Case #24 - Το εγκαταλειμμένο παιδί

Ξόδεψα μερικό χρόνο για να συνδεθώ με την Τζέιν στην αρχή της συνεδρίας. Παρατήρησα το κίτρινο/χρυσό φανελάκι που φορούσε. Είπε ότι της α΄ρεσουν τα χρώματα της φωτιας, έφερναν ζέστη και βοηθούσαν στην αντιμετώπιση όταν ένιωθε λυπημένη. Η Τζέιν εξήγησε πως της άρεσε να βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους που ήταν ενθουσιώδεις και ευφυείς, αν δεν ήταν, δεν είχε κανένα ενδιαφέρον γι' αυτούς.
Την ρώτησα με τι θα ήθελε να δουλέψουμε - ανέφερε εργασία, πατέρα και αγόρι. Της ζήτησα να διαλέξει ένα και επέλεξε εργασία.
Ό,τι και να διαλέξει το άτομο είναι καλά, καθώς είναι πολύ πιθανό να είναι κοντά στο σημείο.
Την ρώτησα ποιο ήταν το θέμα συγκεκριμένα - ανέφερε ότι ήταν εγωκεντρική, και κυνηγούσε αυτό που ήθελε, άσχετα με τους άλλους.
Αποδέχτηκα τις θετικές πτυχές αυτού στην εργασία, και μπορούσα να καταλάβω επίσης πως θα μπορούσε να επηρρεάσει τους άλλους.
Μετά αποκάλυψε ότι λαχταράει αναγνώριση, και ότι στην πραγματικότητα ήταν υιοθετημένη. Οι γονείς της την είχαν εγκαταλείψει κάτω από μια γέφυρα.
Αυτό άλλαξε σημαντικά τα πράγματα για μένα. Το να αποκαλύψει ένα τόσο σημαντικό και δύσκολο γεγονός σημαίνει ότι με εμπιστεύεται με κατι τόσο προσωπικό και πολύ σκληρό. Παρά να το πάρω σαν μια χρήσιμη και σχετική πληροφορία για τον εαυτό της, και τα συνφραζόμενα για την εγωκεντρικότητά της, το πήρα πολύ πιο σοβαρά, σαν μια βαθειά κραυγή για την "αναγνώριση" που είπε ότι χρειαζόταν.
Έπειτα κατάλαβα και την ανάγκη της για ζεστασιά.
Την ρώτησα τι ένιωθε, αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει τίποτα απολύτως. Εκτός από τα πόδια της που ήταν κρύα εξαιτίας του κλιματιστικού.
Έτσι την ρώτησα για το αίσθημα κρύου στην σχέση, και σημείωσα ότι αυτό ήταν το αντίθετο από την ζεστασιά που έψαχνε στη σχέση.
Αλλά δεν ήθελα να ξοδέψουμε χρόνο μιλώντας γι' αυτό. Την ρώτησα πόσο καιρό έμεινε κάτω από την γέφυρα. Δεν ήξερε, οπότε της ζήτησα να μαντέψει. Σκέφτηκε μια μέρα.
Ξεκάθαρα, θα είχε πάρει κρύο σε αυτό το διάστημα.
Έτσι, αφού προκάλεσα αυτή τη μνήμη του τραυματικού γεγονότος, θα ήθελα να διασφαλίσω ότι κάτι διαφορετικό συνέβη. Τη ρώτησα αν θα μπορούσα να πάω δίπλα της, και θα μπορούσε να βάλει το κεφάλι της στον ώμο μου.
Είπε, ναι, αυτό είναι που πάντα λαχταρούσε.
Έτσι κάναμε αυτό, και της ζήτησα μόνο να αναπνέει σε οποιαδήποτε ζεστασιά μπορούσε να πάρει. Πήρε λιγο χρόνο, για κάποιο χρόνο δεν μπορούσε να το κάνει. Αλλά μετά ξεκίνησε, η αναπνοή της ερχόταν πολύ γρήγορα, όπως ενός παιδιού. Τελικά επιβράδυνε, την ρώτησα τι ένιωθε και είπε, ζεστή αλλά τα πόδια της ήταν ακόμη κρύα. Έτσι τα κάλυψα με ένα ρούχο, και συνεχίσαμε. Ανέφερε ήχους από το στομάχι της. Την ρώτησα την εμπειρία της, μίλησε για το ότι προσπαθούσε να χάσει βάρος, και προσπαθούσε πολύ σκληρά να κάνει δίαιτα.
Ξεκάθαρα, αυτό ήταν για την πείνα, για την συναισθηματική ζεστασιά. Έτσι την ρώτησα, και μετά έβαλα το χέρι μου στο στομάχι της επίσης, και της ζήτησα να αναπνεύσει μέσα στη ζεστασιά.
Το κάναμε αυτό για λίγο περισσότερο, και μετά αφού την προειδοποίησα, τραβήχτηκα πίσω.
Είπε ότι είχε πάει σε πολλά εργαστήρια, αλλά ποτέ δεν είχε τέτοια απάντηση στα θέματά της.
Η διαδικασία του Γκέσταλτ οδηγούταν από το επίκεντρο στο εδώ και τώρα της σχέσης, αλλά και από τα συμφραζόμενα, και αυτό που έλειπε από εκεί. Για οτιδήποτε μίλησε ήρθε μαζί 0 η ανάγκη για αναγνώριση, η επιθυμία για ζεστασιά, η πείνα και η υπερφαγία, η αυτο-επιβίωση ενδιαφέροντος.
Έτσι παρείχα αναγνώριση στο πιο βαθύ επίπεδο που μπορούσα, περισσοτέρο όχι λεκτικά, και στο επίπεδο αγγίγματος. όπως η επικοινωνία ενός παιδιού λαμβάνει εμπειρία σε μη λεκτικό επίπεδο.
Το διευκολυμένο έργο στην θεραπεία μπορεί να είναι χρήσιμο, αλλά οι πιο βαθιές αλλαγές έρχονται μέσα από την σχέση. Να εναρμονιστείς με τις σχεσιακές ανάγκες του πελάτη είναι το κλειδί, και στη συνέχεια να βρεθεί ένας τρόπος για την κάλυψη των εν λόγω αποτελεσμάτων σε μια βαθιά επίδραση.