Την ρώτησα με βάση ένα βαθμό, πόσο καλά τα πήγαινε και απάντησε 6 ή 7. Έκανε τις εργασίες του στο σπίτι? Ναι. Αλλά το γεγονός είναι για να μπει σε ένα κορυφαίο σχολείο ένα παιδί θα έπρεπε να έχει υψηλούς βαθμούς, και έτσι η πίεση συνεχιζόταν.
Αρχικά, απάντησα από το δικό μου μέρος - τα πιστεύω μου για να μεγαλώνεις παιδιά, τα πιστεύω μου για την ισορροπημένη ζωή ενός παιδιού, και τις αξίες μου γύρω από το ακαδημαϊκό κατόρθωμα δεν είναι πάντα ο τελικός στόχος.
Αυτό ήταν σημαντικό, να κάνω την θέση μου σαφή, να βγάλω προς τα έξω όποια όρια διαφορετικότητας, και να βρω που και πως η θέλησή μου για υποστήριξη (και τα όρια αυτού) μπορούσαν να συναντηθούν με όπου βρισκόταν αυτή.
Ήταν μπερδεμένη, αφού είχε διαβάσει πολλά γονικά βιβλία πριν από αυτό, και προσπάθησε να δημιουργήσει κάποιο χώρι γι' αυτόν, αλλά ανησυχούσε για το μέλλον του, και δεν ήξερε πως να του δώσει κίνητρα αποτελεσματικά.
Έτσι η πρόταση μου ήταν αυτή: θα καθόταν μαζί του, αρχικά λέγοντάς του τι ήταν σημαντικό για αυτή στην ανάπτυξή του.
Μετά θα ζωγράφιζε την εικόνα που θα έβλεπε αυτός - μια κοινωνία και ένα σχολικό σύστημα που ήταν άκρως ανταγωνιστικό, και που απαιτούσε συγκεκριμένους βαθμούς για να πετύχει την είσοδο σε συγκεκριμένα ιδρύματα. Θα ξεχώριζε τα διαφορετικά ιδρύματα, τις απαιτήσεις τους, και τα υπέρ και κατά του να παρακολουθήσει μαθήματα εκεί.
Μετά θα τον υποστήριζε να αποφασίσει ποιοι ήταν οι δικοί του στόχοι, που θα ήθελε να καταλήξει, και τι θα χρειαζόταν να κάνει ώστε να συμβεί αυτό.
Με αυτό τον τρόπο, θα μπορούσε να είναι τελείως αυθεντική, ενώ ταυτόχρονα θα τον υποστήριζε να βρει τον δρόμο του. Η θέληση και η επιθυμία της να τον υποστηρίξει θα μπορούσε μετά να κατευθυνθεί με έναν τρόπο που θα υποβοηθούσε τις επιλογές του, παρά να διάλεγε για αυτόν.
Το δεύτερο θέμα της ήταν στη σχέση της με τον σύζυγο. Θα ερχόταν σπίτι, έπινε μια μπίρα, διάβαζε την εφημερίδα, έγραφε το μπλόγκ του, και αδιαφορούσε τελείως για αυτή και για τα παιδιά.
Προφανώς, ήταν δυστυχισμένη με αυτή την κατάσταση, αλλά δεν μπόρεσε να βρει έναν τρόπο να το διαχειριστεί.
Με άλλες εκτιμήσεις, συμμετείχε στην οικογενειακή ζωή, σχεδίαζε οικογενειακές εξόδους, περνούσε χρόνο με την οικογένεια σε αυτές, και συχνά μαγείρευε γεύματα.
Ποτέ δεν ήταν ένας μεγάλος επικοινωνιολόγος, οπότε αυτό δεν ήταν κάτι το καινούριο.
Ήταν ξεκάθαρο σε μένα ότι το να του γκρινιάζει συνεχώς, να απαιτεί από αυτόν, ή ακόμη προτείνοντας αυτή να δώσει κάποιου είδους αυθεντική επικοινωνία δεν θα ήταν αποτελεσματικό.
Ρώτησα για το μπλόγκ του. Είπε ότι ήταν πολύ ευκρινές, διασκεδαστικό και συμπεριλάμβανε εικόνες με ενδιαφέροντα σχόλια μεταξύ τους. Απλά ευχόταν να μπορούσε να της μιλήσει με τον ίδιο τρόπο.
Η κατεύθυνση ήταν ξεκάθαρη για μένα. Δεν θα τον άλλαζε, αλλά θα μπορούσε να του κάνει παρέα. Ρώτησα αν είχε ipad. Είπε ότι το είχε κρύψει.
Την συμβούλεψα αμέσως να του δώσει το ipad και να αγοράσει ένα νέο για αυτήν. Θα μπορούσε έτσι να επικοινωνήσει μαζί του γραπτώς. Θα μπορούσε να απαντάει στο μπλόγκ του (αυτός θα απαντούσε σε όσους το έκαναν αυτό), θα τουέστελνε σημειώσεις, γράμματα, μικρές προτάσεις. Καθώς αυτός καθόταν με την εφημερίδα του θα μπορούσε να του στείλει μικρά σχόλια. Θα μπορούσε να γράψει γράμματα, να τα τυπώσει και να του τα ταχυδρομήσει ή να τα βάλει κάτω από το μαξιλάρι του.
Με αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούσα ότι ήταν διαθέσιμο. Αυτό δεν δούλευε με τις ενδοψυχικές δυναμικές της., και αρνήθηκα να ενισχύσω την αντίληψή της ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτήν, αφού αυτός δεν της έδινε σημασία. Παρόλ' αυτά έψαξα που ήταν οι πόροι, και πως μπορούσε δημιουργικά να έρθει σε επαφή μαζί του με έναν τρόπο που θα έβγαινε έξω από το προκαθαρισμένο κουτί της σχέσης τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου