Η Άναμπελ ήταν συντετριμμένη, πολύ λυπημένη. Έφερε μια μικρή κούκλα μαζί της, με σκληρά μικρά ξύλινα χέρια.
"Αυτή είμαι εγώ", είπε. "Τα χέρια μου είναι σκληρά, σαν ζόμπι. Η καρδιά μου είναι λυπημένη."
Αποκάλυψε ότι οι γονείς της πάλευαν σκληρά όταν μεγάλωνε, και αυτό δημιούργησε πολύ φόβο και παγωμάρα σε αυτή. Στην ενήλικη ζωή της ένιωθε πολύ σκληρή, και ήθελε να βρει περισσότερη απαλότητα. Αλλά η κούκλα έδειχνε πόσο σκληρή ένιωθε.
Την άκουσα βαθιά, και ένιωσα την καρδιά μου ορθάνοιχτη - ήταν πράγματι πολύ λυπημένη.
Ταυτόχρονα, είχα μια διασκεδαστική σκέψη, που έμοιαζε τουλάχιστον ασεβής - αυτή των ζόμπι να περιφέρονται, του είδους της χαζο-διασκεδαστικής εικόνας που θα μπορούσε να έχει κάποιος από τα ζόμπι.
Έτσι μοιράστηκα μαζί της τον βαθύ σύνδεσμο και την φροντίδα γι' αυτήν, όπως και αυτή την τρελή και διασκεδαστική σκέψη των ζόμπι. Δεν ήθελα να είμαι ασεβής, αλλά ήθελα να συμπεριλάβω και αυτό το άλλο μέρος του εαυτού μου.
Ήταν ανοιχτή στο να το ακούσει. Πρότεινα ότι ίσως μπορούσαμε να παίξουμε μαζί του.
Έτσι σηκωθήκαμε όρθιοι, δίπλα ο ένας στον άλλο, και περιφερόμασταν σαν ζόμπι - περοπατώντας προς τους ανθρώπους της συνεδρίας. Πολλοί άνθρωποι γελούσαν, διασκέδαζαν την αστεία τρέλα. Υπήρχαν μερικοί που φοβήθηκαν, οπότε τους αποφύγαμε. Περισσότερο ήταν μια χαζο-διασκεδαστική εμπειρία.
Η Άναμπελ κάθισε, και κάθισα και γω απέναντί της, προσεκτικός στο πως ήταν.
Αυτό το πείραμα την είχε μαλακώσει, την είχε ανοίξει πιο πολύ. Κάθισε με την μικρή κούκλα, νιώθοντας τα μικρά της χέρια, λέγοντας πόσο σκληρά ήταν...αλλά πως αν τα έτριβε, μπορούσαν να μαλακώσουν.
Έτσι το πήρα αυτό ως σύνθημα, και πήρα τα 2 χέρια της στα χέρια μου και απαλά τα έτριψα. Κόλλησε στα χέρια μου με τα χέρια της, σαν ένα μικρό παιδί που ψάχνει άνεση. Την κοίταξα πως αυτό μετρούσε γι' αυτή, και την είδα να μαλακώνει. Συνέχισα να τρίβω τα χέρια της, και να της μιλάω για την απαλότητα. Μπορούσα να νιώσω την ένταση της ενέργειας στα χέρια της. Έτσι, όπως ανέφερε ότι τα χέρια της μαλάκωναν, έβαλα τα χέρια μου στα γόνατά μου, και της επέτρεψα να τρίψει τα χέρια της στα δικά μου, το οποίο και έκανε, μπρος και πίσω, αργά. Παρατήρησα πόση ενέργεια υπήρχε στα χέρια της. Ήταν πολύ βαθιά συνδεμένη με την καρδιά της, τα συναισθήματά της, και παρέμεινε σε επαφή μαζί μου κατά την διάρκεια της διαδικασίας.
Είπε πως καθένα από τα χέρια μου ήταν ο ένας από τους γονείς της, χωρισμένοι, αλλά και οι δυο παρόντες. Άγγιξε κάθε χέρι με αγάπη, αλλά και με λύπη. Μετά πήρε την μικρή κούκλα, και έβαλε το πρόσωπό της σε καθένα από τα δάχτυλά μου. Μετά κοίταξε τα χέρια της κούκλας, και έβαλε το ένα χέρι της στο ένα δικό μου, και το άλλο χέρι της στο άλλο δικό μου.
Είπε, ακόμη και αν οι γονείς μου είναι χώρια, μπορώ να συνδεθώ και με τους δυο.
Η στιγμή ήταν βαθιά, η λύπη της άλλαξε ποιότητα από προσκολλημένη και συντετριμμένη, σε ανοιχτόκαρδη και με ροή. Τα χέρια της ήταν ξεκούραστα, και κάθε μέρος της ανέπνεε, ήταν παρόν και συνδεμένο.
Αυτή ήταν μια βαθιά εμπειρία γι' αυτή, καθώς και για μένα, και μετά ένιωσε μια βαθιά αίσθηση ειρήνης και ολοκλήρωσης.
"Αυτή είμαι εγώ", είπε. "Τα χέρια μου είναι σκληρά, σαν ζόμπι. Η καρδιά μου είναι λυπημένη."
Αποκάλυψε ότι οι γονείς της πάλευαν σκληρά όταν μεγάλωνε, και αυτό δημιούργησε πολύ φόβο και παγωμάρα σε αυτή. Στην ενήλικη ζωή της ένιωθε πολύ σκληρή, και ήθελε να βρει περισσότερη απαλότητα. Αλλά η κούκλα έδειχνε πόσο σκληρή ένιωθε.
Την άκουσα βαθιά, και ένιωσα την καρδιά μου ορθάνοιχτη - ήταν πράγματι πολύ λυπημένη.
Ταυτόχρονα, είχα μια διασκεδαστική σκέψη, που έμοιαζε τουλάχιστον ασεβής - αυτή των ζόμπι να περιφέρονται, του είδους της χαζο-διασκεδαστικής εικόνας που θα μπορούσε να έχει κάποιος από τα ζόμπι.
Έτσι μοιράστηκα μαζί της τον βαθύ σύνδεσμο και την φροντίδα γι' αυτήν, όπως και αυτή την τρελή και διασκεδαστική σκέψη των ζόμπι. Δεν ήθελα να είμαι ασεβής, αλλά ήθελα να συμπεριλάβω και αυτό το άλλο μέρος του εαυτού μου.
Ήταν ανοιχτή στο να το ακούσει. Πρότεινα ότι ίσως μπορούσαμε να παίξουμε μαζί του.
Έτσι σηκωθήκαμε όρθιοι, δίπλα ο ένας στον άλλο, και περιφερόμασταν σαν ζόμπι - περοπατώντας προς τους ανθρώπους της συνεδρίας. Πολλοί άνθρωποι γελούσαν, διασκέδαζαν την αστεία τρέλα. Υπήρχαν μερικοί που φοβήθηκαν, οπότε τους αποφύγαμε. Περισσότερο ήταν μια χαζο-διασκεδαστική εμπειρία.
Η Άναμπελ κάθισε, και κάθισα και γω απέναντί της, προσεκτικός στο πως ήταν.
Αυτό το πείραμα την είχε μαλακώσει, την είχε ανοίξει πιο πολύ. Κάθισε με την μικρή κούκλα, νιώθοντας τα μικρά της χέρια, λέγοντας πόσο σκληρά ήταν...αλλά πως αν τα έτριβε, μπορούσαν να μαλακώσουν.
Έτσι το πήρα αυτό ως σύνθημα, και πήρα τα 2 χέρια της στα χέρια μου και απαλά τα έτριψα. Κόλλησε στα χέρια μου με τα χέρια της, σαν ένα μικρό παιδί που ψάχνει άνεση. Την κοίταξα πως αυτό μετρούσε γι' αυτή, και την είδα να μαλακώνει. Συνέχισα να τρίβω τα χέρια της, και να της μιλάω για την απαλότητα. Μπορούσα να νιώσω την ένταση της ενέργειας στα χέρια της. Έτσι, όπως ανέφερε ότι τα χέρια της μαλάκωναν, έβαλα τα χέρια μου στα γόνατά μου, και της επέτρεψα να τρίψει τα χέρια της στα δικά μου, το οποίο και έκανε, μπρος και πίσω, αργά. Παρατήρησα πόση ενέργεια υπήρχε στα χέρια της. Ήταν πολύ βαθιά συνδεμένη με την καρδιά της, τα συναισθήματά της, και παρέμεινε σε επαφή μαζί μου κατά την διάρκεια της διαδικασίας.
Είπε πως καθένα από τα χέρια μου ήταν ο ένας από τους γονείς της, χωρισμένοι, αλλά και οι δυο παρόντες. Άγγιξε κάθε χέρι με αγάπη, αλλά και με λύπη. Μετά πήρε την μικρή κούκλα, και έβαλε το πρόσωπό της σε καθένα από τα δάχτυλά μου. Μετά κοίταξε τα χέρια της κούκλας, και έβαλε το ένα χέρι της στο ένα δικό μου, και το άλλο χέρι της στο άλλο δικό μου.
Είπε, ακόμη και αν οι γονείς μου είναι χώρια, μπορώ να συνδεθώ και με τους δυο.
Η στιγμή ήταν βαθιά, η λύπη της άλλαξε ποιότητα από προσκολλημένη και συντετριμμένη, σε ανοιχτόκαρδη και με ροή. Τα χέρια της ήταν ξεκούραστα, και κάθε μέρος της ανέπνεε, ήταν παρόν και συνδεμένο.
Αυτή ήταν μια βαθιά εμπειρία γι' αυτή, καθώς και για μένα, και μετά ένιωσε μια βαθιά αίσθηση ειρήνης και ολοκλήρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου