Παρά να ρωτήσω τις ερωτήσεις της, άρχισα με τα σημεία σύνδεσης που ήδη είχα μαζί της - πράγματα που αναγνώρισα, και μετά η απάντησή μου σε αυτές τις απόψεις της εμπειρίας μου από αυτήν.
Είπε ότι συχνά ήταν η πρώτη που το έκανε εθελοντικά, και μοιράστηκα ότι αυτό ήταν αλήθεια και για μένα επίσης. Αυτό αμέσως έχτισε έδαφος ανάμεσά μας. Την ρώτησα τι δουλειά έκανε - ανθοπώλισσα, αλλά είπε ότι ήθελε να ανοίξει το δικό της ανθοπωλείο, και ήταν αποφασισμένη να το πετύχει. Μπορούσα να δω ότι ήταν μια λαμπρή, σίγουρη, νεαρή γυναίκα, και της είπα ότι καθώς άκουσα τον τρόπο που μοιράστηκε τα σχέδιά της, την πίστεψα.
Πάλι, αυτό στρώνει το σχεσιακό υπέδαφος, και αναγνωρίζει τι στέκει, σε όρους διαδικασίας.
Την ρώτησα για το αγαπημένο της λουλούδι (να βρω τι ήταν εικονιστικό γι' αυτή). Το ηλιοτρόπιο απάντησε. Συσχέτισα πως μου αρέσουν, και τι μου άρεσε σε αυτά. Είπε ότι της άρεσαν μια ποικιλία πραγμάτων - ήταν ευτυχισμένα, λαμπρά, δυνατά, ψηλά...
Ο τρόπος που είπε "δυνατά" ήταν με έμφαση, οπότε την ρώτησα για τους τρόπους με τους οποίους είχε εμπειρία του εαυτού της ως δυνατή. Εξήγησε ότι ήταν πράγματι δυνατή, και ήταν ευτυχισμένη γι' αυτή την ποιότητα, παρόλο που ένιωθε ότι όταν θύμωνε μπορούσε να γίνει καταστροφική.
Έτσι την κάλεσα σε κάποια "θεραπευτική μάχη", όπου σταθήκαμε απέναντι ο ένας από τον άλλο, και σπρώχναμε ο ένας τα χέρια του άλλου. Αυτό είχε πλάκα, και της επέτρεπε να νιώθει την πλήρη δύναμη της επιθετικότητάς της σε έναν ασφαλή, παιχνιδιάρικο και επικοινωνιακό τρόπο. Το πείραμα της έδειξς επίσης ότι ο θυμός της και η επιθετικότητά της μπορούσαν να είναι θετικοί, όχι μόνο αρνητικοί. Αυτό έχτισε ακόμη πιο πολύ έδαφος ανάμεσά μας.
Σημείωσα ότι οι δυνατές γυναίκες δεν τις εκτιμούν πάντα στην κοινωνία, ονομάζοντας κάποιους σχετικούς με τα συμφραζόμενα παράγοντες για να δω πως ήταν γι' αυτήν. Είπε μερικές φορές ότι σκεφτόταν ότι ήταν πολύ δυνατή, και κατέκλυζε τους ανθρώπους. Της ζήτησα ένα παράδειγμα, και μίλησε για έναν οδηγό ταξί που δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει το ταξίμετρο, και του φώναξε. Μπορούσα να καταλάβω την αντίδρασή της, και σημείωσα ότι και εγώ μπορεί να έκανα το ίδιο. Ακόμη, είπε ότι ήταν δυστυχισμένη όταν έβγαινε εκτός ελέγχου.
Έτσι την ρώτησα για τα συμφραζόμενα, την οικογένειά της, και ποιος από την οικογένειά της έβγαινε εκτός ελέγχου. Είπε ότι ο πατέρας της συχνά έδειχνε δυνατά συναισθήματα καθώς αυτή μεγάλωνε. Αλλά αντί να φοβάται από αυτό, έγινε σαν και αυτό και αυτή...και έτσι δεν της άρεσε να είναι εκτός ελέγχουν από τον θυμό της, όσο λογικό και να ήταν όπως μπορούσε να είναι στην περίπτωση του ταξί.
Μπορούσα να το καταλάβω αυτό, και πρότεινα ότι τώρα μεγάλωσε, ίσως μπορούσε να διαλέξει ποια από τα προσόντα του πατέρα της θα ήθελε να πάρει, και ποια δεν θα ήθελε. Έτσι έβαλα μια καρέκλα μπροστά της να αντιπροσωπεύει τον πατέρα της, και της ζήτησα "να του μιλήσει ευθέως" γι' αυτό, βοηθώντας την να εκφέρει φράσεις που έκαναν ξεκάθαρο τι εκτιμούσε και ήθελε να κρατήσει, και τι ήθελε να αφήσει να φύγει, οπότε να μην ακολουθήσει τα βήματά του.
Ένιωσε ανακουφισμένη μετά από αυτό, και πιο ικανή να είναι άνετη με την επιθετικότητά της ως δύναμη που θα μπορούσε να παίρνει αποφάσεις τριγύρω, παρά για κάτι για το οποίο ένιωθε άσχημα ή περιφρονητικά.
Αυτό είναι που ονομάζουμε "ολοκλήρωση", και συμβαίνει όχι μόνο διανοητικά με τους όρους της διορατικότητας, αλλά ειδικά σωματικά, οπότε είναι μια πραγματικά σωματικά βασισμένη αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου