Ο ίδιος μίλησε, θέλοντας να πει την ιστορία του πόνου.
Τον διέκοψα αμέσως. Η κρίση μου ήταν ότι αυτό ήταν μιαπολύ παλιά και καλά φορεμένη ιστορία που δεν τον εξυπηρετούσε πλέον, εκτός ίσως για να πάρει ελεημοσύνη, να αισθάνεται λύπη για τον εαυτό του, ή για να δικαιολογήσει συνεχιζόμενη ταλαιπωρία του.
Του είπα ότι θα του δώσω μια κατεύθυνση, να διαφοροποιήσει το τι ήταν ευχάριστο και τι ήταν οδυνηρό. Του ζήτησα να κοιτάξει γύρω στο δωμάτιο, και να εντοπίσει ποια πρόσωπα τον έκαναν να νιώθει ευχαρίστηση στο σώμα του όταν τα κοιτούσε, σε μια κλίμακα από περισσότερη ευχαρίστηση, ή λιγότερο ευχάριστη.
Τον ρώτησα τότε να διαλέξει το πρόσωπο που ένιωθε καλύτερα όταν το κοίταζε. Επέλεξε το θεραπευτή του, ο οποίος ήταν στην ομάδα. Του ζήτησα να μου περιγράψει αυτό που ένιωθε. Ανέφερε ζεστασιά στο στήθος του. Του ζήτησα να αναπνεύσει σε αυτό το μέρος. Ο ίδιος εμφανώς χαλαρός, το πρόσωπό του μαλάκωσε.
Τότε του ζήτησα να διαλέξει το επόμενο πιο άνετο πρόσωπο στην ομάδα. Διάλεξε το νεότερο μέλος. Έτσι του ζήτησα να κάνει το ίδιο πράγμα.
Η εμπειρία του μετά την όλη διαδικασία ήταν κάτι από ειρήνη και ικανοποίηση.
Αυτό το πείραμα ετέμνε την θλιβερή ιστορία του πόνου του, και τον έφερε σε επαφή με ό,τι ήταν αναζωογόνηση, στη σχέση, στο παρόν.
Ο Γκέσταλτ εργάζεται στο εδώ και τώρα. Μπορεί να είναι χρήσιμο να μπει μέσα στην ιστορία, για χάρη της παροχής των συμφραζόμενων, ή την εμβάθυνση της κατανόησης. Αλλά μερικές ιστορίες είναι φρέσκες, χρειάζεται να ειπωθούν και να ακουστούν. Άλλες ιστορίες είναι μπαγιάτικες, χωρίς την καινοτομία, και είναι αυτοενισχυόμενες.
Όλες οι ιστορίες τελικά έφεραν στην τωρινή στιγμή, όπου είναι αυτό που έχουμε επιλογή, το επίκεντρο του Γκέσταλτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου