Case #75 - πρέπει της απόρριψης

Η  Brigitte αποκάλυψε μια σύγκρουση που είχε με τον εδώ και 18 χρόνια άντρα της. Αυτή ήθελε οι γονείς τις να μείνουν μαζί τους, ενώ αυτός όχι.
Έτσι τους την προσκάλεσα στον κλασσικό διάλογου της μεθόδου Gestalt, χρησιμοποιώντας δύο μαξιλάρια, ένα για αυτήν και ένα για τον σύζυγό της.
Στο μάθημα της 'συζήτησης' αυτή έκανε δύο δηλώσεις. Η πρώτη ήταν οτι αισθανόταν ένοχη που βρίσκονται σε μία τόσο ευτυχισμένη οικογενειακή κατάσταση, χωρίς όμως του γονείς τους εκεί. Η δεύτερη ήταν οτι θα έπρεπε να λαμβάνουν υπόψιν τις ανάγκες των γονιών.
Ασχολήθηκα με την ενοχή – καθώς είναι ένα 'πρέπει' μεταμφιεσμένο. Είναι σίγουρο οτι αυτό το 'πρέπει΄ σήμαινε ' δεν πρέπει να είμαι πιο ευτυχισμένη από τους γονείς μου'.
Έτσι τις ζήτησα να αφήσει το πρέπει πάνω στο μαξιλάρι, και η συζήτηση άρχισε. Το πρέπει της έκανε κύρηγμα σχετικά με το να είναι καλή απέναντι στους γονείς της. Η απάντηση της ήταν οργισμένη – μη μου λες πώς να ζήσω
Της ζήτησα πάει μπρός και πίσω στην συνομιλία. Απο την μία, κατα κάποιο τρόπο κατέρευσε – είπε εντάξει  στο πρέπει. Όμως αυτό δεν ήταν μια πραγματική συνθηκολόγηση, και αφού το αναγνωρίσαμε την παρότρυνα να συνεχίσει.
Τότε της ήρθε μια αναλαμπή – όταν ήταν 5 και η μητέρα της την τάιζε, της είπε οτι μία μέρα θα με φροντίζεις εσύ όταν θα είσαι μεγαλύτερη.
Έτσι της ζήτησα να μιλήσει στην δήλωση της μητέρας της, αλλα από την σημερινή της θέση σαν μία γυναίκα 43 ετών. Είπε – είμαι η κόρη σου. Όχι η μητέρα σου. Δεν πρέπει να σε φροντίζω εγώ, αυτό δεν έιναι εντελώς σωστό.
Ήταν ξεκάθαρη σε αυτό. Κάτι καταστάλαξε μέσα της, αυτό που ονομάζουμε 'integration' – όταν η ενόραση μαζί με μία σωματική εμπειρία και μία αλλαγή στην ενέργεια έρχονται όλα μαζί σε ένα.
Αυτό έκανε πιο ξεκάθαρο το 'πρέπει'  με έναν τρόπο που οδήγει σε αυτό που λέμε 'πέψη' – κατα το οποίο κρατάμε τα θρεπτικά στοιχεία και αφήνουμε τα υπόλοιπα.
Τα 'πρέπει' είναι απόψεις που δε χωνεύονται εύκολα τις οποίες κουβαλάμε μαζί μας από την κοινωνία αλλά ή τους γονείς. Μπορεί να έχουν βάση αλήθειας και αξία, αλλά χρειάζονται διεργασίες ώστε να βρούμε ποιές ταιριάζουν στο κάθε άτομο. Αλλιώς, συνεχίζουν να μας κυβερνούν – συνειδητά και ασυνείδητα με τυρρανικό τρόπο. Δεν ακούμε πια τα μηνύματα εξωτερικά – αλλά τα έχουμε εσωτερικεύσει.
Έτσι στη μέθοδο Gestalt τα επανεξετάζουμε ώστε να τα φέρουμε στην επιφάνεια.

Case #43 - Η τοξική φωνή της μητέρας

Η Τερέζα είχε αφήσει μία σίγουρη δουλειά για να αρχίσει την δικιά της εταιρία. 'Για την πρόκληση' ήταν ο λόγος που έδωσε.
Βίωνε όμως δυνατό άγχος πολύ συχνά – εκτός απο τις περιπτώσεις που ήξερε οτι κάτι θα αποτύχει. Καθώς όδευε προς την επιτυχία, ένιωθε άγχος μέχρι τη στιγμή που η επιτυχία ήταν απόλυτα διασφαλισμένη. Τα άγχος της φαινόταν και στην προσωπική της ζωή.
Δεν καταλάβαινε απο που ερχόταν ή τι έπρεπε να κάνει για αυτό.
Μου φάνηκε σαν κάτι που έχει να κάνει με τον έλεγχο – το να χρειάζεται όλα να είναι υπο έλεγχο, τα πράγματα να γίνονται με συγκεκριμένο τρόπο. Την ρώτησα για όλο το πλαίσιο. Καταφέραμε να διαπιστώσουμε οτι η μητέρα της ήταν πολύ του ελέγχου.
Καθώς μιλούσαμε για αυτό, την έπιασε πονοκέφαλος. Έγινε φανερό σε μένα οτι η μητέρα της ήταν 'στο κεφάλι' της. Έτσι της ζήτησα να βάλει την μητέρα της στο μυαλό και να της μιλήσει. Αυτό είναι ένα κλασσικό πείραμα της μεθόδου Gestalt – το να κάνουμε εικονικούς διαλόγους σαν να είναι πραγματικοί.
Της ζήτησα να πει κάτι στην μητέρα της και μετά αλλάξουν θέση – να κάτσει στην θέση της μητέρας της και να δώσει την απάντηση.
Σοκαρίστηκα ιδιαίτερα με τα πράγματα η που η ΄μητέρα' της έλεγε. Πολύ ντροπιαστικά πράγματα, μέχρι που κάποια στιγμή επιτέθηλε στην κόρη της επειδή είναι άσχημη, σε αντίθεση με την όμορφη αδερφή της. Επίσης της έλεγε οτι είναι ένα κακό άτομο, οτι (η μητέρα) δεν ήθελε πραγματικά να κάνει παιδιά, ήταν απλά ένα καθήκον και οτι προτιμούσε να κάνει ένα αγόρι.
Αυτό δεν είναι απλά κακή μητρότητα. Του αξίζει ο τίτλος 'τοξική μητρότητα'. Δεν είναι κάτι που αλλάζει με διάλογο.
Πρότινα η μητέρα να σταματήσει να μιλάει στην Τερέζα, και να δώσει συνέντευξη σε μένα. Ώστε να καταλάβω πιο πολλά για αυτήν.
Αυτό και έκανα... και η μητέρα έδωσε διάφορες ενδιαφέρουσες απαντήσεις, επιβεβαιώνοντας την παραπάνω διάγνωση. Θεωρούσε την Τερέζα εμπόδιο και ενδιαφερόταν μόνο για το πως τα παιδιά της θα την κάνουν να φαίνεται καλή. Η Τερέζα είχε οικονομικές επιτυχίες πλέον και αυτό την έκανε να φαίνεται καλή, έτσι δε ήταν ενοχλημένη πια από αυτήν.
Τώρα μπορεί κάποιος να πει οτι όλα αυτά είναι προβολές της Τερέζας. Όμως η Τερέζα είχε χρησιμοποιήσει τις ακριβείς λέξεις που είχαν χρησιμοποιηθεί εναντίον της παλιότερα.
Το θέμα δεν είναι να δείξουμε τα αρνητικά της μητέρας – θα είχε και αυτή τους δικούς τις αγώνες. Είναι φανερό όμως το να μειώνεις την αξία των παιδιών σου είναι κάτι τοξικό.. και θα παράξει την απουσία εμπιστοσύνης που οδήγησε στο άγχος της
Έτσι ζήτησα να μιλήσω με την μητέρα, αυτή τη στιγμή βάζοντας ξεκάθαρα όρια. Αυτή άρχισε να λέει 'όχι...μη'. Την διέκοψα... καθώς αυτό ήταν εξαρτημένο από την μητέρα να κάνει κάτι, το οποίο δεν φάνηκε πιθανό.
Της ζήτησα να αλλάξει τα λόγια της με έναν τρόπο που ήρθε απο αυτήν...'Δεν θα ανεχτώ....' Αυτό  έδειξε ξεκάθαρα όρια – πράγμα που είναι σημαντικό στη μέθοδο Gestalt.
Το να κάνει τέτοιες δηλώσεις έιναι κάτι πολύ δυνατό. Ήθελε βοήθεια για να τις διαμορφώσει. Μετά ένιωσε οτι είναι πολύ πιο ξεκάθαρο το τι πρέπει να κάνει για να σταματήσει αυτές τις φωνές της μητέρας στο κεφάλι της που της μειώνουν την αυτοπεποίθηση.
Αυτο προϋπόθεται την χρήση αυτού του πειράματος Gestalt, το οποίο φέρνει έναν εσωτερικό διάλογο στο φως και παρέχει την απαραίτητη στήριξη

Case #40 - Χρειάζεται υποστήριξη, χρειάζεται ανεξαρτησία

Η Μάρθα είχε δάκρυα στα μάτια της, και δάγκωνε το χείλος της. Το παρατήρησα αυτό και είπε ότι προσπαθούσε να συγκρατήσει τα αισθήματά της. Την κάλεσα να αναπνεύσει, και να είναι παρούσα...και τότε τα δάκρυα έτρεξαν περισσότερο.
Είπε την ιστορία της, μεγάλη, πονεμένη ιστορία, συνοδευόμενη από πολλά δάκρυα. Ο πατέρας της δούλευε σε άλλη πόλη. Η μητέρα της, αδερφή και ο εαυτός της είχαν μετακομίσει σε μια μικρή πόλη όταν αυτός ήταν μακριά, και έπρεπε να μείνουν με τους γονείς της μητέρας της. Αλλά ο παππούς τους τους εκφόβιζε όλους...αν τα παιδιά έκαναν πολύ θόρυβο, τα απειλούσε ότι θα τα έδιωχνε όλα από το σπίτι, και στην πραγματικότητα έβγαζε τις βαλίτσες τους έξω σε πολλές περιπτώσεις. Πριν από αυτό, η αδερφή της είχε μείνει με τους παππούδες της, και όποτε αυτή και η μητέρα της έρχονταν για επίσκεψη, οι παππούδες θα έβρισκαν κάτι λάθος με την Μάρθα, και την κορόιδευαν μπροστά στην αδερφή της.
Η μητέρα της μετακόμισε από το σπίτι τελικά, σε δικό της σπίτι. Αλλά ήταν μια όμορφη γυναίκα, και συχνά άντρες από το μαγαζί που δούλευε έρχονταν στο σπίτι, και την έψαχναν. Τους έδιωχνε, αλλά μια φορά επέτρεψε σε έναν άντρα να μπει, και άρχισε να έχει δεσμό. Η Μάρθα πάντα φοβόταν όταν αυτός ερχόταν σπίτι.
Όταν ο δεσμός ανακαλύφθηκε, η μητέρα της διαπομπεύτηκε δημόσια στη μικρή κοινωνία που ζούσαν. Και η Μάρθα ντρεπόταν από τα παιδιά στο σχολείο. Μετά ο πατέρας της επέστρεψε, οι παππούδες της έδειραν την μητέρα τυς...τα τραύματα μόνο συνέχιζαν.
Αυτή ήταν μια ιστορία γεμάτη πόνο και δοκιμασία. Κατά τη διάρκεια αυτής έφτασε το χέρι μου, και το ζούληξε ελαφρά. Καθίσαμε έτσι για λίγο μέχρι να ξαλαφρώσει.
Υπάρχουν διάφορα είδη ιστοριών στην ψυχοθεραπεία. Κάποιες είναι παλιές, νεκρές και επαναλαμβανόμενες, που εξυπηρετούν μόνο να ενισχύσουν την ανικανότητα, και πιθανόν να κερδίσουν συμπάθεια. Αυτές οι ιστορίες έπρεπε να έρθουν στο παρόν, να είναι ζωντανές μέσω ενσαρκωμένων εμπειριών, και να αναπνέουν μέσω συναισθημάτων.
Αλλά αυτή η ιστορία ήταν ζωντανή, καθόταν εκεί έχοντας την ανάγκη να λέγεται για 30 χρόνια, και στις σωστές συνθήκες ειπώθηκε, ρέοντας, αφήνοντας, ολοκληρώνοντας κατά τον διαδρομή.
Όταν καταστάλαξε, άφησα το χέρι της, δίπλα της.
Η Μάρθα είπε ότι ήταν ανάλαφρη κατά την διαδρομή. Η οικειότητα που μοιράστηκε με την μητέρα και αδερφή της, ακόμη και αν είχαν μόνο ψωμί και φασόλια να φάνε. Και τα αγόρια που είχε, ειδικά το πρώτο, το οποίο ήταν αγαπητό και υποστηρικτικό σε αυτήν κατά τη διάρκεια των οικογενειακών της βασάνων.
Αυτή η υποστήριξη συνέχισε με τον σύζυγό της, με τον οποίον ήταν κοντά, και είχαν μια πολύ αγαπημένη σχέση. Όλα καλά. Πέρα από αυτό μετά από 20 χρόνια, με τα παιδιά τους μεγαλωμένα, δεν ήταν πια ερωτευμένη με τον χώρο εργασίας που ήταν το καταφύγιό της όταν αρχικά διέφυγε από το πονεμένο οικογενειακό σκηνικό.
Έψαχνε για μια καινούρια κατεύθυνση, για προσωπική ανάπτυξη, και για μια αλλαγή καριέρας. Αλλά ο σύζυγός της, της κρατούσε το χέρι. Η σχέση τους δούλεψε επειδή αυτή χρειαζόταν υποστήριξη και αυτός της την έδωσε. Αλλά τώρα, ήθελε ανεξαρτησία, και αυτός ακόμη την κρατούσε.
Σημείωσα το παράλληλο με την συνεδρία. Με χρειαζόταν εκεί κατά την διάρκεια του χρόνου που διέσχιζε το τραύμα της. Αλλά μέχρι το τέλος, μπορούσα να αφήσω το χέρι της, και απλά με χρειαζόταν δίπλα της, όχι να την κρατάω πια.
Της σκιαγράφησα το είδος της δήλωσης που μπορούσε να κάνει στο σύζυγό της, βοηθώντας τον να καταλάβει και να είναι ικανός να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι αυτή χρειαζόταν να κινηθεί στον κόσμο πιο ανεξάρτητα, και πιθανόν να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις ανασφάλειές του σχετικά με αυτό. Αυτό με τη σειρά του θα της έδινε την υποστήριξη που τώρα χρειαζόταν από αυτόν - να είναι άνετη με την έλευση της και την φυγή της.
Φτάνοντας σε αυτό το μέρος στη συνεδρία, μπορούσε να δει πως να συνεχίσει με την ωρίμανσ και την διαφοροποίησή της, αντιμετωπίζοντας την αλλαγμένη δυναμική στη σχέση της και την θέση της στη ζωή.

Case #39 - Η δυνατή ανθοπώλισσα

Όταν ζήτησα εθελοντές, η Φραν πήδηξε πάνω. Παρατήρησα σε αυτήν ότι πριν ήταν η πρώτη που έθεσε ερώτηση.
Παρά να ρωτήσω τις ερωτήσεις της, άρχισα με τα σημεία σύνδεσης που ήδη είχα μαζί της - πράγματα που αναγνώρισα, και μετά η απάντησή μου σε αυτές τις απόψεις της εμπειρίας μου από αυτήν.
Είπε ότι συχνά ήταν η πρώτη που το έκανε εθελοντικά, και μοιράστηκα ότι αυτό ήταν αλήθεια και για μένα επίσης. Αυτό αμέσως έχτισε έδαφος ανάμεσά μας. Την ρώτησα τι δουλειά έκανε - ανθοπώλισσα, αλλά είπε ότι ήθελε να ανοίξει το δικό της ανθοπωλείο, και ήταν αποφασισμένη να το πετύχει. Μπορούσα να δω ότι ήταν μια λαμπρή, σίγουρη, νεαρή γυναίκα, και της είπα ότι καθώς άκουσα τον τρόπο που μοιράστηκε τα σχέδιά της, την πίστεψα.
Πάλι, αυτό στρώνει το σχεσιακό υπέδαφος, και αναγνωρίζει τι στέκει, σε όρους διαδικασίας.
Την ρώτησα για το αγαπημένο της λουλούδι (να βρω τι ήταν εικονιστικό γι' αυτή). Το ηλιοτρόπιο απάντησε. Συσχέτισα πως μου αρέσουν, και τι μου άρεσε σε αυτά. Είπε ότι της άρεσαν μια ποικιλία πραγμάτων - ήταν ευτυχισμένα, λαμπρά, δυνατά, ψηλά...
Ο τρόπος που είπε "δυνατά" ήταν με έμφαση, οπότε την ρώτησα για τους τρόπους με τους οποίους είχε εμπειρία του εαυτού της ως δυνατή. Εξήγησε ότι ήταν πράγματι δυνατή, και ήταν ευτυχισμένη γι' αυτή την ποιότητα, παρόλο που ένιωθε ότι όταν θύμωνε μπορούσε να γίνει καταστροφική.
Έτσι την κάλεσα σε κάποια "θεραπευτική μάχη", όπου σταθήκαμε απέναντι ο ένας από τον άλλο, και σπρώχναμε ο ένας τα χέρια του άλλου. Αυτό είχε πλάκα, και της επέτρεπε να νιώθει την πλήρη δύναμη της επιθετικότητάς της σε έναν ασφαλή, παιχνιδιάρικο και επικοινωνιακό τρόπο. Το πείραμα της έδειξς επίσης ότι ο θυμός της και η επιθετικότητά της μπορούσαν να είναι θετικοί, όχι μόνο αρνητικοί. Αυτό έχτισε ακόμη πιο πολύ έδαφος ανάμεσά μας.
Σημείωσα ότι οι δυνατές γυναίκες δεν τις εκτιμούν πάντα στην κοινωνία, ονομάζοντας κάποιους σχετικούς με τα συμφραζόμενα παράγοντες για να δω πως ήταν γι' αυτήν. Είπε μερικές φορές ότι σκεφτόταν ότι ήταν πολύ δυνατή, και κατέκλυζε τους ανθρώπους. Της ζήτησα ένα παράδειγμα, και μίλησε για έναν οδηγό ταξί που δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει το ταξίμετρο, και του φώναξε. Μπορούσα να καταλάβω την αντίδρασή της, και σημείωσα ότι και εγώ μπορεί να έκανα το ίδιο. Ακόμη, είπε ότι ήταν δυστυχισμένη όταν έβγαινε εκτός ελέγχου.
Έτσι την ρώτησα για τα συμφραζόμενα, την οικογένειά της, και ποιος από την οικογένειά της έβγαινε εκτός ελέγχου. Είπε ότι ο πατέρας της συχνά έδειχνε δυνατά συναισθήματα καθώς αυτή μεγάλωνε. Αλλά αντί να φοβάται από αυτό, έγινε σαν και αυτό και αυτή...και έτσι δεν της άρεσε να είναι εκτός ελέγχουν από τον θυμό της, όσο λογικό και να ήταν όπως μπορούσε να είναι στην περίπτωση του ταξί.
Μπορούσα να το καταλάβω αυτό, και πρότεινα ότι τώρα μεγάλωσε, ίσως μπορούσε να διαλέξει ποια από τα προσόντα του πατέρα της θα ήθελε να πάρει, και ποια δεν θα ήθελε. Έτσι έβαλα μια καρέκλα μπροστά της να αντιπροσωπεύει τον πατέρα της, και της ζήτησα "να του μιλήσει ευθέως" γι' αυτό, βοηθώντας την να εκφέρει φράσεις που έκαναν ξεκάθαρο τι εκτιμούσε και ήθελε να κρατήσει, και τι ήθελε να αφήσει να φύγει, οπότε να μην ακολουθήσει τα βήματά του.
Ένιωσε ανακουφισμένη μετά από αυτό, και πιο ικανή να είναι άνετη με την επιθετικότητά της ως δύναμη που θα μπορούσε να παίρνει αποφάσεις τριγύρω, παρά για κάτι για το οποίο ένιωθε άσχημα ή περιφρονητικά.
Αυτό είναι που ονομάζουμε "ολοκλήρωση", και συμβαίνει όχι μόνο διανοητικά με τους όρους της διορατικότητας, αλλά ειδικά σωματικά, οπότε είναι μια πραγματικά σωματικά βασισμένη αλλαγή.

Case #38 - Η γυναίκα που απέτυχε

Η ανησυχία της Τζέμα ήταν η αποτυχία. Είχε αποτύχει στα πάντα - είχε 5 ατυχήματα δουλεύοντας για μια εταιρεία. έκανε υπολογιστικά λάθη για άλλη εταιρία, και συνεχώς, ένιωθε ως αποτυχία.
Καθώς πρόβαλε αυτή την ανησυχία, ήμουν προσεκτικός. Είπε τη μια ιστορία μετά την άλλη, η μια συνδεόταν με την επόμενη. Ήταν μελό, συντριπτική, και μπορούσα να δω τον εαυτό μου να δουλεύει μαζί της για ώρες και ακόμη να μην βγαίνει πουθενά. Επίσης επεσήμανε τα προβλήματα που είχε με τους γονείς της, αφού μετακόμισε, νιώθοντας πολύ θυμωμένη απέναντί τους, καχύποπτη προς τον πατέρα της και τα κίνητρά του. Ήταν ξεκάθα ρα απελπισμένη για βοήθεια, και αυτή η πολύ απογοήτευση με αποθάρρυνε. Βρήκα τον εαυτό μου να αντιδρά, θέλοντας να οπισθοχωρήσει.
Έτσι ήξερα ότι έπρεπε να κινηθώ μπροστά στην καρδιά αυτού, και να συμπεριλάβω και τον εαυτό μου. Είπα - ας αντιμετωπίσουμε την αποτυχία τότε, συμβαίνει τώρα - ήδη αποτυχαίνεις μαζί μου - το στυλ σου έχει μια επίδραση πάνω μου. Κούνησε το κεφάλι της - μπορούσε να καταλάβει ότι είχα αυτή την αντίδραση, και φυσικά, αυτή ήταν η οικεία της εμπειρία.
Το πρώτο βήμα για κάποιον κλειδωμένο μέσα σε ένα καταστροφικό τρόπο είναι να το φέρεις εντελώς στο παρόν, παρά να ακούς ιστορίες γι' αυτό. Και ο καλύτερος τρόπος να κάνεις είναι να παρατηρήσεις πως καταλήγει στη σχέση.
Έπειτα της ζήτησα να παίξει ένα μικρό παιχνίδι μαζί μου. Ήθελα αυτή να μαντέψει πως αντιδρούσα στην αποτυχία της μαζί μου - μετά από κάθε δυο μαντεψιές θα της έλεγα αν έπεφτε μέσα ή όχι.
Μάντεψε ότι έκανα ό,τι μπορούσα για να παραμείνω υπομονετικός. Είπα όχι. Μάντεψε ότι ήμουν συμπονετικός προς αυτή. Είπα όχι.
Της είπα - νιώθω ενοχλημένος μαζί σου.
Μετά της ζήτησα να μαντέψει πως ήταν αυτό για μένα, πως με έκανε να νιώθω. Μάντεψε ότι καταπίεζα αυτά τα αισθήματα. Είπα, αυτή είναι μια μικρή αλήθεια μόνο. Μάντεψε ότι το ένιωθα αυτό στο στομάχι μου και στο στήθος μου.
Μετά της είπα ότι στην πραγματικότητα ένιωθα θυμωμένος μαζί της, και ότι το ένιωθα αυτό στο στήθος μου σαν ένα είδος εσωτερικής πίεσης.
Της ζήτησα να κάνει αυτό το πείραμα γιατί ήθελα να την βγάλω έξω από το αδιέξοδο του προσωπικού ελέους και της κλειδωμένης φόρμουλας της αποτυχίας. Ήθελα να δει ότι ήταν μια συνδημιουργούμενη εμπειρία, και ότι δεν ήταν η μόνη που υπέφερε. Ήταν επίσης άσχημο για μένα. Της ζήτησα επίσης να το κάνει αυτό, αφού ήταν ξεκάθαρα παρανοϊκή (με τον πατέρα της), και ήταν καλύτερα να εξασκήσει το "παιχνίδι του μάντεψε" αναλυτικά, και να έχει την ευκαιρία να την διορθώσουν, παρά να απομονωθεί στις προβλέψεις της.
Μετά την κάλεσα να αλλάξουμε θέσεις. Εγώ θα ήμουν αυτή, και αντίθετα. Έτσι, ήμουν λυπημένος, απεγνωσμένος, νιώθοντας σαν αποτυχία, και αυτή ήταν η θυμωμένη.
Σημείωσε για τον εαυτό της στο ρόλο "είμαι όπως οι γονείς μου - κάνοντας κήρυγμα, φωνάζοντας, κριτικάροντας, με ταπείνωναν, με πίεζαν να δίνω παράσταση".
Αυτό ήταν χρήσιμο επειδή πάλι, την έβγαζε έξω από το αναγνωρισμένο μέρος της πόλωσης, δίνοντάς της μια μεγαλύτερη πειραματική λογική του τι συνέβαινε.
Μετά της έδωσα την μεταφορά της πρόσληψης - είναι σαν να με προσλάμβανε για την δουλειά του να είμαι θυμωμένος μαζί της, και το έκανε τόσο επιτυχημένα που για ένα λεπτό που την άκουγα ένιωθα όντως θυμωμένος. Επίσης σημείωσα ότι σε κάποιο επίπεδο συμφωνούσα να παίξουμε την άλλη πλευρά αυτού, και ήταν το σαδιστικό μέρος μου που συναινούσε.
Εξήγησα ότι ήταν παιχνίδι για δυο αάτομα. Είπε - όταν έπαιζε την θυμωμένη, της θύμιζε την πίεση που προερχόταν επίσης από τους παππούδες της κατά κάποιο τρόπο.
Έτσι στην πραγματικότητα, αυτό ήταν το πως το πεδίο της λειτουργούσε.
Της έδωσα άλλη μια μεταφορά: ένα θεατρικό κείμενο και παίκτες που επιθυμούσαν να παίξουν. Αναπαρήγαγε το κείμενο σε κάθε μέρος της ζωής της. Συμφώνησε. Αυτό πλαισίωνε το τι γινόταν στο πεδίο, παρά να το βάζει σε ατομικούς όρους (το πρόβλημά της), και σημείωσε την συνήθη και αδιάλλακτα επαναληπτική φύση της εμπειρίας της, και άλλων γύρω της, σε αυτή την δοσοληπτική διαδικασία.
Έπειτα την κάλεσα να διαλέξει οποιοδήποτε διάσημο έργο της ήταν οικείο, με χαρακτήρες μέσα σε αυτό που να είναι κοντά στο προσωπικό της πεδίο. Περιέγραψε ένα συγκεκριμένο δράμα που είχε χαρακτήρες που ακριβώς αντηχούσαν την όλη διαδικασία που μόλις είχαμε αποκαλύψει.
Έπειτα της ζήτησα άλλο ένα παράδειγμα μιας άλλης ιστορίας - ταινία ή θέατρο, όπου υπήρχε ένα διαφορετικό κείμενο. Εδώ φαινόμουν πιο φαρδύς, σε άλλες πηγές του πεδίου, άλλους τρόπου του είναι. Διάλεξε τον Χάρι Πότερ, και όταν την ρώτησα ποιος χαρακτήρας θα ήθελε να είναι, είπε ο Χάρι.
Έτσι της ζήτησα να με κοιτάξει με το βλέμμα του Χάρι Πότερ. Αυτό γινόταν επειδή την πρώτη φορά που ξεκίνησε το όλο βίαιο κείμενο το έκανε χρησιμοποιώντας τα μάτια της - με κοιτούσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Προσπάθησε αυτό το πείραμα, και όπωςς εξερευνούσαμε την φύση του Χάρι Πότερ στις ταινίες - την ανικανότητά του να σκοτωθεί κτλ, άρχισε να παίρνει μια πιο συμπαγή λογική του εαυτού της στην αμφίεσή του.
Ένιωσε μια αλλαγή στην ταυτότητά της, και στο άλλο άκρο, την ένιωθα διαφορετικά.
Για να κάνουμε αυτή την διαδικασία απαίτησε από μένα να είμαι παρόν μαζί της, και πολύ ειλικρινής σε όλη τη διαδρομή. Δούλεψα με την σχέση, με μια ποικιλία πειραμάτων, το τελευταίο ήταν αυτός που δουλεύει στα παρασκήνια...αλλά απαιτούσε τα πάντα που είχαν πάει πιο πριν.