Είπε την ιστορία της, μεγάλη, πονεμένη ιστορία, συνοδευόμενη από πολλά δάκρυα. Ο πατέρας της δούλευε σε άλλη πόλη. Η μητέρα της, αδερφή και ο εαυτός της είχαν μετακομίσει σε μια μικρή πόλη όταν αυτός ήταν μακριά, και έπρεπε να μείνουν με τους γονείς της μητέρας της. Αλλά ο παππούς τους τους εκφόβιζε όλους...αν τα παιδιά έκαναν πολύ θόρυβο, τα απειλούσε ότι θα τα έδιωχνε όλα από το σπίτι, και στην πραγματικότητα έβγαζε τις βαλίτσες τους έξω σε πολλές περιπτώσεις. Πριν από αυτό, η αδερφή της είχε μείνει με τους παππούδες της, και όποτε αυτή και η μητέρα της έρχονταν για επίσκεψη, οι παππούδες θα έβρισκαν κάτι λάθος με την Μάρθα, και την κορόιδευαν μπροστά στην αδερφή της.
Η μητέρα της μετακόμισε από το σπίτι τελικά, σε δικό της σπίτι. Αλλά ήταν μια όμορφη γυναίκα, και συχνά άντρες από το μαγαζί που δούλευε έρχονταν στο σπίτι, και την έψαχναν. Τους έδιωχνε, αλλά μια φορά επέτρεψε σε έναν άντρα να μπει, και άρχισε να έχει δεσμό. Η Μάρθα πάντα φοβόταν όταν αυτός ερχόταν σπίτι.
Όταν ο δεσμός ανακαλύφθηκε, η μητέρα της διαπομπεύτηκε δημόσια στη μικρή κοινωνία που ζούσαν. Και η Μάρθα ντρεπόταν από τα παιδιά στο σχολείο. Μετά ο πατέρας της επέστρεψε, οι παππούδες της έδειραν την μητέρα τυς...τα τραύματα μόνο συνέχιζαν.
Αυτή ήταν μια ιστορία γεμάτη πόνο και δοκιμασία. Κατά τη διάρκεια αυτής έφτασε το χέρι μου, και το ζούληξε ελαφρά. Καθίσαμε έτσι για λίγο μέχρι να ξαλαφρώσει.
Υπάρχουν διάφορα είδη ιστοριών στην ψυχοθεραπεία. Κάποιες είναι παλιές, νεκρές και επαναλαμβανόμενες, που εξυπηρετούν μόνο να ενισχύσουν την ανικανότητα, και πιθανόν να κερδίσουν συμπάθεια. Αυτές οι ιστορίες έπρεπε να έρθουν στο παρόν, να είναι ζωντανές μέσω ενσαρκωμένων εμπειριών, και να αναπνέουν μέσω συναισθημάτων.
Αλλά αυτή η ιστορία ήταν ζωντανή, καθόταν εκεί έχοντας την ανάγκη να λέγεται για 30 χρόνια, και στις σωστές συνθήκες ειπώθηκε, ρέοντας, αφήνοντας, ολοκληρώνοντας κατά τον διαδρομή.
Όταν καταστάλαξε, άφησα το χέρι της, δίπλα της.
Η Μάρθα είπε ότι ήταν ανάλαφρη κατά την διαδρομή. Η οικειότητα που μοιράστηκε με την μητέρα και αδερφή της, ακόμη και αν είχαν μόνο ψωμί και φασόλια να φάνε. Και τα αγόρια που είχε, ειδικά το πρώτο, το οποίο ήταν αγαπητό και υποστηρικτικό σε αυτήν κατά τη διάρκεια των οικογενειακών της βασάνων.
Αυτή η υποστήριξη συνέχισε με τον σύζυγό της, με τον οποίον ήταν κοντά, και είχαν μια πολύ αγαπημένη σχέση. Όλα καλά. Πέρα από αυτό μετά από 20 χρόνια, με τα παιδιά τους μεγαλωμένα, δεν ήταν πια ερωτευμένη με τον χώρο εργασίας που ήταν το καταφύγιό της όταν αρχικά διέφυγε από το πονεμένο οικογενειακό σκηνικό.
Έψαχνε για μια καινούρια κατεύθυνση, για προσωπική ανάπτυξη, και για μια αλλαγή καριέρας. Αλλά ο σύζυγός της, της κρατούσε το χέρι. Η σχέση τους δούλεψε επειδή αυτή χρειαζόταν υποστήριξη και αυτός της την έδωσε. Αλλά τώρα, ήθελε ανεξαρτησία, και αυτός ακόμη την κρατούσε.
Σημείωσα το παράλληλο με την συνεδρία. Με χρειαζόταν εκεί κατά την διάρκεια του χρόνου που διέσχιζε το τραύμα της. Αλλά μέχρι το τέλος, μπορούσα να αφήσω το χέρι της, και απλά με χρειαζόταν δίπλα της, όχι να την κρατάω πια.
Της σκιαγράφησα το είδος της δήλωσης που μπορούσε να κάνει στο σύζυγό της, βοηθώντας τον να καταλάβει και να είναι ικανός να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι αυτή χρειαζόταν να κινηθεί στον κόσμο πιο ανεξάρτητα, και πιθανόν να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις ανασφάλειές του σχετικά με αυτό. Αυτό με τη σειρά του θα της έδινε την υποστήριξη που τώρα χρειαζόταν από αυτόν - να είναι άνετη με την έλευση της και την φυγή της.
Φτάνοντας σε αυτό το μέρος στη συνεδρία, μπορούσε να δει πως να συνεχίσει με την ωρίμανσ και την διαφοροποίησή της, αντιμετωπίζοντας την αλλαγμένη δυναμική στη σχέση της και την θέση της στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου