κάνουμε αλλιώς θα έπρεπε να βοηθήσουμε και να παρακινήσουμε αυτήν που ήταν κολλημένη σε ένα αβοήθητο μέρος, πάντα θέλοντας κάτι το οποίο είχε χάσει.
Μερικές φορές η εκτεταμμένη ενσυναίσθηση μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους, αλλά άλλες φορές χρειάζονται ξεκάθαρο όριο, και έναν τρόπο να προχωρήσουν μπροστά παρά να κοιτάνε συνεχώς πίσω. Στο μικρό κοριτσίστικο εαυτό της, δεν είχε επιλογές, ούτε ικανότητα να προχωρήσει προς αυτόν.
Ανέφερε πως ήταν όταν τον έβλεπε σαν μικρό παιδί θα τον χτυπούσε. Ξεκάθαρα, ήταν θυμωμένη, και το ομαλοποιήσα. Αλλά δεν βρήκε άλλο τρόπο να συσχετισθεί μαζί του, και ήταν ακόμη θυμωμένη με τον ίδιο μικρό κοριτσίστικο τρόπο.
Έτσι πρότεινα ένα πείραμα.: να ξεκινήσει από μια θέση του δωματίου που θα καθόριζε δίπλα στη μητέρα της, και να περπατήσει κατά μήκος του δωματίου προς τον πατέρα της. Ίσως να κάνει μια κουβέντα μαζί του ή ίσως απλά να σταθεί δίπλα του.
Ήταν μεγάλη πρόκληση αυτή η η πρόσκληση, και ήταν φοβισμένη. Έκανα ότι μπορούσα για να την ενθαρρύνω, αλλά της έδωσα επίσης μια επιλογή. Της υπενθύμιζα συχνά ότι ήταν 24. Της ζήτησα να ξεφύγει από την μικρή κοριτσίστικη φωνή, να δυναμώσει την πλάτη της παρά να βυθιστεί (ανέφερε να έχει συχνά πόνους στην πλάτη), και να μετακινηθεί από ένα μερος ενηλικίωσης και επιλογής.
Αργά, συμφώνησε για το πείραμα. Έκανε ένα βήμα τη φορά, χρειαζόταν πολύ υποστήριξη σε κάθε βήμα, για να μην συντριβεί. Τελικά έφτασε την θέση του πατέρα της, και ζήτησα από κάποιον να παίξει τον ρόλο του πατέρα της.
Το βρήκε αδύνατο να του μιλήσει. Έτσι την ρώτησα τι ένιωθε, και να το βάλει αυτό σε προτάσεις που μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Το έξανα αυτό για μισή ντουζίνα αισθημάτων, έτσι είχε μια σειρά πραγμάτων που μπορούσε να πει. Χρειζόταν περισσότερη ενθάρρυνση για να μπορέσει να βγάλει έξω τις λέξεις. Πράγματι, έκανε μικρούς θορύβους αναπνέοντας, οι οποίοι όταν αναγνωρίστηκαν, συμπεριλάμβαναν το παράπονό της για την προσοχή του στην ετεροθαλή αδερφή της.
Ήθελε να του κάνει ερωτήσεις, αλλά την κατεύθυνα μόνο να κάνει δηλώσεις. Σημείωσα την χειραγώγηση των ερωτήσεων, και την επανέφερα πίσω στους λόγους που ήθελε να προχωρήσει προς αυτόν.
Τελικά του μίλησε, λέγοντάς του ότι ήταν θυμωμένη, πληγωμένη, και επίσης ευχαριστημένη που τον είδε. Περισσότερο μίλησε για τον εκνευρισμό της και τους φόβους της. Η απάντηση του αντιπροσώπου ήταν ότι ήταν χαρούμενος που την έβλεπε, αυτό δεν ήταν κάτι που περίμενε.
Η όλη διαδικασία ήταν πολύ δύσκολη γι' αυτή. Έπρεπε να συνεχίσω να κάνω το πείραμα πιο εύκολο, για παράδειγμα λέγοντάς της ότι αυτό ήταν απλά μια ομαδική θεραπεία, δεν ήταν ο πραγματικός πατέρας της και μητέρα της εκεί, και απλά περπατούσε σε ένα μπαμπού δάπεδο, και τίποτα άλλο. Αυτό μείωσε το συναισθηματικό σθένος, μόνο για λίγο. Την συνόδευσα σε κάθε της βήμα, συμβουλεύοντας, υποστηρίζοντας και προκαλώντας την να παραμείνει ενήλικη.
Αυτό ήταν ένα παράδειγμα "ασφαλούς επείγουσας ανάγκης" του πειράματος Γκέσταλτ, όπου βηματίζουμε σε μια περιοχή που φυσιολογικά είναι δύσκολη, αλλά παρόλ΄αυτά το κάνουμε με όση υποστήριξη χρειάζεται.
Αυτό επιτρέπει στο άτομο να έχει μια νέα εμπειρία.
Ωστόσο, τέτοια πειράματα δεν είναι περιοριστικά, και οι πελάτες ενθαρρύνονται να μην τα κάνουν σε νέα "πρέπει", αλλά να τα βλέπουν ως εξερευνήσεις της επίγνωσης και επιλογής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου