Case #51 - Αντιμετωπίζοντας ένα φάντασμα

Η Λιν μίλησε για το ότι ήταν φοβιτσιάρα. Φοβόταν τις κατσαρίδες, τρόμαζε εύκολα, και το βράδι μερικές φορές το έβρισκε δύσκολο να κοιμηθεί, φοβούμενη κλέφτες να μπαίνουν από τα παράθυρα, ή φαντάσματα. Επίσης φοβόταν τέρατα όταν ανοιγόταν μέσα σε μια βάρκα.
Πέρα απ' όλα τ' άλλα, αυτό ακουγόταν κάπως σαν παιδική κατάσταση, οπότε ρώτησα τι είχε συμβεί που την έκανε φοβιτσιάρα όταν ήταν παιδί.
Άμεσα συσχέτισε ένα περιστατικό όταν ήταν 6 ετών. Ένα αγόρι, ένας από τους καλούς της φίλους, πέθανε από πνιγμό. Πέρασαν ώρες μέχρι να το βρουν. Τον πήγαν στο σπίτι τους, και η οικογένειά του επέμενε ο πατέρας της, γιατρός, να προσπαθήσει να τον επαναφέρει. Δεν τα κατάφερε.
Φυσούσε ανεμοθύελλα εκείνο το βράδι, και πήγε να κοιμηθεί πολύ τρομαγμένη. Έπειτα είχε έναν εφιάλτη, ότι έπρεπε να τον σώσει αλλά δεν μπορούσε. Τον σκεφτόταν πολύ όταν μεγάλωνε, και ακόμη είχε πολύ λύπη για το γεγονός.
Έτσι, αυτό έκανε ξεκάθαρο ποιος ήταν "το φάντασμα" που φοβόταν.
Πρότεινα ένα πείραμα που θα την έφερνε αντιμέτωπη αλλά αναγκαίο - χρησιμοποιώντας το δράμα της στιγμής, την ένταση του φόβου της, και την παρούσα ευκαιρία να το αντιμετωπίσει άμεσα, για μια και καλή.
Έτσι πρότεινα να σταθώ δίπλα της, βλέποντας το ανοιχτό παράθυρο, και την ομάδα να σταθεί πίσω της για υποστήριξη. Μετά αυτή θα καλούσε το φάντασμα τουνεαρού φίλου της που είχε πεθάνει, να έρθει στο δωμάτιο μπροστά της.
Το έκανε, αλλά έτρεμε σαν φύλλο. Την άφησα να κλίνει προς τα εμένα, κρατώντας την σφιχτά, και είχα την ομάδα πίσω της και κοντά της. Την κατεύθυνα να μιλήσει "στο φάντασμα", λέγοντάς του τι ένιωθε, τι είχε περάσει, και πόσο της είχε λείψει.
Το έκανε, αν και ήταν δύσκολο. Ανέφερε ότι ήθελε να είναι μαζί του, στην άλλη πλευρά.
Την ρώτησα πως απάντησε αυτός σε αυτό, και είπε ότι αυτός δεν το ήθελε αυτό. Αυτό ήταν σημαντικό γι' αυτή για να ξεκινήσει, ακόμη και αν υπήρχε μια εναπομείνουσα επιθυμία από μέρους της για τον θάνατο και να είναι κοντά του.
Έτσι την υποστήριξα να έχει περισσότερο διάλογο μαζί του, να του πει αληθινά πως ένιωθε, και να ακούσει την απάντησή του.
Έπρεπε να την υποστηρίξω μέσω του φόβου της, και μετά τη θλίψη. Την κατεύθυνα να ανασάνει από το στομάχι της, και κάτω στα πόδια της.
Στου Γκέσταλτ δουλεύουμε με την γείωση και την αναπνοή, για να βοηθήσουμε το άτομο να μείνει παρόν με την εμπειρία τους και με την ένταση του συναισθήματος. Συχνά δεν υπήρχε υποστήριξη εκείνη τη στιγμή για να το κάνουμε, ιδίως όταν πρόκειται για νεαρό, οπότε αυτό τους επιτρέπει να έρθουν σε επαφή με την εμπειρία που είχαν πριν κατακλυστεί, με έναν τρόπο που μπορούσε να συνοψιστεί.
Ήταν πολύ δύσκολο γι' αυτήν να μείνει στο παρόν - είχε ξοδέψει τα τελευταία 30 χρόνια να ζει με τον φόβο, και να αναπνέει με ένα ρηχό τρόπο...το οποίο επίσης ενίσχυε το φόβο. Έτσι ήταν δύσκολο γι' αυτήν να αναπνεύσει βαθιά, και απαιτούσε πολύ υποστήριξη και καθοδήγηση από μένα.
Μετά από κάποιο χρόνο έγινε πολύ ήρεμη, μπορούσε να αφήσει το φάντασμα να φύγει, και να επιστρέψει πλήρως στον εαυτό της. Ένιωθε περισσότερο μέσα στο σώμα της απ' ότι θυμόταν ποτέ, και όλα τα ίχνη του φόβου είχαν φύγει.