Το θέμα που πρόβαλε ήταν ο φόβος να κινηθεί προς την γραμμή εργασίας που είχε εκπαιδευτεί τα τελευταία 10 χρόνια. Ήθελε να γίνει κοινωνική λειτουργός, και τώρα που τα παιδιά της είχαν φύγει από το σπίτι, αυτό ήταν ο στόχος της.
Παρά να προσπαθ'ησω να δουλέψουμε πάνω στην εμπιστοσύνη της ή να βρούμε τους φόβους της, ήθελα να μάθω για τα συμφραζόμενα - την υποστήριξη στο περιβάλλον της. Είχε την επαγγελματική υποστήριξη από μια ομάδα κοινωνικών λειτουργών, οπότε αυτό δεν ήταν πρόβλημα.
Ωστόσο, ο σύζυγός της είπε ότι θα την χώρησε αν προχωρούσε μπροστά και κινούταν σε αυτή την γραμμή της επαγγελματικής εργασίας. Αυτό ήταν μια δυνατή αντίδραση, αλλά όχι εξ' ολοκλήρου εκλπηκτική που έδινε την πατριαρχική παράδοση όπου αυτή η συνεδρία συνέβη.
Ωστόσο, όταν αναρωτήθηκα περισσότερο, αυτή αποκάλυψε ότι ήταν μέσα σε μια οικιακή βίαιη σχέση για δεκαετίες.
Αυτό μου φάνηκε περίεργο στα 10 χρόνια μελέτης και θεραπείας συσχετισμένα με τις φιλοδοξίες της στο κοινωνικό έργο, αυτό είτε δεν είχε εμφανιστεί, ή οι δασκαλοί της δεν είχαν νιώσει κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνοι να δουν πως αντιμετωπίζεται.
Στην θεραπεία, είναι σημαντικό να επικεντρώνεσαι όχι μόνο στα συναισθήματα, αλλά και στα συμφραζόμενα, ειδικά αν αυτά είναι καταχρηστικά. Αυτό χρειάζεται να κρατηθεί ως το επίκεντρο της θεραπείας.
Έτσι ήμουν απρόθυμος να αντι,ετωπίσω άλλα θέματα, παρά με τον πυρήνα αυτού - τον κατανοήτό της φόβο - που απευθυνόταν. Είπε ότι η βία είχε σταματήσει μόλις πρόσφατα.
Της είπα τα δικά μου συναισθήματα καθώς κάθισα μαζί της - της ανοίχτηκα, αισθανόμενος πολύ συνδεμένος με την σοβαρότητα των θεμάτων, θέλοντας να την υποστηρίξω, αλλά επίσης πολύ προσεκτικός και θέλοντας να προχωρήσω με έναν τρόπο που ήταν γεμάτος σεβασμό.
Σημείωσα ότι ο φόβος ήταν σχεδόν "ένα μέλος της οικογένειας". Συμφώνησε. Της ζήτησα να δώσει μια ταυτότητα στο φόβο - είπε μια φιγούρα με μαύρα ρούχα, μεγάλα μάτια, χαμόγελο και ένα κοντάρι. Το περιέγραψε ως "μυστηριώδες".
Ζήτησ περισσότερες λεπτομέρειες - πως έμοιαζαν α ρούχα. Θέλω πραγματικά να την γειώσω με τη σύνδεσή της με το φόβο. Έπειτα την κάλεσα να συμμετέχει σε ένα πείραμα του Γκέσταλτ: "να είναι" ο φόβος - να μου δείξει πως στέκεται ο φόβος, με το κοντάρι του και τα μεγάλα μάτια.
Το έκανε - και το έκανα και εγώ μαζί της. Είναι συχνά καλό να κάνεις τέτοια πειράματα με τους πελάτες.
Μετά της ζήτησα να καθίσει πάλι - δεν ήθελα να ξοδέψω πολύ χρόνο με αυτό. Να το περιγράψει, να γίνει αυτό, ήταν από μόνο του μεγάλο θέμα.
Είπε ότι ένιωθε ότι της είχα δώσει πολλά μέσω αυτής της διαδικασίας, και ένιωθε απρόθυμη να πάρει περισσότερα - σαν να έπρεπε να μου δώσει κάτι πίσω. Εξήγησε ότι ήταν "μαθημένη" στο να "είναι εκεί" για τους άντρες, και αν και επαναστάτησε κατά αυτού ως κορίτσι, ήταν μέρος του κλίματος της.
Έτσι "συμβάδισα" με αυτή την κατάσταση, και σταμάτησα. Είπα "εντάξει, τότε τι θα ήθελες να μου δώσεις με κάποιο τρόπο, είμαι ανοιχτός στο να λάβω". Καθίσαμε εκεί σιωπηλοί, και μετά είπε ότι ήθελε να μου δώσει την εκτίμησή της για ό,τι είχα κάνει μέχρι τότε.
Αφού το δήλωσε αυτό, ένιωσε ασφαλής πάλι μαζί μου, έτοιμη να προχωρήσει. Είναι πολύ σημαντικό να ακούς ακριβώς τι συμβαίνει με τον πελάτη, στιγμή προς στιγμή, και να είσαι μαζί τους σε εκείνα τα μέρη, να πηγαίνεις με τον ρυθμό τους.
Την ρώτησα που ήταν ο φόβος τώρα - απάντησε ότι ήταν μέσα της. Είπε ότι το κοντάρι του το έσπρωχνε στον εγκέφαλό της πληγώνοντάς την.
Κινήθηκα σε έναν άμεσα σχεσιακό τρόπο μαζί της. Της είπα ότι ήμουν λυπημένος για τον πόνο που ένιωθε, βαθύτατα λυπημένος. Ήθελα να την "σώσω", να την προστατέψω, αλλά δεν ήξερα πως να το κάνω.
Ήταν πολύ συγκινημένη, και καθίσαμε εκεί για λίγη ώρα σε σιωπηλή σύνδεση. Αυτό ήταν ένα κλειδί - κάποιος που ενδιαφερόταν, που μπορούσε να είναι μαζί της, με προστατευτικό τρόπο, πάλι να μην βιάζεται να διορθώσει τα πράγματα.
Αυτό ήταν μια "i-thou" στιγμή, δύο άνθρωποι πλήρως συνδεμένοι. Εγώ ήμουν ο θεραπευτής και αυτή η πελάτισσα, αλλά σε εκείνο το μέρος, ήμασταν δυο άνθρωποι, που κάθονται μαζί, και τον βαθύ πόνο της κατάστασης. Πήρα τον πόνο της πολύ σοβαρά - όχι ακριβώς ένα παιχνιδιάρικο πείραμα, όχι μόνο μια φιγούρα πόνου, αλλά στην πραγματικότητα, αρκετές δεκαετίες φόβου που σχετίζονταν με την βία.
Καθισμένοι σε εκείνο το μέρος, οι καρδιές και των δυο μας άνοιξαν. Ήμουν βαθιά συγκινημένος, και αυτή το ίδιο. Το δηλώσαμε και οι δυο αυτό.
Μετά είπα - λοιπόν, έχω ένα κοντάρι και εγώ, είναι το κοντάρι της προστασίας. Την κάλεσα να "με βάλει μέσα" ,μαζί με το κοντάρι μου, στην καρδιά της.
Μπορούσε να το κάνει εύκολα αυτό, και έκλαιγε. Ένιωθε ασφαλής και να την νοιάζονται.
Αυτό αναφερόταν ως "αντικείμενο εαυτολυ" - να με βάλει μέσα σήμαινε ότι είχε μια φιγούρα εξουσίας μέσα της που ήταν γι' αυτήν, καθώς η προηγούμενη εμπειρία εξουσίας που μεγάλωνε ήταν κατασταλτική, και την περίμεναν να είναι εκεί γι' αυτούς τους άντρες στη ζωή της.
Αν και δεν "συνέβη" ένα τεράστιο ποσό στην θεραπεία, είχε πολύ μεγάλη επίδραση. Στο τέλος την ρ'ωτησα για το που ήταν ο φόβος της σε σχέση με το να προχωρήσει στο επάγγελμά της. Είπε, δεν ένιωθε εκφοβισμένη πια. Ρώτησα - ακόμη και με το κόστος του διαζυγίου; Απάντησε, ναι.
Τώρα, αυτό είναι απλά ένα κομμάτι δουλειάς σε μια συνεχιζόμενη θεραπεία τι δουελιά πρέπει να γίνεται με την σχέση, και αντιμετωπίζοντας αυτό μετά την μεγάλη φάση της βίας. Θα ήθελα να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός με αυτό, αφού είναι ακόμη πιθανό να επανέλθει σε βία, και σαν επαγγελματίας, όπως επίσης και ως άνθρωπος που ενδιαφέρεται, θέλω να είμαι βέβαιος ότι δεν είμαι με κανέναν τρόπο μέρος αυτού του κύκλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου