Case #53 - Το να πίνεις πάρα πολύ ή το να δίνεις πάρα πολύ?

Ο Τομ έπινε πάρα πολύ, πολύ συχνά. Το έκανε αυτό για πολλά χρόνια. Μερικές φορές το παρατούσε, μερικές φορές άρχιζε πάλι.
Η Άμπι δεν ήταν ευτυχισμένη, και είχε γίνει αυξητικά ομιλητική για πράγματα που έπρεπε να αλλάξουν. Το πρόβλημα είναι, αυτοί άλλαζαν - αυτός σταματούσε να πίνει, θα ήταν καλύτερα για λίγο καιρό, μετά κάπως, το όλο πράγμα ξεκινούσε από την αρχή.
Η Άμπι ήθελε μια καλή σχέση. Ήθελε επαφή, επικοινωνία, ειλικρίνεια. Ήταν μαζί για πολύ καιρό, και δεν ήθελε να χαλάσει την σχέση τους. Το να παραπονιέται δεν δούλευε, αλλά ούτε πήγαινε μαζί με το σχέδιο. Η Άμπι ήταν ενοχλημένη. Ο Τομ δεν φαινόταν ικανός να διατηρήσει τις αλλαγές που πραγματικά αυτή ήθελε.
Δεν υπήρχε αμφιβολία, ότι ο Τομ είχε πρόβλημα με το αλκοόλ. Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχε καθόλου έλεγχο πάνω του, και ήταν επίσης ξεκάθαρο ότι οι προσπάθειές του να το σταματήσει δούλευαν μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα - κάποιες φορές για 6 μήνες, αλλά μετά θα άρχιζε πάλι.
Η Άμπι φαινόταν να κάνει ό,τι μπορρούσε. Είχε ξεκαθαρίσει την θέση της. Έβαζε όρια. Ερχόταν στη συνεδρία για βοήθεια.
Από την άποψη του Φίλντ, η προσκόλληση δεν είναι κάτι "ατομικό", αλλά κάτι στην οικογένεια ή στη σχέση. Διατηρείται από περισσότερα από ένα άτομα, παρόλο που σε αυτή την περίπτωση, εμφανιζόταν σαν η Άμπι να έκανε ό,τι μπορούσε για να αλλάξει την κατάσταση. Η συμμετοχή της δεν ήταν ξεκάθαρη προς αυτή - φαινόταν ότι δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από μια ελεύθερη-προσκολλημένη σχέση.
Η Άμπι είχε έναν πατέρα που ήταν ελεγκτικός, και συχνά τσιγκούνης. Οι ανάγκες της για ανατροφή, δεν εισακούστηκαν. Έτσι έμαθε να βοηθάει, σαν μια προσπάθεια να πάρει κάποιο είδος αναγνώρισης.
Αυτό είναι που λέμε στον Γκέσταλτ "μια δημιουργική προσαρμογή". Είχε νόημα για τότε, αλλά τώρα, ως ενήλικη, η Άμπι έβρισκε ότι κολλούσε όλο και περισσότερο - η δημιουργική προσαρμογή δεν δούλευε πλέον γι' αυτήν.
Αναγνώρισε ότι αυτό ήταν που την έσπρωξε στη νοσηλευτική - να φροντίζει για άλλους και τις ανάγκες τους. Και αυτό ήταν που έκανε με τον Τομ.
Καθώς εξερευνούσαμε αυτό, η Άμπι γνώριζε ότι η βοήθειά της περιείχε ένα είδος δώρου. Εάν έδινε σε άλλους, άντρες, τότε θα ήταν χρήσιμη, θα είχε ζήτηση, θα την αναγνώριζαν και θα την είχαν ανάγκη.
Και αυτή ήταν ακριβώς η κατάσταση με τον Τομ. Την χρειαζόταν, και θα γινόταν πολύ λυπημένος εάν αυτή θύμωνε και έκανε πίσω. Δεν άντεχε να τον βλέπει να είναι τόσο λυπημένος , οπότε επέστρεφε.
Το κλειδί ήταν όταν προσδιορίσαμε πως η βοήθειά της ήταν επίσης ένα είδος χειραγώγησης: "εάν σου φέρω κάτι, τότε μετά θα με χρειάζεσαι, και δεν θα με αφήσεις".
Αυτό που ήταν σημαντικό ήταν το πισωγύρισμα - η Άμπι μπορούσε τώρα να δει πιο καθαρά όχι μόνο την προσκολλητική συμπεριφορά του Τομ, αλλά την δική της επαναλαμβανόμενη χειραγώγηση - δίνει για να πάρει, ή αυτό που λέμε στου Γκέσταλτ "προανάφλεξη".
Αυτό είναι ένα παράδειγμα αυτού που ορίζουμε παραμορφωμένο όριο - μοιάζει με κάτι που δίνεται, αλλά υπάρχει ένα υπογραμμισμένο κίνητρο, οπότε η άποψη του να δίνει είναι συμβατική, όχι μη συμβατική.
Αυτή η αναγνώριση ήταν δραματική γι΄αυτήν - μπορούσε να δει τώρα όχι μόνο το οικείο σχέδιο του πιώματός του, αλλά ένα άλλο σχέδιο - του χειραγωγημένου δοσίματος.
Στου Γκέσταλτ δουλεύουμε με την επίγνωση, αλλά δεν ήταν μόνο του "εδώ και τώρα", περιλαμβάνει επίσης την επίγνωση του πεδίου μας, με όλα του τα πολύπλοκα στρώματα, και ειδικά τα κρυμμένα σχέδια της συμπεριφοράς.
Φέρνοντας αυτά στο φως δημιουργεί μια πιθανότητα κατοχής της συμπεριφοράς - οτιδήποτε προηγουμένου - οπότε "παίρνοντας την ευθύνη" με τους όρους του Γκέσταλτ.
Αυτό είναι απελευθερωτικό. Το να βλέπεις κάποιου την χειραγώγηση σου δίνει επιλογές, ενώ το να βλέπεις μόνο την προσκολλημένη συμπεριφορά ατόμων, αφήνει μόνο αντίδραση.

Case #52 - Τα κορίτσια των πάρτι

Ο Μάρτιν είχε έναν αριθμό από σημαντικές σχέσεις στην ζωή του. Στα 50 του ήταν τώρα σε μια πολύ καρδιακή σχέση, αλλά χωρίς παιδιά.
Πάντα τον έλκυαν τα "κορίτσια των πάρτι". Στο τέλος, παρόλο που δούλευε σκληρά στις σχέσεις του, έβρισκε ότι δεν μπορούσε να τις κάνει να διαρκέσουν, μέχρι την τωρινή.
Ήταν ευτυχισμένος τώρα...παρόλο που η τωρινή του σύντροφος της άρεσε να πίνει και να περνάει καλά. Ενώ το  διασκέδαζε αυτό, ένιωθε ότι ήταν πολύ αυτό, και συχνά ήθελε να φύγει πριν το κάνει αυτή.
Ακόμη έβρισκε τον εαυτό του να πίνει περισσότερο απ' ότι ήθελε κάποιες φορές.
Όταν πρόκειται για πράγματα όπως το αλκοόλ, και σχέδια μιας σχέσης, είναι καλό να κοιτάς στη μεγαλύτερη εικόνα. Αυτό που αποκαλούμε το Πεδίο, στου Γκέσταλτ. Οικογενειακές συγκεντρώσεις το καάνουν αυτό συχνά, αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρακολουθήσεις αυτή την διάσταση. Στην προσωπική θεραπεία, υπάρχουν μερικά μέρη όπου υπάρχει ισχυρή ένδειξη να δώσεις προσοχή σε ένα μεγαλύτερο περιεχόμενο.
Έτσι τον ρώτησα για τους γονείς του και τους παππούδες του. Οι γονείς του τα πήγαιναν πολύ καλά.
Η μητέρα του πατέρα του αποδείχτηκε ότι ήταν μια πολύ περιπετειώδης γυναίκα για τον καιρό της. Ταξίδευε, και παντρεύτηκε αργά στη ζωή της. Ήταν διάσημη κοινωνικά, αλλά όχι πάντα παρούσα ως μητέρα. Έτσι η εμπειρία του για την οικογένεια προήλθε περισσότερο από τον πατέρα του, που ήταν σταθερός.
Ο Μάρτιν δεν είχε συνδέσει ποτέ αυτές τις τελείες, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι τον ελκούσαν οι γυναίκες οι ζωντανές αλλά μη σταθερές.
Η άσκηση ήταν να το προχωήσω αυτό στο παρόν. Έφερα μπροστά μια καρέκλα να αντιπροσωπεύει "το κορίτσι του πάρτι", και του ζήτησα να έρθει σε επαφή με τα αισθήματά του. Αυτά ήταν ανάκατα - προσέλκυση, αλλά και πόνος, από την ιστορία των σχέσεών του. Τον ρώτησα γι' αυτό που τον ενεργοποιούσε μέσα του όταν στεκόταν μπροστά από τέτοιου είδους γυναίκα.
Γνώριζε αρκετά πράγματα - ο ενθουσιασμός του, ο θυμός του, και ένα αίσθημα κενού. Του ζήτησα να ταυτοποιήσει σε ποιο μέρος του σώματός του τα ένιωθε όλα αυτά. Πρόσεξε μια αίσθηση συμφόρησης στο στήθος του.
Ανέφερε ότι αυτό ήταν ακριβώς αυτό που ένιωθε όταν η σύντροφός του ξεκινούσε να πίνει τόσο πολύ - ένα είδος πανικού ή φόβου. Συνήθως σε αυτό το σημείο ή θα της γκρίνιαζε, ή δεν θα έλεγε τίποτα και θα μετάνιωνε.
Έτσι του ζήτησα να μείνει με αυτό το αίσθημα, και να της πει κάτι, αφού καθόταν στην καρέκλα.
Αυτό ήταν πολύ δύσκολο γι' αυτόν να το κάνει - ένιωσε άβολα, και το είπε.
Έπειτα του ζήτησα να αλλάξει, να καθίσει στην καρέκλα, και να της μιλήσει σα να ήταν ο σύντροφός της. Σε αυτή τη θέση, ένιωσε ανυπότακτος, δεν ήθελε να του λένε τι να κάνει, και είπε "αν ενδιαφερόσουν για μένα, θα μου έδινες ελευθερία, παρά να προσπαθείς να με ελέγξεις".
Αυτό ήταν κάτι το οικείο για τον Μάρτιν - την είχε ακούσει να λέει πράγματα σαν αυτά.
Μετά του ζήτησα να έρθει να καθίσει δίπλα μου πάλι, και τον ρώτησα για το σημείο του που ήταν ανυπότακτος. Στου Γκέσταλτ ενδιαφερόμαστε για πολικότητες, και ειδικά γι' αυτές που απαρνιόμαστε, και συχνά είναι συνδεμένες με τον σύντροφό μας.
Δεν ήταν συνηθισμένος να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο - ήταν πάντα η σύντροφός του που ήταν ανυπότακτη.
Τον ρώτησα, αν είχε απόλυτη ελευθερία, ποια θα ήταν κάποια πράγματα που θα έκανε εάν ήθελε να είναι ανυπότακτος.
Έτσι του πρότεινα να βάλει το αφεντικό του στην καρέκλα και να του πει κάτι ανυπότακτο. Κάνοντας αυτό, ένιωσε πολύ ελευθερία, και ένα βάρος του έφυγε.
Το επαναλάβαμε με διάφορα άλλα σενάρια στη ζωή του, και κάθε φορά, έβρισκε πολύ μεγάλη ανακούφιση με το να λέει κάτι ανυπότακτο - ήταν αυτό που λέμε "το καλό παιδί".
Ένιωσε πιο δυνατός.
Αυτό ήταν μόνο ένα βήμα, σε μια σειρά από συνεδρίες, αλλά δίνει έμφαση στον τρόπο που το εγώ μας - πάνω σε κάποιον άλλον - δένει την ενέργεια που θα βοηθούσε να βρούμε πιο πολύ ισορροπία και ζωντάνια - που είναι οι στόχοι του Γκέσταλτ.

Case #51 - Αντιμετωπίζοντας ένα φάντασμα

Η Λιν μίλησε για το ότι ήταν φοβιτσιάρα. Φοβόταν τις κατσαρίδες, τρόμαζε εύκολα, και το βράδι μερικές φορές το έβρισκε δύσκολο να κοιμηθεί, φοβούμενη κλέφτες να μπαίνουν από τα παράθυρα, ή φαντάσματα. Επίσης φοβόταν τέρατα όταν ανοιγόταν μέσα σε μια βάρκα.
Πέρα απ' όλα τ' άλλα, αυτό ακουγόταν κάπως σαν παιδική κατάσταση, οπότε ρώτησα τι είχε συμβεί που την έκανε φοβιτσιάρα όταν ήταν παιδί.
Άμεσα συσχέτισε ένα περιστατικό όταν ήταν 6 ετών. Ένα αγόρι, ένας από τους καλούς της φίλους, πέθανε από πνιγμό. Πέρασαν ώρες μέχρι να το βρουν. Τον πήγαν στο σπίτι τους, και η οικογένειά του επέμενε ο πατέρας της, γιατρός, να προσπαθήσει να τον επαναφέρει. Δεν τα κατάφερε.
Φυσούσε ανεμοθύελλα εκείνο το βράδι, και πήγε να κοιμηθεί πολύ τρομαγμένη. Έπειτα είχε έναν εφιάλτη, ότι έπρεπε να τον σώσει αλλά δεν μπορούσε. Τον σκεφτόταν πολύ όταν μεγάλωνε, και ακόμη είχε πολύ λύπη για το γεγονός.
Έτσι, αυτό έκανε ξεκάθαρο ποιος ήταν "το φάντασμα" που φοβόταν.
Πρότεινα ένα πείραμα που θα την έφερνε αντιμέτωπη αλλά αναγκαίο - χρησιμοποιώντας το δράμα της στιγμής, την ένταση του φόβου της, και την παρούσα ευκαιρία να το αντιμετωπίσει άμεσα, για μια και καλή.
Έτσι πρότεινα να σταθώ δίπλα της, βλέποντας το ανοιχτό παράθυρο, και την ομάδα να σταθεί πίσω της για υποστήριξη. Μετά αυτή θα καλούσε το φάντασμα τουνεαρού φίλου της που είχε πεθάνει, να έρθει στο δωμάτιο μπροστά της.
Το έκανε, αλλά έτρεμε σαν φύλλο. Την άφησα να κλίνει προς τα εμένα, κρατώντας την σφιχτά, και είχα την ομάδα πίσω της και κοντά της. Την κατεύθυνα να μιλήσει "στο φάντασμα", λέγοντάς του τι ένιωθε, τι είχε περάσει, και πόσο της είχε λείψει.
Το έκανε, αν και ήταν δύσκολο. Ανέφερε ότι ήθελε να είναι μαζί του, στην άλλη πλευρά.
Την ρώτησα πως απάντησε αυτός σε αυτό, και είπε ότι αυτός δεν το ήθελε αυτό. Αυτό ήταν σημαντικό γι' αυτή για να ξεκινήσει, ακόμη και αν υπήρχε μια εναπομείνουσα επιθυμία από μέρους της για τον θάνατο και να είναι κοντά του.
Έτσι την υποστήριξα να έχει περισσότερο διάλογο μαζί του, να του πει αληθινά πως ένιωθε, και να ακούσει την απάντησή του.
Έπρεπε να την υποστηρίξω μέσω του φόβου της, και μετά τη θλίψη. Την κατεύθυνα να ανασάνει από το στομάχι της, και κάτω στα πόδια της.
Στου Γκέσταλτ δουλεύουμε με την γείωση και την αναπνοή, για να βοηθήσουμε το άτομο να μείνει παρόν με την εμπειρία τους και με την ένταση του συναισθήματος. Συχνά δεν υπήρχε υποστήριξη εκείνη τη στιγμή για να το κάνουμε, ιδίως όταν πρόκειται για νεαρό, οπότε αυτό τους επιτρέπει να έρθουν σε επαφή με την εμπειρία που είχαν πριν κατακλυστεί, με έναν τρόπο που μπορούσε να συνοψιστεί.
Ήταν πολύ δύσκολο γι' αυτήν να μείνει στο παρόν - είχε ξοδέψει τα τελευταία 30 χρόνια να ζει με τον φόβο, και να αναπνέει με ένα ρηχό τρόπο...το οποίο επίσης ενίσχυε το φόβο. Έτσι ήταν δύσκολο γι' αυτήν να αναπνεύσει βαθιά, και απαιτούσε πολύ υποστήριξη και καθοδήγηση από μένα.
Μετά από κάποιο χρόνο έγινε πολύ ήρεμη, μπορούσε να αφήσει το φάντασμα να φύγει, και να επιστρέψει πλήρως στον εαυτό της. Ένιωθε περισσότερο μέσα στο σώμα της απ' ότι θυμόταν ποτέ, και όλα τα ίχνη του φόβου είχαν φύγει.