Case #47 - Το τέλος μιας σχέσης είναι μια νέα αρχή

Αυτό το ζευγάρι πάλευε για αρκετό καιρό.
Το πρώτο πράγμα που είπε η Ρόντα στη συνεδρία ήταν  - "οι γονείς μου χωρισμένοι, και εγώ υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα το έκανα ποτέ στην οικογένεια που θα δημιουργούσα". Ήταν απόλυτα δυστυχισμένη. Ο Μπράιαν έβαλε το χέρι του στον ώμο της, αλλά αυτή το απομάκρυνε.
Του ζήτησα να μετακινηθεί απέναντί της ώστε να μπορούν να βλέπουν ο ένας τον άλλο.
Το δεύτερο πράγμα που είπε ήταν, "Τελείωσα. Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Αυτή η σχέση έχει τελειώσει για μένα."
Ο Μπράιαν σοκαρίστηκε. Της είπε ότι την είχε ακούσει να το λέει αυτό πολλές φορέ στο παρελθόν, και ότι αυτός δούλευε σκληρά για να κάνει αλλαγές τους προηγούμενους μήνες. Άρχισε να το εξηγεί...τον σταμάτησα. Η εξήγηση έχει φανεί ότι είναι ένας τρόπος αποφυγής του "τι είναι", από μια προοπτική του Γκέσταλτ.
Του ζήτησα να της πει απλά τι ένιωθε. Μετά από πολύ υποστήριξη, της είπε ότι ένιωθε πανικοβλημένος και εγκαταλειμμένος. Άρχισε να κλαίει.
Αυτή κάθισε εκεί για αρκετή ώρα, μη λέγοντας τίποτα. Όταν την παρότρυνα, είπε ότι ήταν κενή, ήταν πολύ συναισθηματικό, και εξερχόταν της επίγνωσής της. Στον Γκέσταλτ, δεν πιέζουμε κάποιον όταν φτάνει σε αυτό το σημείο.
Έτσι δούλεψα περισσότερο με αυτόν - εξηγώντας ότι αυτή δεν ήταν διαθέσιμη, οπότε δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσει να πιέζει, κάθισα μαζί του με τα συναισθήματά του, και να τον βοηθήσω να είναι με τον εαυτό του σε εκείνο το σημείο. Ήξερα πως ένιωθε, πόσο άσχημο ήταν γι' αυτόν εκείνο το σημείο, και πως ήταν δύσκολο που αυτή "είχε κατεβάσει τα ρολά" και δεν ήταν καθόλου διαθέσιμη γι' αυτόν αυτή την ώρα της ανάγκης και της θλίψης.
Μετά η Ρόντα τον κοίταξε, με δάκρυα στα μάτια της. Είπε - αυτό έγινε με την μητέρα σου, την πρώην σύζυγό σου, δεν ήθελα ποτέ να σου το κάνω αυτό.
Αυτός έσπασε, και τραβήχτηκε στον εαυτό του. Τον ενθάρρυνα να παραμείνει παρών εκεί, και να δει πως τώρα αυτή είχε δάκρυα, είχε γίνει διαθέσιμη, και να γνωρίσει την σύνδεση σε εκείνη την στιγμή. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο γι' αυτόν.
Της είπε ότι ένιωθε ένοχος, ένιωθε ότι είχε αποτύχει, και άρχισε να κινείται μέσα στη συζήτηση για το ότι θα ήθελε να συνεχίσει να προσπαθεί. Αλλά τον σταμάτησα, επειδή δεν υπήρχε κανένα συναισθηματικό κενό από αυτή για συζήτηση στο μέλλον.
Μετά ρώτησα αν αυτή μπορούσε να δεχτεί όσα αυτός είπε. Έμοιαζε κενή - οπότε πρότεινα να του πει ότι δεν είχε χώρο να τα δεχτεί - αυτή ήταν η αληθινή συναισθηματική δήλωση από αυτήν.
Ήταν πολύ δύσκολο γι' αυτόν να το ακούσει αυτό. Τον υποστήριξα να της το ανταποδώσει. Η απόκρισή της ήταν να σημειώσει τον θυμό, την δυσαρέσκεια και λύπη που είδε στα μάτια του. Έτσι του ζήτησα να ονομάσει τι ήταν καθένα από αυτά τα αισθήματα γι' αυτόν.
Αυτή άκουγε, αλλά μετά είπε, δεν θέλω να συνεχίσω, και νιώθω άσχημα, γιατί γνωρίζω ότι αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα.
Ο Μπράιαν απλά κάθισε, τραβήχτηκε στον εαυτό του, και μπορούσα να δω ότι δεν ήταν διαθέσιμος. Πρότεινα να της πει ότι δεν μπορούσε να την ακούσει προς το παρόν, αλλά του ήταν δύσκολο να το κάνει ακόμη και αυτό.
Έτσι της είπα να μιλήσει σε μένα. Αυτό είναι μια τεχνική στην θεραπεία ζευγαριών - να υποστηρίζεις τον έναν, αν ο άλλος δεν είναι διαθέσιμος, οπότε η πίεση πέφτει, και το άλλο πρόσωπο μπορεί απλά να είναι μάρτυρας.
Η Ρόντα είπε ότι ήθελε να του δώσει πολύ χρόνο για να αποδεχτεί αυτή την κατάσταση, και της είπα ότι πιθανόν αυτό να μην το δεχόταν ποτέ. Την αγαπούσε, και δεν ήθελε να τα παρατήσει. Αυτό την σόκαρε λίγο.
Έτσι απέσυρα πολλά από τα αισθήματά της και προσωπικές δηλώσεις.
Μετά ο Μπράια έγινε διαθέσιμος, και του είπε ότι ένιωθε πολύ ένοχη, και ότι λυπόταν πολύ. Έκλαψαν μαζί. Αυτός ήθελε να πλησιάσει πιο κοντά, αλλά αυτή είπε - όχι, παρακαλώ κράτα την απόστασή σου.
Την ρώτησα γι' αυτό, είπε ότι δεν τον αγαπούσε πια. Προκάλεσα αυτή την δήλωση - βασιζόταν σε μια λάθος ιδέα της αγάπης παρά σε ένα αίσθημα. Της ζήτησα να το κάνει ως προσωπική δήλωση. Είπε, "έκλεισα τα συναισθήματά μου".
Αυτή ήταν μια δήλωση κλειδί, αφού μετά είναι θέμα πράξης, επιλογής και θέλησης.
Αλλά δεν ήταν ο καιρός να δουλέψουμε με αυτό - απλά η γνώση αυτού ήταν το έναυσμα για μελλοντικές πιθανότητες επιλογής.
Έτσι τον ρώτησα αν κατάλαβε τι άκουσε, και να της πει τα δικά του αισθήματα. Κατάφερε να το κάνει, και έκλαψαν και οι δυο.
Ωστόσο, κάτι είχε αλλάξει. Στην μέση του ακατόρθωτου - και ποιος ξέρει το μέλλον - είχαν καταφέρει να έχουν μια βαθιά αυθεντική επαφή. Είχαν και οι δυο φτάσει σε ένα σημείο καταπίεσης, αλλά με την υποστήριξή μου στον έναν που ήταν επί του σκάφους εκείνες τις στιγμές, μπορούσαν να συνεχίσουν, και να είναι μαζί σε αυτό το μέρος της απώλειας και της απογοήτευσης.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν άγνωστο. Αλλά το επίκεντρο του Γκέσταλτ είναι να πετύχει αυτή την βαθιά αυθεντική επαφή, αυτό γίνεται το βραχώδες υπόστρωμα μιας αληθινής σχέσης - αυτό που ξεκάθαρα έλειπε μέχρι σήμερα.

Case #46 - Σκουλήκια

Η Φελίσιτι μίλησε για το ότι έχει εφιάλτες. Δεν εφαρμόσουμε προκαθαρισμένες εξηγήσεις στα όνειρα στον Γκέσταλτ, αλλά οι εφιάλτες συχνά έχουν να κάνουν με επιθετικότητα, βλέπουμε όλες τις πτυχές του ονείρου ότι είναι για αυτόν που ονειρεύεται, οπότε οι εφιάλτες σχετίζονται με την δική του επιθετικότητα.
Το όνειρο της Φελίσιτι, που συνέβαινε σε διαφορετικές φόρμες, πήγαινε ως εξής:
Ήταν στο υπόγειο, και έκτρεφε σκουλήκια. Υπάρχαν εκατοντάδες χιλιάδες από αυτά.
Μετά, στην επόμενη σκηνή, πετούσε τα σκουλήκια - όλο της το σώμα γέμιζε από αυτά. Κατάφερνε να τα ρίξει όλα πάνω της, εκτός από ένα.
Τώρα, κοιτώντας το όνειρο, μπορείς να έχεις ένα πεδίο με επεξηγήσεις. Στο πιο βασικό επίπεδο, το υπόγειο είναι αυτό που υπάρχει από κάτω, και τα σκουλήκια φανερά αναφέρονται σε κάτι αρκετά σάπιο στο άτομο.
ΑΛΛΑ, δεν πάμε τόσο μακριά στου Γκέσταλτ.
Απλά μένουμε με αυτό που είναι, την εμπειρία του ατόμου, και την δική τους ερμηνεία όπως σχηματίζεται πειραματικά.
Έτσι κάλεσα την Φελίσιτι να μολήσει για τον κάθε ρόλο. Σαν σκουλήκι, μίλησε για το ήταν χοντρή, οκνηρή και αδύναμη.
Το μόνο σκουλήκι που έμενε μέσα της της φώναζε ότι ήθελε και αυτό να βγει έξω.
Το επόμενο πράγμα για να κάνουμε ήταν να το παίξουμε. Έτσι έσμιξα μαζί της, και παίξαμε ότι είμαστε σκουλήκια, που τριγυρνούσαμε.
Μίλησα για το γεγονός ότι όλοι έχουμε κάποια σκουλήκια μέσα μας - τα πράγματα που δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε σε άλλους.
Μίλησα για κάποια από τα δικά μου- την αθλιότητά μου σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και της έδωσα κάποια παραδείγματα.
Εκθέτοντας πολύ δύσκολο υπλικό, είναι σημαντικό για τον θεραπευτή να οδηγήσει τον δρόμο.
Στην αρχή ήταν απρόθυμη να αναγνωρίσει οτιδήποτε τέτοιο στον εαυτό της. Παρατήρησα την έκφραση στο πρόσωπό της - ένα είδος αθώου κοριτσιού. Σημείωσα τι είδα, και της το έπαιξα πίσω.
Σχολίασα - λοιπόν, αυτή δεν είναι η όψη κάποιου που έχει σκουλήκια μέσα του!
Αυτό την αντιμετώπιζε με την προσωπικότητα που πρόβαλε, και την έφερνε σε μια προθυμία να είναι πιο αυθεντική.
Ονόμασε κάποιες απόψεις του εαυτού της που ήταν σαν σκουλήκια, και της γνωστοποίησα πόσο δύσκολο ήταν αυτό γι' αυτήν. Μετά έβαλε πάλι το ίδιο πρόσωπο. Αυτή την φορά σημείωσα την άμεση δυσαρμονία, σαν να προσπαθούσε να μειώσει αυτό που μόλις είχε μοιραστεί.
Αυτό αύξανε την επίγνωση σε έναν άμεσο τρόπο για την απαρνούμενη διαδικασία της. Η επίγνωση του Γκέσταλτ είναι πάντα για την αμεσότητσ - οδηγώντας στη γνώση του ποιος είναι, ακριβώς τώρα.
Μετά κάλεσα την ομάδα να μοιραστούν τους δικούς τους "εαυτους σκουλήκια". Αυτό επιπλέον μείωσε την ντροπή έκθεσης για την Φελίσιτι, και δημιούργησε ένα δεσμό στην ομάδα, μοιράζοντας τους βαθιά μυστικούς εαυτούς μας, και διασκεδάζοντας μέσα από την διαδικασία.

Case #45 - Πώς να αντιμετωπίσεις την μιζέρια

Η Μπέτι ήθελε να μιλήσει για τον φόβο της. Δεν μπορούσε να ταυτοποιήσει για τι πρόκειται, ή με τι ήταν συνδεμένο.
Αλλά πριν συνεναίσω στη συγκέντρωσή της, ήθελα να ξέρω περισσότερα γι' αυτήν. Την ρώτησα για παιδιά, γάμο, δουλειά. Είχε πρόσφατα παραιτηθεί από μια δουλειά που είχε για 20 χρόνια, και ήταν σε μεταβατική περίοδο. Η οικογενειακή της ζωή ήταν τακτοποιημένη και ασφαλής, η κόρη της όμορφη και ταλαντούχα και ο άντρας της την αγαπούσε.
Αλλά όπως την κοιτούσα, δεν έμοιαζε ευτυχισμένη. Την ρώτησα αν ήταν ευτυχισμένη, και είπε όχι. Όλοι πίστευαν ότι είχε την τέλεια ζωή, την τέλεια οικογένεια. Την ρώτησα τι πήγαινε λάθος.
Είπε - ο σύζυγός μου με αγαπάει περισσότερο απ' ότι εγώ αυτόν. Είμαι ασφαλής μαζί του, αλλά ήταν ένας συμφωνημένος γάμος και δεν είναι "ο τύπος μου". Την ρώτησα ποιος ήταν ο τύπος της: ένας δυνατός χαρακτήρας, μια ξεκάθαρη προσωπική αίσθηση οπτικής της ζωής, και καλό γούστο. Δεν ήταν τίποτα από αυτά.
Αυτό με επηρρέασε, και μου πήρε κάποιο χρόνο να το εμπεδώσω. Η σημαντική ζωή, αλλά κάτι απαραίτητο λείπει. Κοίταξα πάλι μέσα στα μάτια της, και μπορούσα να δω πόσο μίζερη ήταν. Την ρώτησα πόσο χρονών ήταν - 44. Την ρώτησα αν θα περνούσε τα υπόλοιπα 44 χρόνια μαζί του, απάντησε, ναι.
Έτσι ήταν ξεκάθαρο, η επιλογή της ήταν να είναι εκεί. Αλλά το κόστος από αυτό ήταν ένα είδος μιας βασικής αποσύνδεσης στην λογική της σύνδεσης της σχέσης. Κάποιο είδος βασικής ανάγκης για πάθος, συνάντηση και συνεργία δεν ήταν εκεί. Είχε τακτοποιηθεί σε μια τεχνητά ευτυχισμένη ζωή, αλλά κάπου δεν συναντούσε μια βαθύτερη ανάγκη.
Στον Γκέσταλτ, ενδιαφερόμαστε για την επιλογή, και αυτό είναι κατανοήτο με όρους υπαρξιακών εννοιών. Η ζωή μας ρίχνει σε διαφορετικές καταστάσεις, αλλά πάντα έχουμε επιλογές. Η αίσθηση φυλάκισης δεν έρχεται μέσω εξωτερικών συνθηκών, αλλά ξεχνόντας τη στιγμή μας από την στιγμή της επιλογής.
Με την επιλογή έρχονται πάντα και οι συνέπειες, και μια καλή ζωή είναι αυτή που αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις συνέπειες, παρά να προσπαθούμε να ρίξουμε το φταίξιμο σε άλλους, ή να ξοδεύουμε τις ζωές μας ευχόμενοι να ήμασταν κάπου αλλού.
Αυτό ήταν πολύ κοντά σε αυτό που βίωνε η Μπέτι. Οι επιλογές της ήταν ξεκάθαρες, και έτσι ήταν και οι συνέπειες. Αλλά ήταν μίζερη, οπότε εκτός και αν ήθελε να μείνει έτσι, κάτι έπρεπε να αλλάξει.
Αυτό που ήταν διαθέσιμο ήταν διάφορες επιλογές ανάμεσα στη δομή που αποφάσισε ότι θα παρέμενε.
Ξόδεψα λίγο χρόνο απλά να βρίσκομαι μαζί της, να βλέπω την μιζέρια της, για να καταλάβω πως ήταν. Αυτό είναι  το συσχετικό διάστημα, όπου τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει, δεν υπάρχουν ατζέντες, και η συγκέντρωση είναι στο να είσαι, να είσαι μαζί και η αναγνώριση. Αυτό είναι γνωστό επίσης ως το I-Thou.
Μετά απ' αυτό, συνέχισα στην ερώτηση "τι είναι πιθανό". Για να πάω εκεί αρχικά θα σήμαινε κάποιου είδους "λύση" σε μια κατάσταση που σε μια λογική δεν θα είχε λύση. Αλλά όντας παρών για λίγο σε αυτό το υπάρχον διάστημα, μπορούσαμε να ανακαλύψουμε μαζί άλλες επιλογές και προοπτικές.
Την ρώτησα αν ήξερε την μιζέρια της, αν του την επέτρεπε όπως έκανε με μένα. Είπε όχι. Έτσι μοιράστηκα ένα περιστατικό από την ζωή μου, όπου το ταίρι μου αποκάλυψε την μιζέρια της για κάτι που είχε τεράστια επιρροή σε μένα. Επειδή την αγαπούσε, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα είδος αλλαγής.
Σημείωσα ότι ποτέ δεν θα ήταν ο "τύπος" της, αλλά αν είχε κίνητρο, θα μπορούσε να κάνει μερικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Η μπάλα ήταν αρχικά στο γήπεδό της να μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του τον αυθενικό εαυτό της και τις ανάγκες της. Η πρόκληση ήταν να ο κάνει με τέτοιο τρόπο που θα έφερνε θετικά αποτελέσματα.
Της πρότεινα να του ζητήσει να την κοιτάξει στα μάτια για 10 λεπτά, χωρίς κουβέντες, και να του δείξει την μιζέρια της. Μετά από αυτό, θα μπορούσε να του επικοινωνήσει κάποιες μικρές αλλαγές που θα ήθελε από αυτόν να ξεκινήσει, που θα σήμαιναν πολλά γι' αυτή.
Αλλά αυτό δεν ήταν απαραίτητα η λύση στην δυστυχία της. Το θέμα ήταν, ότι ήταν σε μια κατάσταση όπου οι ανάγκες της δεν εκπληρώνονταν. Έτσι της πρότεινα να ανακαλύψει δραστικά την δημιουργικότητά της, και ένα είδους πνευματικής εξάσκησης. Αυτά μπορούσαν να την βοηθήσουν να βρει έναν πυρήνα ευτυχίας που δεν θα ήταν εξαρτημένος από το εξωτερικό περιβάλλον.
Το να προτείνεις τέτοια πράγματα όπως ένα είδους συνηθισμένης λύσης δεν είναι κάτο που ο Γκέσταλτ υποστηρίζει. Αλλά στο γενικό πλαίσιο μιας βαθιάς λογικής της επαφής με προσωπική προσκόλληση, τέτοιες πιθανότητες γίνονται προσωπικά σημαντικές, και υπάρχει ένα βαθύ κίνητρο να κινηθείς προς αυτή την κατεύθυνση. Εάν υπάρχει ενδιαφέρον, το άτομο μπορεί να βοηθηθεί από πρακτική υποστήριξη - μια συζήτηση για το πως θα μπορούσε να γίνει, και η σειρά των επιλογών.