|
Changchang ήταν '50 της. Ήταν ένα πολύ ευγενικό άτομο.Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ φροντίδα για όλους γύρω της. Αλλά αποκάλυψε ότι ήταν δυστυχισμένος στο γάμο της. Εκείνη δεν έπεσε πληρούνται, ένιωθε μοναξιά. Αποδείχθηκε ότι, αν είχε φίλους, τα μέρη των κοινωνικών επαφών, και θεωρήθηκε καλά, ακόμη ένιωθε δυστυχισμένος και μόνος. Μετακόμισα σε ένα direclty διαλογική κατάσταση μαζί της. Της είπα - Νιώθω πολύ άνετα με την παρουσία σας. Έχω μια αίσθηση ότι είναι πολύ επιεικής, και theres πολύ χώρο για μένα να είμαι ο εαυτός μου, και θα με δεχτεί. Συμφώνησε - αυτό είναι το πώς ήταν με τους ανθρώπους. Της είπα πόσο πολύ μου άρεσε αυτό το συναίσθημα - όπως είναι πολύ ασφαλές. Εκείνη κούνησε το κεφάλι και είπε ότι ήταν σημαντικό γι 'αυτήν. Της είπα πως θα μπορούσα να φανταστώ ενδεχομένως να επωφεληθούν από αυτό το συναίσθημα - από εκμυστηρεύσεις σε αυτήν, ή να ακουμπά πάνω της, ή την αποδοχή ζεστασιά της. Ως θεραπευτής, ήταν λίγο δύσκολο για μένα να μείνει στη θέση της αρχής, ή ένας επαγγελματίας, ή να δίνει τη γνώμη της, γιατί θα μπορούσα να αισθανθώ τη δική μου ανάγκη που προκύπτει για την αντιμετώπιση της γενναιοδωρίας της. Κούνησε το κεφάλι της - θα μπορούσε να αναγνωρίσει όλα αυτά, αν και σπάνια πήρε με λόγια τόσο άμεσα. Επίσης παρατήρησα πως ένιωσα λίγο άβολα με κάποιο τρόπο που ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί. Έχει μόνο ήθελε να δώσει, και είχε πολλά να δώσει. Αλλά ήταν αυτή σε θέση να λαμβάνουν πραγματικά. Θα μπορούσε αυτή να λάβει κάτι από μένα; Δάκρυα ήρθαν στα μάτια της. Αυτό που είπε ήταν δύσκολη. Αισθάνθηκα επίσης συγκινημένος από αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν μπορούσα να λάβουν τίποτα από μένα. Ήταν σχεδόν υποχρεωμένος να δώσει. Δεν ήταν ισορροπημένο. Έτσι, ήρθε με ένα πείραμα Gestalt. Βρήκα κάποια όμορφα μάρμαρα γυαλί στο δωμάτιο, και τα βάζουμε στο χέρι μου. Είπα, εγώ είμαι πρόκειται να σας δώσω ένα μάρμαρο, ένα κάθε φορά. Θέλω να τους πάρει πολύ από μένα, σαν να λαμβάνει ένα δώρο.... Συμφώνησε, και το κάναμε. Το έκανα πολύ αργά, κοιτάζοντας της, φροντίζοντας ήταν πραγματικά λαμβάνουν από μένα. Ήταν επισφαλής, η ευπάθεια της προέκυψε, έκλαιγε καθώς πήρε κάθε μάρμαρο. Είπε ότι ήταν η πρώτη φορά που θα μπορούσε να θυμούνται για πολύ καιρό πραγματικά λαμβάνοντας κάτι από άλλο πρόσωπο. Ήταν πάντα ο δωρητής, και thats πώς πήρε την αναγνώρισή της. Αλλά ήταν τελικά άδειο, επειδή η ροή δεν ήταν αμφίδρομη, και τις σχέσεις έτειναν να λιμνάζει, ως αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου lonliness της, παρά το γεγονός ότι θεωρούνται καλά και έχει πολλούς φίλους. Εδώ χρησιμοποίησα τη δική μου εμπειρία στο διάλογο. Αντί να μιλάμε για το υπόλοιπο της ζωής της, που έφερε στο παρόν, και το πείραμα ήταν μεταξύ μας. Έτσι, νέα εμπειρία της ήταν δυνατό, επειδή ήμουν εγώ επένδυση, όπως ακριβώς της. Έφερα την ευαισθητοποίηση σε μια σχεσιακή συναλλαγή που ήταν συνήθως αυτόματα και έξω από την ευαισθητοποίηση. Φέρνοντας τη δική μου εμπειρία στο (όχι απόφαση), θα μπορούσε να το αποδεχθεί και να είναι ανοιχτή σε κάτι διαφορετικό.
Ο Τρέβορ ήταν 33. Μεγάλωσε στην Ινδία με την μητέρα του ˙ ο πατέρας του δεν υπήρχε καθόλου στην ζωή του. Τον έστελναν σε ένα εναλλακτικό σχολείο, όπου υπήρχε πολύ ελευθερία για τους μαθητές, αλλά λίγη καθοδήγηση. Ήρθε στην Αυστραλία όταν ήταν γύρω στα είκοσι, και ξεφάντωνε έντονα, και δούλευε ακόμα πιο έντονα. Κατά τα παιδικά του χρόνια, η μητέρα του πάντα δούλευε. Την έβλεπε σπάνια παρότι ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Ήρθε (η μητέρα του) στην Αυστραλία πριν από 5 χρόνια και αγόρασε ένα σπίτι, όπου τώρα μένει ο ίδιος. Προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο – ξοδεύουν περισσότερο χρόνο μαζί τώρα απ' ότι όταν μεγάλωνε. Ο Τρέβορ ήταν έξυπνος, όμορφος, με αυτοπεποίθηση, αλλά δεν μπορούσε να βρει κοπέλα ή έστω να κρατήσει μια μακροχρόνια σχέση. Υπήρχαν πολλά θέματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Ένα από τα κεντρικά ήταν η υποστήριξη έναντι της ελευθερίας. Ο Τρέβορ είχε μεγαλώσει με πολύ μεγάλη ελευθερία, στο σχολείο αλλά και στο σπίτι, χωρίς όμως καθαρή δομή ή υποστήριξη. Οπότε το ανέφερα αυτό μέσα στην συνεδρία. Πρότεινα να παριστάνω εγώ έναν από τους δασκάλους του στο σχολείο. Πρώτα έπαιξα το ρόλο ενός δασκάλου που έδινε μεγάλη ελευθερία, και τον τσέκαρα για το πώς αισθάνεται. Ήταν μια οικεία εμπειρία για εκείνον – η ευχαρίστηση την ελευθερίας του, αλλά την ίδια στιγμή, ένα συναίσθημα χαμένου. Έπειτα παρίστανα τον δάσκαλο που δεν είχε: δίνοντάς του καθαρές δομές αλλά ταυτόχρονα ενθαρρύνοντάς τον. Αυτό του έφερε δάκρυα στα μάτια, και το υποβόσκον άγχος του μειώθηκε. Την ίδια στιγμή όμως , δεν του ήταν οικείο, και ένιωσε μια ανυποταξία. Έπειτα αλλάξαμε θέσεις. Εγώ παρίστανα αυτόν και εκείνος παρίστανε τον δάσκαλο που ορίζει τις δομές και δίνει την υποστήριξη. Αυτό του ήταν πολύ ευχάριστο. Ένιωθε περισσότερη σταθερότητα. Αυτό έθεσε έναν αριθμό θεμάτων που αναλύσαμε σε βάθος: τη δομή, την υποστήριξη, την ενθάρρυνση, το άγχος και την ανυποταξία. Του ζήτησα να μου προσδιορίσει μέρη του σώματός του που ένιωθε κάθε μια από αυτές τις εμπειρίες. Και μετά του ζήτησα να μου ζωγραφίσει μια εικόνα που να περιέχει καθένα από αυτά τα στοιχεία. Του έδωσα δουλειά για το σπίτι για να ζωγραφίσει μια σειρά από αυτές τις εικόνες. 'Ήρθε πίσω την επόμενη εβδομάδα με μία μέγιστη ανακάλυψη – δεν είχε καταφέρει ποτέ να ενώσει αυτές τις ξεχωριστές πλευρές- η δομή ήταν περιορισμένη στην δουλειά, στην ελευθερία του να ξεφαντώνει και η επιθυμία του για εκτίμηση τον οδήγησε σε κάποιου είδους χειραγωγημένη συμπεριφορά στις σχέσεις. Καθώς αυτή η επίγνωση αυξήθηκε σε κάθε τομέα, ήταν δυνατό να αρχίσει να ενσωματώνει τις διαφορετικές πτυχές του εαυτού του. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας χρησιμοποιήσαμε το πείραμα Γκεστάλτ για να ενσαρκώσουμε και να παίξουμε τις διαφορετικές όψεις του εαυτού, φέραμε τις προηγούμενες εμπειρίες στο παρόν, δημιουργήσαμε νέες εμπειρίες για να μεγιστοποιήσουμε την επίγνωση και εξερευνήσαμε αυτές τις εμπειρίες χρησιμοποιώντας την σωματική αίσθηση. Χρησιμοποιήσαμε την δημιουργική διαδικασία της τέχνης για να εμβαθύνουμε περισσότερο την επίγνωση, και την θεραπευτική σχέση (ασθενή - θεραπευτή) για να προσφέρουμε ένα ασφαλές περιβάλλον για να μεταφέρουμε όλα αυτά σε διάλογο.
H folks.
I wanted to let you know that I will be running two workshops in Romania in May.
-------------------------------------------------------
Workshop #1
Host:
Societatea de Gestalt Terapie din Romania
Workshop subject:
A Gestalt approach to working with couples
City:
Bucharest
Contact:
gestaltro@yahoo.com
ph +40 (21) 319 69 52
-------------------------------------------------------
Workshop #2
Host:
AMURTEL Romania
Workshop subject:
Psychotherapy and spirituality
City:
Bucharest
Contact:
didi@amurtel.ro
ph +40 (744) 565 252
Ο Τρέβορ ήταν 33. Μεγάλωσε στην Ινδία με την μητέρα του ˙ ο πατέρας του δεν υπήρχε καθόλου στην ζωή του. Τον έστελναν σε ένα εναλλακτικό σχολείο, όπου υπήρχε πολύ ελευθερία για τους μαθητές, αλλά λίγη καθοδήγηση. Ήρθε στην Αυστραλία όταν ήταν γύρω στα είκοσι, και ξεφάντωνε έντονα, και δούλευε ακόμα πιο έντονα. Κατά τα παιδικά του χρόνια, η μητέρα του πάντα δούλευε. Την έβλεπε σπάνια παρότι ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Ήρθε (η μητέρα του) στην Αυστραλία πριν από 5 χρόνια και αγόρασε ένα σπίτι, όπου τώρα μένει ο ίδιος. Προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο – ξοδεύουν περισσότερο χρόνο μαζί τώρα απ' ότι όταν μεγάλωνε. Ο Τρέβορ ήταν έξυπνος, όμορφος, με αυτοπεποίθηση, αλλά δεν μπορούσε να βρει κοπέλα ή έστω να κρατήσει μια μακροχρόνια σχέση. Υπήρχαν πολλά θέματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Ένα από τα κεντρικά ήταν η υποστήριξη έναντι της ελευθερίας. Ο Τρέβορ είχε μεγαλώσει με πολύ μεγάλη ελευθερία, στο σχολείο αλλά και στο σπίτι, χωρίς όμως καθαρή δομή ή υποστήριξη. Οπότε το ανέφερα αυτό μέσα στην συνεδρία. Πρότεινα να παριστάνω εγώ έναν από τους δασκάλους του στο σχολείο. Πρώτα έπαιξα το ρόλο ενός δασκάλου που έδινε μεγάλη ελευθερία, και τον τσέκαρα για το πώς αισθάνεται. Ήταν μια οικεία εμπειρία για εκείνον – η ευχαρίστηση την ελευθερίας του, αλλά την ίδια στιγμή, ένα συναίσθημα χαμένου. Έπειτα παρίστανα τον δάσκαλο που δεν είχε: δίνοντάς του καθαρές δομές αλλά ταυτόχρονα ενθαρρύνοντάς τον. Αυτό του έφερε δάκρυα στα μάτια, και το υποβόσκον άγχος του μειώθηκε. Την ίδια στιγμή όμως , δεν του ήταν οικείο, και ένιωσε μια ανυποταξία. Έπειτα αλλάξαμε θέσεις. Εγώ παρίστανα αυτόν και εκείνος παρίστανε τον δάσκαλο που ορίζει τις δομές και δίνει την υποστήριξη. Αυτό του ήταν πολύ ευχάριστο. Ένιωθε περισσότερη σταθερότητα. Αυτό έθεσε έναν αριθμό θεμάτων που αναλύσαμε σε βάθος: τη δομή, την υποστήριξη, την ενθάρρυνση, το άγχος και την ανυποταξία. Του ζήτησα να μου προσδιορίσει μέρη του σώματός του που ένιωθε κάθε μια από αυτές τις εμπειρίες. Και μετά του ζήτησα να μου ζωγραφίσει μια εικόνα που να περιέχει καθένα από αυτά τα στοιχεία. Του έδωσα δουλειά για το σπίτι για να ζωγραφίσει μια σειρά από αυτές τις εικόνες. 'Ήρθε πίσω την επόμενη εβδομάδα με μία μέγιστη ανακάλυψη – δεν είχε καταφέρει ποτέ να ενώσει αυτές τις ξεχωριστές πλευρές- η δομή ήταν περιορισμένη στην δουλειά, στην ελευθερία του να ξεφαντώνει και η επιθυμία του για εκτίμηση τον οδήγησε σε κάποιου είδους χειραγωγημένη συμπεριφορά στις σχέσεις. Καθώς αυτή η επίγνωση αυξήθηκε σε κάθε τομέα, ήταν δυνατό να αρχίσει να ενσωματώνει τις διαφορετικές πτυχές του εαυτού του. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας χρησιμοποιήσαμε το πείραμα Γκεστάλτ για να ενσαρκώσουμε και να παίξουμε τις διαφορετικές όψεις του εαυτού, φέραμε τις προηγούμενες εμπειρίες στο παρόν, δημιουργήσαμε νέες εμπειρίες για να μεγιστοποιήσουμε την επίγνωση και εξερευνήσαμε αυτές τις εμπειρίες χρησιμοποιώντας την σωματική αίσθηση. Χρησιμοποιήσαμε την δημιουργική διαδικασία της τέχνης για να εμβαθύνουμε περισσότερο την επίγνωση, και την θεραπευτική σχέση (ασθενή - θεραπευτή) για να προσφέρουμε ένα ασφαλές περιβάλλον για να μεταφέρουμε όλα αυτά σε διάλογο.
Η Λιάν ήρθε σε μένα γιατί είχε ένα δερματικό έκζεμα στο πρόσωπό της που δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί. Την ρώτησα για κάποιες γενικές πληροφορίες- την ζωή της, τα επίπεδα στρες της, την υγιεινή διατροφή της, την άσκηση και την οικογένεια. Ήταν νέα –γύρω στα 20 και ήδη έκανε διαλογισμό. Είχε δοκιμάσει διάφορες ιατρικές θεραπείες, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να το εξαφανίσει. Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος και είπε ότι οι άνθρωποι συχνά δεν παρατηρούσαν την ίδια αλλά το εξάνθημά της. Οπότε της είπα να φανταστεί ότι εκείνη ήταν το εξάνθημα, και να περιγράψει τον εαυτό της. Είπε πράγματα όπως: • Είμαι κόκκινη • Δεν μπορώ να κρυφτώ • Είμαι ευαίσθητη • Δεν θα φύγω • Διώχνω τους ανθρώπους μακριά • Είμαι άσχημη • Είμαι ερεθισμένη Της ζήτησα να τσεκάρει τι ένιωθε μέσα στο σώμα της όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις. Ανέφερε ότι ένιωθε ευαίσθητα, καυτά και άβολα. Έπειτα εξερεύνησα μαζί της κάθε μία από τις δηλώσεις τις. Της είπα « πες μου για το ότι είσαι κόκκινη», και την βοήθησα να εξερευνήσει τι σήμαινε το κόκκινο στην ζωή της. Μου είπε για μια λυπηρή ανάμνηση κατά το Κινέζικο νέο έτος, με πολύ κόκκινο χρώμα τριγύρω, όμως ο πατέρας της δεν γύρισε σπίτι. Και άλλες δηλώσεις απέφεραν ιστορίες. Όταν μίλησε για το κρύψιμο, εξέφρασε το πώς ήθελε να κρυφτεί από την μητέρα της, που την έδερνε. Την ρώτησα για το ότι διώχνει τους ανθρώπους μακριά. Στην αρχή δεν μπορούσε να μου το εξηγήσει- ήταν ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, που πάντα ήθελε να κάνει πράγματα για τους άλλους. Αλλά όσο πηγαίναμε βαθύτερα, έγινε εμφανές ότι συνήθιζε να είναι ο «δότης» στην σχέση για να μην αφήνει τους ανθρώπους να την πλησιάζουν. Το να δέχεσαι από τους άλλους σημαίνει να τους αφήνεις να έρχονται πιο κοντά. Αυτό που απέδιδε μεγαλύτερη ενέργεια ήταν το «Διώχνω τους ανθρώπους μακριά». Της ζήτησα να μου το πει αυτό ευθέως: «Θέλω να σε διώξω μακριά». Αυτό έφερε πολύ ενέργεια, μόλις ξεπέρασε την ντροπαλότητά της. Την κάλεσα να σπρώξει έναντι των χεριών μου, για να μπορέσει να ενσαρκώσει το διωγμό. Στην αρχή το έκανε αυτό διστακτικά και μετά όλο και πιο δυνατά. Όλη της η ενέργεια ερχόταν μέσα από τα χέρια της. Την ρώτησα τι αισθάνεται: θυμό. Οπότε δουλέψαμε μαζί ενσαρκώνοντας τον θυμό της. Την είδα μόνο δύο φορές, αλλά μου ανέφερε λίγο καιρό αργότερα ότι το μεγαλύτερο μέρος του εξανθήματός της είχε καθαρίσει και ότι μπορούσε να είναι πιο αποφασιστική στην ζωή της και στις σχέσεις της.
Η Τρέισι ήταν παντρεμένη για 12 χρόνια και είχε ένα παιδί. Δεν ήταν δυστυχισμένη στον γάμο της. Τα πήγαινε πάρα πολύ καλά με τον σύντροφό της. Όμως σπανίως έκαναν σεξ.
Στην αρχή της σχέσης τους, εκείνη είχε πάει στο εξωτερικό για ένα χρόνο. Κατά την διάρκεια αυτού του χρόνου είχε μια πολύ έντονη και πολύ ερωτική σχέση. Έτρεξε μακριά από αυτήν, γύρισε πίσω σπίτι, και παντρεύτηκε. Αλλά της πήρε πολύ χρόνο για να ξεπεράσει την εμπειρία και ακόμα δεν την είχε ολοκληρώσει.
Αυτό είναι ένα κλασσικό παράδειγμα ανοιχτών υποθέσεων και πολικότητας ταυτόχρονα στην προσέγγιση Γκεστάλτ.
Καθώς μιλούσε για το θέμα, την ρώτησα, τι αισθάνεσαι τώρα. Αυτή είναι μια κλασσική ερώτηση της προσέγγισης Γκεστάλτ.
Είχε πολλά πολύπλοκα συναισθήματα. Προχωρήσαμε σε αυτά σωματικά, διαθέτοντας χρόνο για να δουλέψουμε πάνω στην λύπη, την ένταση και την ανυπόστατη φύση αυτής της εμπειρίας. Δεν είναι απαραίτητο να γυρίσουμε «στο παρελθόν» γιατί το παρελθόν είναι παρόν, και όλα όσα χρειάζονται για να αντιμετωπίσουμε την ανολοκλήρωτη φύση του παρελθόντος είναι διαθέσιμα για να τα δουλέψουμε τώρα.
Κάναμε επίσης και λίγη δουλειά πάνω στην πολικότητα. Ο έντονα σεξουαλικός της εαυτός και ο ευτυχισμένα παντρεμένος της εαυτός. Ο εαυτός της που ξεπερνάει τα όρια και ο συντηρητικός , που δεν παίρνει ρίσκα εαυτός της.
Σε αυτήν την συνομιλία, την έκανα να αλλάζει θέσεις, καθώς έπαιζε και τις δύο πλευρές της προσωπικότητάς της.
Επίσης τσέκαρα τα συναισθήματα που είχε για την κάθε πλευρά. Κάλεσα την κάθε πλευρά να κριτικάρει την άλλη: « είσαι πολύ ανεξέλεγκτη», «είσαι πολύ βαρετή».
Μετά από αρκετή συζήτηση, οι δύο πλευρές ήρθαν πιο κοντά και συμφώνησαν σε μία μέση λύση. Αυτό συμβαίνει φυσικά, με την σωστή υποστήριξη, και οδηγεί σε ενσωμάτωση της διάσπασής μας, όπως το ονόμασε ο Φρίτζ Πέρλς.
Η Τζοάν ήταν μία πελάτης στα 50 της. Είχε αρκετά χρήματα και δύο ενήλικες κόρες, από διαφορετικούς άντρες. Ήταν χωρισμένη και ταξίδευε πάρα πολύ. Η Τζοάν δεν ήταν ευτυχισμένη. Ένιωθε μία έλλειψη αυτοπεποίθησης στα επαγγελματικά της, για να μπορέσει να αξιοποιήσει τα πολλά χρόνια των σπουδών της. Ένιωθε ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν την καταλάβαιναν και ότι οι φίλοι της δεν την υποστήριζαν. Ένιωθε ότι πάντα έδινε στους άλλους, αλλά οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για εκείνη. Ήταν μνησίκακη και μαγκωμένη. Η θεραπεία μαζί της δεν ήταν εύκολη. Ήθελε λύσεις, όμως απέρριπτε οποιαδήποτε πρόταση. Ουσιαστικά ήθελε εμπάθεια και κατανόηση. Με πολλούς τρόπους, αυτό που ήθελε μόνο ήταν η συμπάθεια. Μετά από λίγο καιρό, άρχισα να νιώθω άβολα απλώς να επιβεβαιώνω όλη την ώρα πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα για εκείνη. Ήταν απρόθυμη να αναγνωρίσει τον ρόλο της και κάθε φορά που της έδειχνα ότι είχε και εκείνη κάποια ευθύνη για την κατάσταση, είχε την τάση να γίνεται αμυντική και να θυμώνει μαζί μου λόγω του ότι δεν ήμουν υποστηρικτικός. Ήθελε να χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο μέρος της κάθε συνεδρίας απλώς για να τονίζει πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα και πόσο άσχημα της συμπεριφέρονταν. Ξανά, ένιωθα άβολα απλώς να κάθομαι και να ακούω αυτά, με κάποιον τρόπο απλώς υποστήριζα το να μένει εγκλωβισμένη σε αυτήν την επίπονη και αντιπαραγωγική όψη της ζωής της. Από την άλλη όταν την διέκοπτα, εκείνη θύμωνε και με κατέκρινε. Δεν ήταν μια εύκολη θεραπεία! Της παράθεσα την ιδέα ότι αυτό που της συνέβαινε εκεί έξω στον κόσμο ήταν μία αντανάκλαση της μεταξύ μας σχέσης. Ότι ο τρόπος που ένιωθε το ότι δεν την άκουγαν ή ότι δεν την υποστήριζαν ήταν συναισθήματα που κάποιες φορές τα ένιωθε και με μένα. Και ότι κάποιες από τις αντιδράσεις μου προς εκείνη μπορεί να είναι παρόμοιες με τις αντιδράσεις που οι άλλοι είχαν απέναντί της. Κάποιες φορές ενδιαφερόταν και ήταν ανοιχτή σε αυτή (την ιδέα), και άλλες φορές απλώς ήθελε να συνεχίσει με τις γνωστές ιστορίες. Μία φορά της πρότεινα κάποια πράγματα που θα ήθελα να δουλέψω μαζί της , αντί να ξοδεύω τόσο χρόνο ακούγοντας τις ιστορίες της. Ήταν πολύ προσβεβλημένη και πολύ νευριασμένη μετά από αυτό. Ήθελε να σταματήσει την θεραπεία. Έτσι με όρους σχετικότητας, αυτό είναι ένα παράδειγμα αυτού που ονομάζουμε «σχίσμα» στο ύφασμα των σχέσεων. Είναι ευθύνη του θεραπευτή να το «διορθώσει» κάνοντας την δουλειά της αναγνώρισης και επανασύνδεσης. Και έτσι αυτό έκανα – αναγνώρισα ότι είχε βιώσει αυτό που της έκανα σαν να την ξεκόβω και πόσο πολύ αυτό την στεναχώρησε και της ανακαίνισε συναισθήματα θυμού. Αναγνώρισα το ότι ήμουν ανυπόμονος στο να προχωρήσω την θεραπεία παρακάτω και το ότι ένιωθα μαγκωμένος με το να ακούω απλώς τις ιστορίες της. Αναγνώρισα ότι ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησα να φέρω περισσότερη παρουσία και ζωντάνια μέσα στην θεραπεία δεν δούλεψε για εκείνη. Ένιωσε ανακουφισμένη από αυτό και ήταν μάλλον η πρώτη φορά στη ζωή της που κάποιος αναγνώριζε το δικό του κομμάτι στην δυσλειτουργία της σχέσης. Με αυτόν τον τρόπο, η θεραπεία ήρθε μέσα από την εμπειρία και το αποτέλεσμα ήταν ότι ένα κομμάτι του εαυτού της έγινε πιο δυνατό. Παρόλ' αυτά, υπήρχε ακόμα αρκετή δουλειά που έπρεπε να γίνει.
Ένας νέος άνδρας αντιμετώπιζε προβλήματα με την κοπέλα του. Ήταν διατεθειμένος να συνεχίσει την σχέση τους, αλλά εκείνη ήθελε απόσταση και παρόλο που εκείνη έλεγε ότι τον αγαπούσε, φαινόταν ότι έχανε το ενδιαφέρον της και ήθελε λιγότερο εμπλεκόμενη σύνδεση μαζί του.
Εκείνος ένιωθε απογοητευμένος και δεν ένιωθε πολύ δυνατός σε αυτή την κατάσταση. Φαινόταν σαν να κατείχε εκείνη την μπάλα και εκτός από το να πατήσει το κουστούμι του δεν ήξερε τι να κάνει. Ήταν αναποφάσιστη και καθόλου ξεκάθαρη στο τι ήθελε.
Έτσι εξερευνήσαμε το ποιος ήταν σε αυτή την περίπτωση. Στον Gestalt, ενδιαφερόμαστε λιγότερο να βρούμε λύσεις και περισσότερο συγκεντρωμένοι στο να αυξήσουμε την επίγνωση. Έτσι η ερώτηση « Ποιος είσαι» σε μια ποικιλία περιπτώσεων είναι το κλειδί.
Έτσι ενώ φαινόταν ότι βρισκόταν σε μια θέση στην οποία δεν είχε πολλές επιλογές, το πρώτο στάδιο για να ξεκινήσουμε ήταν το να βρούμε τα όρια του. Ο καθορισμός του εαυτού επικουρείται από την οριοθέτηση.
Έτσι εξερευνήσαμε ερωτήσεις όπως:
- Ποιο είναι το ελάχιστο ποσό επαφής που είναι αρκετό για εσένα;
- Πόσο καιρό είστε διατεθειμένος να «περιμένετε» πριν χρειαστεί να προχωρήσετε;
- Ποια είναι η προσδοκία σας για το επίπεδο της προσωπικής αλληλεπίδρασης;
- Τι θέλεις σε μακροπρόθεσμη βάση;
- Σε αυτή την περίοδο διαχωρισμού , ποια είναι τα όρια και οι κανόνες που θέτεις στον εαυτό σου, και της ζητάς να ισχύουν;
Με τον προσδιορισμό των ορίων αυτών ήταν σε θέση να δει ότι δεν ήταν απλά σε μια «επαιτεία» θέση, αλλά είναι ικανός να βρει τη δική του θέση στη σχέση.
Στην Gestalt βλέπουμε τα όρια ως πολύ σημαντικά για την προώθηση της καλής, σαφής επικοινωνία. Υπάρχουν τρόποι με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε την παραμόρφωση των ορίων και τον εντοπισμό εκείνων των τρόπων που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τους τρόπους που ένας πελάτης είναι εκτός ισορροπίας και μπορεί να βρει πληρέστερο τον εαυτό του, στη σχέση.
Ο Trevor ήταν σε μία σχέση με μια γυναίκα και μάλιστα της είχε προτείνει γάμο. Αλλά ακόμη δεν ήταν απόλυτα βέβαιο ότι ήταν η «σωστή». Ένιωυε πιο άνετα με την απόφαση του καθώς περάσαμε στην θεραπεία, αλλά διατηρούσε κάποιες αμφιβολίες. Ένιωθε ότι οι αξίες τους είχαν εναρμονιστεί, ότι αγαπούσε ο ένας τον άλλο και ότι θα μπορούσαν να έχουν μια καλή ζωή μαζί. Αλλά η αμφιβολία του τον υπονόμευε – Υπήρχε κάποιος εκεί έξω που θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι πιο ταιριαστός;
Συνέχισε να προσπαθεί να ξεπεράσει την αμφιβολία του – Έπεισε τον εαυτό του ότι αυτό δεν ήταν ορθολογικό, ή λογικό ή χρήσιμο. Προσπάθησε να σκεφτεί τα θετικά της. Αλλά η αμφιβολία διατηρούταν στην επιφάνεια και υπονόμευε την σχέση τους.
Έτσι στην θεραπεία κάναμε πολλές προσεγγίσεις.
Πρώτον, κοιτάξαμε το γενικό πλαίσιο- αυτό είναι το πεδίο της θεωρίας του προσανατολισμού του Gestalt. Ο πατέρας του είχε έναν δια βίου δεσμό με άλλη γυναίκα. Έτσι ο Trevor μεγάλωσε με αυτή την τριγωνοποίηση. Έτσι , όταν έφτασε να δεσμευτεί με γάμο, βρήκε τον εαυτό του να αμφιβάλει αν στην πραγματικότητα θα μπορούσε να υπάρχει «άλλη γυναίκα» εκεί έξω, η οποία θα του «έκλεβε» την προσοχή.
Τον κάλεσα να κάνει μια συνομιλία με τον πατέρα του και την ερωμένη του. Λέγοντας τους πώς η σχέση τους τον επηρέασε όσο ήταν παιδί και πως συνεχίζει να τον στοιχειώνει. Τον κάλεσα να παρατηρήσει τα συναισθήματα- Θλίψη, θυμό- καθώς τους μιλούσε.
Αυτή η συζήτηση βοήθησε να τελειώσουν οι «εκκρεμότητες» με την οικογένεια του. Προσκαλώντας τον να παρατηρήσει την εμπειρία του στο παρόν, του επέτρεψε να πάρει κάποια υποστήριξη στην θεραπεία, και να προχωρήσει η ενέργεια του στο σώμα του. Τα εκκρεμή ζητήματα αποθηκεύονται επίσης στο σώμα.
Αλλά, υπήρχε περισσότερη δουλειά για να γίνει. Έπρεπε να εργαστούμε με την πολυπλοκότητα: εμπιστοσύνη/δέσμευση και αμφιβολία/αβεβαιότητα. Ο Gestalt δουλεύει πολύ με την ένταξη των πολώσεων.
Έτσι τον κάλεσα σε ένα άλλο Gestalt πείραμα: Φαντάσου ότι μιλάμε σε έναν φίλο και είναι ένας αμφίβολος άνθρωπος – δηλαδή, εξωτερικεύει και κατέχει την φωνή της αμφιβολίας στο κεφάλι του.
Αυτό που συνέβη στην συνέχεια ήταν ενδιαφέρον. Ξεκίνησε να κάνει τα αντίθετα - λέγοντας στον φίλο ότι πρέπει στην πραγματικότητα να της έχει περισσότερη πίστη.
Το αναγνώρισα αυτό και τόνισα ότι δεν μιλούσε τώρα με «την φωνή της πίστης». Αυτό του έδωσε μια βιωματική αναγνώριση του άλλου, εναλλακτική φωνή.
Έτσι τώρα, όταν αρχίζει να ακούει την «φωνή της αμφιβολίας», θα είναι επίσης ικανός να ακούσει την «φωνή της πίστης» η οποία θα αντιμετωπίσει την υπονόμευση του αντίκτυπου της αμφιβολίας.
Αυτό επιτεύχθηκε, όχι δίνοντας του συμβουλές του τι να κάνει αλλά μέσω της δημιουργίας συνθηκών για μια νέα εμπειρία: αυτή είναι η έμφαση στη θεωρία Gestalt.
|
|
|
