Εδώ είναι πως το συσχέτισε:
Είμαι σε ένα τρένο, δίπλα στη μητέρα μου. Μπροστά είναι 2 αγόρια με μαύρες φόρμες που με πειράζουν. Αυτή νευρίασε και έφυγαν. Τώρα το ένα κατουράει δίπλα μου στο τρένο, εκλύοντας πολύ ζεστό αίμα από τα έντερά του. Φοβάμαι. Απλά στέκεται εκεί με το αίμα να τρέχει. Το άλλο σώμα, το ίδιο συμβαίνει.
Όταν φτάνουμε στο σταθμό υπάρχει μια γυναίκα γιατρός με πολύ εξοπλισμό. είμαι ανακουφισμένη που είναι εκεί.
--
Την ρώτησα τι νιώθει, να συνδέσει τον εαυτό της με ένα βαθύτερο και τωρινό επίπεδο...φιβισμένη, το αίσθημα ότι θα πεθάνει ολομόναχη.
Όταν μιλάει σαν το αγόρι, λέει, χάνω ενέργεια, συνθλίβοντας στο δάπεδο. Δεν μπορώ να κρατήσω καμία δύναμη ή ζεστασιά στο σύστημά μου.
Της ζητάω να μπει στο σώμα της - αυτό συνδέει την ονειρική εμπειρία με την τωρινή σωματική εμπειρία και την φέρνει πιο κοντά σε αυτό που είναι.
...νιώθει έναν άπατο κουβά στο στήθος της. Την ρωτάω πόση ζεστασιά νιώθει στο σύστημά της τώρα. Αναφέρει 30%.
Την ανατροφοδοτώ - φέρνοντας την σωματική εμπειρία στην σχέση.
Η εμπειρία μου από αυτή είναι ότι πρόκειται για ένα ζεστό άτομο - 70% θα έλεγα.
Την ρώτησα γι' αυτό το κενό- και της έδωσα ένα πείραμα- αν μπορεί να ανεβοκατεβάσει την ζεστασιά της.
Αυτό μας επιτρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε με το επείγον θέμα, την ζεστασιά.
Όταν το κλείνει νιώθει σαν να συνθλίβεται, σηκώνεται με δυσκολία και κρύα μέσα στα έντερα.
Λέει ότι συχνά νιώθει έναν πόνο στο μικρό έντερο, σαν βελονιές. Και το κρύο είναι πού υποκειμενικό - δύσκολα να αναπνεύσεις τον χειμώνα.
Της ζήτησα να μπει στο μικρό της έντερο τώρα.
...νιώθει βαριά, φραγμένη, υγρή, ακίνητη.
Αναφέρει ότι δεν είναι καλή στο να δέχεται σε φυσικό επίπεδο. Είναι δύσκολο γι' αυτήν να πάρει αρκετή θρέψη από το φαγητό - είναι αδύνατη και χρειάζεται να πάρει συμπληρώματα. Εάν είναι συγκινημένη, φοβάται. Θέλει προσπάθεια για να ηρεμήσει. Δεν είναι πολύ στο σεξ. Θέλει την φυσική επαφή, αλλά περισσότερο σαν παιδί.
Της ζητάω να γίνει το αίμα στο όνειρο - να εξευρενήσει την ζεστασιά...
...λέει, είμαι ζεστή, γεμάτη ζωή, γεμάτη θρέψη. Το αγόρι με απορρίπτει, βγαίνω από το σύστημά του, δεν του είμαι απαραίτητη.
Την ρωτάω με ποιους τρόπους αυτό ταιριάζει με την ζωή της, συνδέοντας την ονειρική εμπειρία με την πραγματική της ζωή.
...μιλάει για τον τρόπο που απορρίπτει την ζωή...είναι πάρα πολύ, πάρα πολύ μπερδεμένο μερικές φορές, δεν νιώθει να την καταλαβαίνουν, μια εσωτερική αντρική φωνή της λέει ότι πρέπει να πεθάνει.
Έτσι την ρωτάω για τον πατέρα της...αυτός πάντα απομακρυνόταν. Σαν παιδί, ήταν πολύ κλειστός, δεν μιλούσε μαζί της, μόνο παρακολουθούσε τηλεόραση ή κλεινόταν στον εαυτό του. Το πρόσωπό του ήταν αυστηρό και συμπαγές. Ένιωθε λυπνμένη για αυτόν, ενεργούσε σαν ένα αγόρι που προσπαθούσε να τον ευχαριστήσει...μόνο ήθελε να τον βλέπει γελαστό και χαρούμενο.
Τώρα ως ενήλικας, όταν βλέπει τον πατέρα της, νιώθει ναυτία στο στομάχι. Της μοιάζει σαν ένα μικρό παιδί που θέλει την μητέρα του.
Οπότε τώρα είναι ξεκάθαρο. Σαν παιδί ήθελε την ζεστασιά του γονιού, του πατέρα της, αλλά στην πραγματικότητα ήταν αυτή που τον ζέσταινε και ποτέ δεν μπορούσε. Το έργο ήταν πάρα πολύ για ένα παιδί και της στράγγιζε την ζωτική ενέργειά της. Τώρα δεν έχει μια καλή βάση ζεστασιάς να ζωγραφίσει, έχει την συνήθεια να νιώθει αποστραγγισμένη, να δίνει περισσότερα από όσα παίρνει. Αυτό την κάνει γενναιόδωρη και μητρική προς τους ανθρώπους, αλλά εσωτερικά νιώθει πόνο και κενό.
Ο χωρισμός αντιπροσωπεύει μια απόρριψη της ζωής, και βρίσκεται σε ένα δίλημμα, σε αδιέξοδο.
Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, δεν λύσαμε το αδιέξοδο αλλά αυτό που κάνουμε είναι να φέρουμε την επίγνωση σε αυτό. Κατά τον Γκέσταλτ όλη η αλλαγή αρχίζει με την επίγνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου