Της ζήτησα να μιλήσει σαν να ήταν το καπάκι «Είμαι ένα παγωμένο καπάκι». Το έκανε αυτό, και στη συνέχεια μίλησε για τον τρόπο που σφραγίστηκε μέχρι τα «άκρα».
Γι 'αυτό και ζήτησα να μιλήσει σα να ήταν οι άκρες. «Είμαι μια άκρη» ... και στη συνέχεια περιέγραψε άλλες πτυχές του να είναι μια άκρη.
Της ζήτησα να βάλει το ένα χέρι πάνω στο παγωμένο καπάκι όπου ήταν, και το άλλο χέρι, όπου η άκρη ήταν (από την πλευρά της). Στη συνέχεια, να αναπνεύσει σε αυτά τα μέρη. Αυτό ενέτεινε τα συναισθήματά της. Τα πόδια της άρχισαν να τρέμεουν, γι' αυτό την ενθάρρυνα.
Ένιωσε πολύ λύπη, έκλαιγε. Αλλά δεν μπορούσε να εκφράσει τίποτα.
Της ζήτησα να κουνήσει τα δάχτυλα των ποδιών της. Το βρήκε δύσκολο και μπορούσε να το κάνει μόνο στο ένα πόδι. Μετά από λίγο την στήριξα ώστε να μπορέσει να κουνήσει τα δάχτυλα και του άλλου ποδιού.
Έπειτα άρχισε να ρεύεται, πολλές φορές. Είπε ότι αυτό της ήταν οικείο.
Το ρέψιμο με σωματικούς όρους είναι τέλεια ελευθέρωση, και η αρχή της κίνησης προς την έκφραση.
Πράγματι, ένιωσε την ανοδική κατεύθυνση της ενέργειάς της, αλλά δεν υπήρχαν λέξεις πλέον. Έτσι της ενθάρρυνα την σωματική ελευθέρωση και βαθμιαία μπορούσε να βάλει κάποιες λέξεις στα αισθήματά της. Της ζήτησα να τα πει απευθείας, σαν το άτομο που την είχε πληγώσει να ήταν εκεί.
Αυτό ήταν η ολοκλήρωση πολύ πόνου που κουβαλούσε σιωπηλά για πολλά χρόνια.
Ζητώντας της να εκφράσει τα αισθήματά της σαν μεταφορά (καπάκι, άκρη), μπορούσαμε μετά να δουλέψουμε απευθείας πάνω σε αυτά. Ζητώντας της να τα κατέχει, αυτό εστίαζε την επίγνωσή της, που πριν ήταν διάχυτο και αποφυγή - φυσικά, κανείς δεν θέλει να νιώθει πόνο.
Με το να την στηρίζω να μένει με την ενέργεια και τα αισθήματα στο σώμα της, προσπεράσαμε την διαδικασία σκέψης εντελώς, και επιτρέψαμε το φυσικό ξεδίπλωμα να συμβεί. Αν μείνεις με την σωματική διαδικασία, αυτό πάντα θα συμβαίνει, αφού το σώμα πάντα θέλει να κινείται προς την θεραπεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου