Case #56 - Το μικρό κορίτσι χρειάζεται προσοχή

Η Γουέντι έλεγε ότι ήθελε ένα ταίρι. Ήταν χωρισμένη, και είχε μια επιχείρηση. Έλεγε πως ήταν ανυπόμονη με τους εργαζόμενούς της, και πως ήταν πολύ μεθοδική, και ποτέ δεν έδειχνε ότι ήταν ευάλωτη. Το αντιστάθμιζε αυτό με την υπομονή που αναγνώριζε σε μένα.
Συζήτησα θέματα δύναμης με αυτήν - την ικανότητα να είναι μεθοδική και άμεση, την ευτυχία να είναι ελεγχόμενη, να είναι το αφεντικό.
Έμοιαζε πολύ ήρεμη καθώς μιλούσα, παίζοντας με το χέρι της....θυμίζοντάς μου ένα μικρό κορίτσι. Την ρώτησα πόσο νέα ένιωθε - είπε 10 χρονών, και την ρώτησα τι συνέβη όταν ήταν σε αυτή την ηλικία.
Ρώτησα για υπομονή στην οικογένειά της. Ο πατέρας της την είχε χαστουκίσει όταν ήταν 10 επειδή οι βαθμοί της στο σχολείο ήταν χαμηλοί. Στην πραγματικότητα, τακτικά έδερνε τον μικρότερο αδερφό της. Αλλά δημόσια, ήταν ένας υπομονετικός άνθρωπος, που είχε χρόνο για τους ανθρώπους.
Σημείωσα ότι η υπομονή που έβλεπε σε μένα ως θεραπευτής μπορεί να την έκανε επιφυλακτική επειδή η ερώτηση ήταν: θα εκραγώ σαν τον πατέρα της?
Συμφώνησε. Είπε ότι το θέμα ήταν ότι δεν είχε πολύ εμπιστοσύνη στους άντρες. Ο πρώτος της άντρας ήταν επίσης ανυπόμονος μαζί της, ενδιαφερόταν μόνο για το τι θα έκανε γι' αυτόν. Είπε ότι απλά ήθελε να βρει άλλο ταίρι.
Αποκάλυψε ότι ο λόγος που οι βαθμοί της ήταν χαμηλοί ήταν γιατί βρισκόταν σε σχολικό οικοτροφείο, και την τρομοκρατούσαν πολύ άσχημα. Οι γονείς της δεν είχαν ιδέα, ούτε ενδιαφέρον. Ένιωθε πάρα πολύ μόνη.
Κάθισα κοντά της, και της μίλησα, αναγνωρίζοντας την ευαισθησία της, την ευθραυστότητα, και στην θέση που ήταν νεαρή, την ανάγκη της να την δουν γι' αυτό που είναι, παρά για ένα μέρος της ατζλεντας κάποιου άλλου. Κάποιος ενδιαφερόταν για τις αγωνίες της, παρά για τους βαθμούς.
Άρχισε να κλαίει, μαλακώνοντας περισσότερο. Της δήλωσα το ενδιαφέρον μου γι' αυτή, χωρίς καμία ατζέντα θα έρπεπε να είναι κάποια διαφορετική. Έμοιαζε πεινασμένη για τέτοιου είδους προσοχή, και καθίσαμε εκεί για αρκετή ώρα, καθώς την ενθάρρυνα να απορροφήσει αυτή την εμπειρία.
Σημείωσα ότι ααυτό το μέρος της χρειαζόταν φροντίδα, και να μεγαλώσει φυσιολογικά, πριν να έχει έναν δυνατότερο πυρήνα με τον οποίο να είναι σε σχέση.
Στου Γκέσταλτ δεν πάμε μόνο με το θέμα που παρουσιάζει ο πελάτης - αυτό που είναι επίσης σημαντικό είναι αυτό που γνωρίζω ως θεραπευτής - κάτι που μπορεί να μην είναι σε επαφή καθόλου. Μετά το φέρνουμε πλήρως στην παρούσα επίγνωση, και εξερευνούμε τα συμφραζόμενα - συχνά οικογένεια, αλλά όχι πάντα. Μετά αυτή η πληροφορία επανέρχεται στο παρόν, και μέσα στη θεραπευτική σχέση.
Κάνοντας αυτό παρέχει εδώ μια ξεκάθαρη θεραπευτική ατζέντα, μια διαδικασία από την οποία θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε πάνω στο θέμα που αρχικά έθεσε - το να θέλει άλλο ταίρι.

Case #55 -

Η Μπετίνα μίλησε για το ότι φοβόταν μήπως πεθάνει ο σύζυγός της - υπήρχε μια ιστορία θανάτων στην οικογένειά του, μια μοιρολάτρης της είπε ότι θα μπορούσε να πεθάνει, και ξενυχτούσε αργά κάθε βράδι.
Καθώς μιλούσαμε, έγινε ξεκάθαρο ότι το θέμα ήταν ότι την παραμελούσε - μένοντας έξω πολύ αργά κάθε βράδι, πίνοντας και τζογάροντας με τους φίλους του, όταν επέστρεφε σπίτι, ήταν θορυβώδης και αφελής, και την ξυπνούσε. Περνούσε λίγο χρόνο με την οικογένειά του, και είχε χάσει τα οικογενειακά χρήματα στον τζόγο.
Αυτό συνεχιζόταν για τον περισσότερο και ρό του γάμου τους, αρκετές δεκαετίες. Με τα οικογενειακά συστήματα που έχουν κακοποιό στοιχείο, και συνεχίζουν για λίγο καιρό, υπάρχει μια συμπαγής άποψη δυναμικής, που συνήθως σχετίζεται με το Πεδίο.
Σε αυτό το σημείο, ήταν θυμωμένη, αλλά σπάνια μιλούσαν ο ένας στον άλλον.
Σημείωσα ότι μαζί με το να νιώθει πόνο αν αυτός πεθάνει, πιθανόν να ένιωθε ανακούφιση. Συμφώνησε. Στου Γκέσταλτ ενδιαφερόμαστε και για τις δυο μεριες της πολικότητας.
Την ρώτησα τι θα ήθελε από μένα - είπε κάποια καθοδήγηση ως προς το τι να κάνει.
Αποκάλυψε επίσης ότι ο πατέρας της ήταν όμοιος - μένοντας έξω αργά τη νύχτα, τζογάροντας. Αυτό ήταν η ένδειξη του πεδίου.
Ήταν ξεκάθαρο σε μένα ότι αυτό ήταν μια σοβαρή κατάσταση.
Ο σύζυγός της εμπιστεύτηκε στην κουνιάδα της, η οποία μετά κριτίκαρε την Μπετίνα.
Καθώς μιλούσε γι' αυτό, τσιμπούσε τον εαυτό της. Έτσι την κάλεσα να "τσιμπήσει" την κουνιάδα της, και να βάλει ένα μαξιλάρι μπροστά της. Ήταν απρόθυμη, και συνέχισε να τσιμπάει τον εαυτό της πιο δυνατά. Ήμουν λίγο πιεστικός - επιμένοντας να δοκιμάσει αυτό με το μαξιλάρι- σημειώνοντας ότι ήταν απλά ένα μαξιλάρι και δεν θα υπήρχαν επιπτώσεις. Αυτό ήταν δύσκολο γι' αυτή, αλλά το έκανε, βυθίζοντας τα χέρια της στο μαξιλάρι. Αυτό είναι που λέμε αντίδραση στου Γκέσταλτ - κάνοντας σε κάποιον αυτό που επιθυμείς να κάνεις στους άλλους.
Κάλεσα τις λέξεις επίσης. Αλλά μόνο τότε αποκάλυψε ότι ήταν και τα άλλα αδέρφια του που είχαν ανακατευτεί και την είχαν κριτικάρει.
Έτσι σταμάτησα την διαδικασία. Η όλη διαδικασία αποκάλυψε παγιωμένη αδυναμία, έλλειψη υποστήριξης, και ένα σχέδιο μεταξύ γενεώνπου είχε ποιότητες μιας καταχρηστικής σχέσης. Αυτό δεν ήταν κάτι που θα λυνόταν με τις δικές μου απλές οδηγίες όπως "μην το κάνεις αυτό". Και το ποσό της υποστήριξης απαιτούσε να ξεφύγεις από αυτό το τεράστιο και μη αληθινό και να προσπαθήσεις σε μια μόνη συνεδρία - είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τα όρια μας ως θεραπευτές, και να μην προσπαθούμε να κάνουμε κάτι που δίνει λάθος εντυπώσεις.
Έτσι αύξησα την επίγνωσή της πηγαίνοντας προς την άλλη κατεύθυνση. Την ρώτησα αν νόμιζε ότι όλοι οι άντρες ήταν εγωιστές, αλλά είπε όχι. Έπειτα μοιράστηκα μαζί της ότι σκεφτόμουν ότι οι άντρες είναι λίγο εγωιστές. Είπε - τότε θα το αφήσω να συμβεί. Με αυτό τον τρόπο, βημάτισε προς το να πάρει κάποια ευθύνη, χωρίς να πρέπει εγώ να την αντιμετωπίσω.
Την κοίταξα, και της είπα ότι έβλεπα πόσο δυστυχισμένη ήταν. Ήταν μια στιγμή της συνάντησης. Δεν ήθελα να προσπαθήσω να την σώσω από εκείνο το μέρος ή να διορθώσω κάτι - όσο ήθελα να δω μια διαφορετική ζωή γι' αυτήν.
Κάθισα μαζί της, σε εκείνο το μέρος. Ονόμασα τι είδα - μια κατάσταση που ήταν επίσης οικεία στην εμπειρία της μητέρας της. Μια κατάσταση που συνεχιζόταν για δεκαετίες. Μια κατάσταση που φαινόταν ότι όλο και χειροτέρευε. Και μια κατάσταση όπου αυτή ήταν κολλημένη, παρόλο που είχε κάποιες γνώσεις ψυχολογίας.
Δίνοντας έμφαση την καταθλιπική φύση της κατάστασης ήταν ένας τρόπος να μην το υποβαθμίσει. Δεν σχολίασα ούτε έκρινα ούτε πρότεινα, απλά αποδέχτηκα. Με αυτό τον τρόπο, μπορούσα να την δω, και κάθισα δίπλα της, κοιτάζοντας την πραγμάτικοτητα πως έχουν τα πράγματα.
Το λέμε "καθόμαστε με το δημιουργικό κενό" στου Γκεσταλτ. Δεν μοιάζει δημιουργικό, αλλά καθήμενος με αυτό, χωρίς να πέφτεις μέσα, ή τρέχοντας να ξεφύγεις, κάτι άλλο μπορεί να αναδυθεί.
Είπε, "λοιπόν, σταματήσαμε να μιλάμε, και είναι κάπως ανακουφιστικό". Το έπιασα και σημείωσα, ότι στην πραγματικότητα, ο γάμος είχε ήδη πεθάνει. Οπότε τώρα τι?
Ρώτησα τι ποσοστό σκεφτόταν ότι υπήρχε για κάποια ελπίδα αλλαγής. Περίμενα κάτι πολύ χαμηλό. Αν έλεγε μηδέν, θα δούλευα μαζί της πως να φύγει από εκεί.
Αλλά με εξέπληξε λέγοντας 15%. Αυτό έδειχνε ότι υπήρχε ευκαιρία τα πράγματα να αλλάξουν.
Την ρώτησα τι ήταν αυτό που συνεπάγεται ότι θα έκανε - αυτό ήταν η είσοδος για κάποια πιθανή κίνηση.
Είπε ότι μπορεί να βρει τρόπους να είναι πιο ευτυχισμένη. Αυτό ήταν καλό - μια υποκειμενική λύση για να αρχίσουμε.
Όταν ρώτησα για περισσότερα, είπε ότι μπορεί να συγκεντρωθεί περισσότερο στα παιδιά, αλλά σημείωσα ότι αυτό το έκανε ήδη για να αντιμετωπίσει τον γάμο.
Αναγνώρισε κάποιους άλλους τρόπους που μπορούσαν να την κάνουν πιο ευτυχισμένη. Αλλά ήθελα περισσότερα από αυτή - κάποιες αντικειμενικές πράξεις που μπορούσε να κάνει για να αλλάξει την σχέση.
Είπε ότι αυτός παραπονιόταν ότι ποτέ δεν του έφτιαχνε πρωινό πια. Οπότε, αυτός ξεκάθαρα ήθελε λίγη φροντίδα, και του έλειπε.
Έτσι την ρώτησα τι θα ζητούσε ως αντάλλαγμα, αν του έφτιαχνε πρωινό. Είπε, χρόνο με την οικογένεια. Αυτό ακούστηκε σαν ένα καλό ξεκίνημα - όχι πολύ οικείο, αλλά ένα σημάδι διαφορετικό. Την ρώτησα να ποσοτικοποιήσει πόσο ήθελε και πόσο συχνά. Έπειτα πρότεινα να προσφερθεί να του φτιάξει πρωινό τόσες φορές.
Της υπογράμμισα ότι αν ήταν να φτιάξει μια νέα σχέση μέσα από τις στάχτες, θα έπαιρνε πολλά χρόνια, και θα χρειαζόταν πολύ υποστήριξη στη διαδικασία.
Στου Γκέσταλτ, είμαστε ικανοποιημένοι με ένα μικρό κομμάτι - ολοκληρωμένο - κάθε φορά.
Σε αυτή την υπόθεση, κάτι αναδύθηκε από το κενό, και ήταν όλο δικό της κατόρθωμα, παρά να έχει ως αποτέλεσμα από το κάλεσμά της να της πούμε τι να κάνει. Η οδηγία μου ήταν να κατευθύνω την προσοχή της αρχικά στο "τι είναι" και μετά να την βοηθήσω να βασιστεί στην αναδυόμενη φιγούρα αυτού που είχε την περισσότερη ενέργεια.

Case #54 - Φέρνοντας τον δίαβολο και τον Θεό μαζί

Η Αντζέλικα ήταν γιατρός, μέσω του οποίου είχε πρόσφατα αλλάξει επαγγέλματα.
Είχε ένα παιδί, και ήθελε άλλο ένα, αλλά φοβόταν να αποκτήσει. Έλεγε, όπως αποκτούσαμε επαφή, ότι ανησυχούσε πως φαινόταν στα μάτια μου. Της είπα τι παρατηρούσα, για να δημιουργήσω κάποιο σχεσιακό έδαφος...συμπεριλαμβανομένου ενός όμορφου βραχιολιού που φορούσε, από τον άντρα της.
Ήταν γυναικολόγος, και σαν μέρος της δουλειάς της, είχε κάνει εκτρώσεις. Εκείνη την ώρα, δεν ένιωθε τίποτα όταν το έκανε, ήταν απλά η δουλειά της. Αλλά μετά, δεν ένιωθε χαρά όταν βοηθούσε να γεννηθούν μωρά - και αυτό επίσης ήταν απλά μέρος της δουλειάς της.
Χρόνια αργότερα, άρχισε θεραπεία, και ήρθε σε επαφή με τα αισθήματά της. Αυτό συμπεριλάμβανε και τον πόνο που είχε για τις εκτρώσεις που είχε κάνει. Αυτό δεν είχε να κάνει με ιδεολογία ή πιστεύω - είχε να κάνει με την συναισθηματική επιρροή για την πάνω από μια δεκαετία εκτρώσεων μωρών.
Πρόσφατα είχε μια αποβολή, και είδε ότι ήταν ένα είδος τιμωρίας. Ανέφερε ότι ένιωθε πονοκέφαλο, αλλά το υπόλοιπο σώμα ήταν κενό. Ήταν πολύ έντονο γι' αυτή να μιλά γι' αυτό, έκλαιγε. Της πρότεινα ένα διάλειμμα. Όταν υπάρχει πάρα πολύ συναίσθημα για το άτομο να μοιραστεί, τότε το κόβουν. Έτσι μόνο να φλυαρείς στην θεραπεία δεν είναι πάντα καλό πράγμα. Το διάλειμμα μας επέτρεψε να κάνουμε πίσω, και εγώ έκανα σχεσιακή επαφή, λέγοντάς της πως φαινόταν αυτή στα μάτια μου - ένιωθα μεγάλη συμπάθεια γι' αυτή, και δεν είχα αρνητικές κρίσεις. Αναθάρρησε λίγο.
Την ρώτησα τι ένιωθε μέσα της. Μου είπε - μαύρο. Πάλι, η έντασή της ήταν μεγάλη. Τραβιόταν στον εαυτό της. Της ζήτησα να κάνει οπτική επαφή - αλλιώς παραμένει ένα κλειστό σύστημα. Της είπα ότι το βραχιόλι της με έκανε να σκεφτώ ότι υπήρχαν και άλλα χρώματα εκεί μέσα - το βραχιόλι είχε κάποιες μαύρες χάντρες, αλλά επίσης κάποιους κρυστάλλους, και επίσης ένα όμορφο ροζ σχήμα. Είπα ότι το ροζ ήταν παρόμοιο με το χρώμα της ψυχής της - ως γιατρός ήξερε ότι αυτό ήταν αλήθεια. Κάνοντάς αυτό την προσγείωσα σε κάτι πιο συμπαγές από την μαύρη της προβολή, και την οδήγησα προς το αίσθημα της ζωής, και το αίμα.
Καθώς μιλούσαμε, έσφιγγε τις γροθιές της. Το σημείωσα - φέρνουμε την επίγνωση σε σημεία κλειδιά της έκφρασης της ενέργειας, βοηθώντας τα να βγουν ολοκληρωτικά προς την επιφάνεια.
Είπε ότι ένιωθε θυμό. Αυτό συνέβη αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας. Είναι αυτό που στου Γκέσταλτ το αποκαλούμε "επείγουσα φιγούρα", κάτι παράλληλο με το παρόν θέμα. Μπορεί να συγκεντρωθεί ή να υπερβληθεί.
Είπε ότι ένιωθε ότι ήταν σε ένα σκοτεινό μέρος, και ήθελε να ξεφύγει.
Έτσι ο θυμός είναι μια ένδειξη της δυναμικής ενέργειας που χρειαζόταν για να δημιουργήσει μια αλλαγή. Αλλά το να προτείνω κάτι όπως το να χτυπήσουμε μαξιλάρια δεν ήταν απαραίτητα αυτό που ο πελάτης χρειαζόταν.
Την ρώτησα με ποιον είναι θυμωμένη - με τον εαυτό της, απάντησε.
Την ρώτησα τι θα έλεγε στον εαυτό της. Είπε ότι ένιωθε σαν τον διάβολο, και συνέχισε να λέει στον εαυτό της τι κακό άτομο ήταν, και πως δεν άξιζε να έχει πια παιδιά.
Πάλι, την κάλεσα να κάνει ένα διάλειμμα - αυτό ήταν πολύ πονεμένο πράγμα.
Την ρώτησα αν είχε κάποια πνευματικά πιστεύω. Είπε, όχι.
Σημείωσα ότι αν πίστευε στον διάβολο, κάπου πρέπει να υπήρχε Θεός. Έψαχνα κάποιου είδους ανταμοιβή σε αυτό το διαβολικό μέρος. Σημείωνα την φύση των πολικοτήτων - μέρος του προσανατολισμού του Γκέσταλτ προς τον χριστιανισμό.
Συμφώνησε. Έτσι της ζήτησα να επιλέξει δυο αντικείμενα, που να αντιπροσωπευούν τον διάβολο και τον Θεό. Είπε ότι ο Θεός κοιμόταν, και ήθελε να τον ξυπνήσει. Χτυπούσε το πάτωμα, αλλά συνέχιζε να πέφτει. Ήθελε να σηκωθεί από μόνο του. Έτσι επενέβη ως "θειική δύναμη" και το έθεσα σωστά.
Την κάλεσα να είναι δεκτική προς την φιγούρα του Θεού. Ξαφνικά αισθάνθηκε κουρασμένη. Έτσι της πρότεινα να κοιμηθεί λίγο. Όπως έγειρε πάνω μου, πρότεινα όταν ξυπνούσε, θα μπορούσε να νιώσει την ζωτική δύναμη να την οδηγεί στην ψυχή της.
Ξαπόστασε για λίγα λεπτά, μετά άνοιξε τα μάτια της. Ήταν όντως ικανή να δεχτεί την ευλογία της ζωής από το θειικό σύμβολο. Ένιωσε ζεστασιά στο κορμί της, και ένιωσε καλά στην ψυχή της. Έπειτα έβαλε τον "διάβολο" πίσω από τον "Θεό"...ένα ιδανικό σύμβολο σύνδεσης. Ήξερε ότι στην διαβολική δύναμη υπήρχε ένα συγκεκριμένο είδος δύναμης που μπορούσε να χρησιμοποιήσει.
Στου Γκέσταλτ πάντα θέλουμε να εμβαθύνουμε στα αφηρημένα πράγματα, ήταν η πολικότητα. Χρειαζόταν το σωστό είδος υποστήριξης, και μετά μπορούσε να πετύχει τον στόχο - σύνδεση.