Case #37 - Το καταχρηστικό κοντάρι, και το προστατευτικό κοντάρι

Μάντεψα ότι η Σίλια ήταν στα 30 της χρόνια, αλλά πραγματικά ήταν 51, με μερικά παιδιά. Αυτό που ήταν αξιοσημείωτο ήταν το πόσο δύσκολη ζωή είχε, παρόλ' αυτά φαινόταν ήρεμη - και ως εκ τούτου ή νενανική εμφάνισή της. Αυτά ήταν πράγματα που δεν είχα το χώρο να τα εξευρενήσω, αλλά τα σημείωσα για οποιαδήποτε μελλοντική εργασία. Είναι πάντα σημαντικό να αναγνωρίζεις άμεσες εντυπώσεις, και ακόμη με οικείους πελάτες "να κοιτάς με νέα μάτια" ώστε να σημειώσεις διαφορές ή πράγματα σχετικά με την θεραπεία.
Το θέμα που πρόβαλε ήταν ο φόβος να κινηθεί προς την γραμμή εργασίας που είχε εκπαιδευτεί τα τελευταία 10 χρόνια. Ήθελε να γίνει κοινωνική λειτουργός, και τώρα που τα παιδιά της είχαν φύγει από το σπίτι, αυτό ήταν ο στόχος της.
Παρά να προσπαθ'ησω να δουλέψουμε πάνω στην εμπιστοσύνη της ή να βρούμε τους φόβους της, ήθελα να μάθω για τα συμφραζόμενα - την υποστήριξη στο περιβάλλον της. Είχε την επαγγελματική υποστήριξη από μια ομάδα κοινωνικών λειτουργών, οπότε αυτό δεν ήταν πρόβλημα.
Ωστόσο, ο σύζυγός της είπε ότι θα την χώρησε αν προχωρούσε μπροστά και κινούταν σε αυτή την γραμμή της επαγγελματικής εργασίας. Αυτό ήταν μια δυνατή αντίδραση, αλλά όχι εξ' ολοκλήρου εκλπηκτική που έδινε την πατριαρχική παράδοση όπου αυτή η συνεδρία συνέβη.
Ωστόσο, όταν αναρωτήθηκα περισσότερο, αυτή αποκάλυψε ότι ήταν μέσα σε μια οικιακή βίαιη σχέση για δεκαετίες.
Αυτό μου φάνηκε περίεργο στα 10 χρόνια μελέτης και θεραπείας συσχετισμένα με τις φιλοδοξίες της στο κοινωνικό έργο, αυτό είτε δεν είχε εμφανιστεί, ή οι δασκαλοί της δεν είχαν νιώσει κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνοι να δουν πως αντιμετωπίζεται.
Στην θεραπεία, είναι σημαντικό να επικεντρώνεσαι όχι μόνο στα συναισθήματα, αλλά και στα συμφραζόμενα, ειδικά αν αυτά είναι καταχρηστικά. Αυτό χρειάζεται να κρατηθεί ως το επίκεντρο της θεραπείας.
Έτσι ήμουν απρόθυμος να αντι,ετωπίσω άλλα θέματα, παρά με τον πυρήνα αυτού - τον κατανοήτό της φόβο - που απευθυνόταν. Είπε ότι η βία είχε σταματήσει μόλις πρόσφατα.
Της είπα τα δικά μου συναισθήματα καθώς κάθισα μαζί της - της ανοίχτηκα, αισθανόμενος πολύ συνδεμένος με την σοβαρότητα των θεμάτων, θέλοντας να την υποστηρίξω, αλλά επίσης πολύ προσεκτικός και θέλοντας να προχωρήσω με έναν τρόπο που ήταν γεμάτος σεβασμό.
Σημείωσα ότι ο φόβος ήταν σχεδόν "ένα μέλος της οικογένειας". Συμφώνησε. Της ζήτησα να δώσει μια ταυτότητα στο φόβο - είπε μια φιγούρα με μαύρα ρούχα, μεγάλα μάτια, χαμόγελο και ένα κοντάρι. Το περιέγραψε ως "μυστηριώδες".
Ζήτησ περισσότερες λεπτομέρειες - πως έμοιαζαν α ρούχα. Θέλω πραγματικά να την γειώσω με τη σύνδεσή της με το φόβο. Έπειτα την κάλεσα να συμμετέχει σε ένα πείραμα του Γκέσταλτ: "να είναι" ο φόβος - να μου δείξει πως στέκεται ο φόβος, με το κοντάρι του και τα μεγάλα μάτια.
Το έκανε - και το έκανα και εγώ μαζί της. Είναι συχνά καλό να κάνεις τέτοια πειράματα με τους πελάτες.
Μετά της ζήτησα να καθίσει πάλι - δεν ήθελα να ξοδέψω πολύ χρόνο με αυτό. Να το περιγράψει, να γίνει αυτό, ήταν από μόνο του μεγάλο θέμα.
Είπε ότι ένιωθε ότι της είχα δώσει πολλά μέσω αυτής της διαδικασίας, και ένιωθε απρόθυμη να πάρει περισσότερα - σαν να έπρεπε να μου δώσει κάτι πίσω. Εξήγησε ότι ήταν "μαθημένη" στο να "είναι εκεί" για τους άντρες, και αν και επαναστάτησε κατά αυτού ως κορίτσι, ήταν μέρος του κλίματος της.
Έτσι "συμβάδισα" με αυτή την κατάσταση, και σταμάτησα. Είπα "εντάξει, τότε τι θα ήθελες να μου δώσεις με κάποιο τρόπο, είμαι ανοιχτός στο να λάβω". Καθίσαμε εκεί σιωπηλοί, και μετά είπε ότι ήθελε να μου δώσει την εκτίμησή της για ό,τι είχα κάνει μέχρι τότε.
Αφού το δήλωσε αυτό, ένιωσε ασφαλής πάλι μαζί μου, έτοιμη να προχωρήσει. Είναι πολύ σημαντικό να ακούς ακριβώς τι συμβαίνει με τον πελάτη, στιγμή προς στιγμή, και να είσαι μαζί τους σε εκείνα τα μέρη, να πηγαίνεις με τον ρυθμό τους.
Την ρώτησα που ήταν ο φόβος τώρα - απάντησε ότι ήταν μέσα της. Είπε ότι το κοντάρι του το έσπρωχνε στον εγκέφαλό της πληγώνοντάς την.
Κινήθηκα σε έναν άμεσα σχεσιακό τρόπο μαζί της. Της είπα ότι ήμουν λυπημένος για τον πόνο που ένιωθε, βαθύτατα λυπημένος. Ήθελα να την "σώσω", να την προστατέψω, αλλά δεν ήξερα πως να το κάνω.
Ήταν πολύ συγκινημένη, και καθίσαμε εκεί για λίγη ώρα σε σιωπηλή σύνδεση. Αυτό ήταν ένα κλειδί - κάποιος που ενδιαφερόταν, που μπορούσε να είναι μαζί της, με προστατευτικό τρόπο, πάλι να μην βιάζεται να διορθώσει τα πράγματα.
Αυτό ήταν μια "i-thou" στιγμή, δύο άνθρωποι πλήρως συνδεμένοι. Εγώ ήμουν ο θεραπευτής και αυτή η πελάτισσα, αλλά σε εκείνο το μέρος, ήμασταν δυο άνθρωποι, που κάθονται μαζί, και τον βαθύ πόνο της κατάστασης. Πήρα τον πόνο της πολύ σοβαρά - όχι ακριβώς ένα παιχνιδιάρικο πείραμα, όχι μόνο μια φιγούρα πόνου, αλλά στην πραγματικότητα, αρκετές δεκαετίες φόβου που σχετίζονταν με την βία.
Καθισμένοι σε εκείνο το μέρος, οι καρδιές και των δυο μας άνοιξαν. Ήμουν βαθιά συγκινημένος, και αυτή το ίδιο. Το δηλώσαμε και οι δυο αυτό.
Μετά είπα - λοιπόν, έχω ένα κοντάρι και εγώ, είναι το κοντάρι της προστασίας. Την κάλεσα να "με βάλει μέσα" ,μαζί με το κοντάρι μου, στην καρδιά της.
Μπορούσε να το κάνει εύκολα αυτό, και έκλαιγε. Ένιωθε ασφαλής και να την νοιάζονται.
Αυτό αναφερόταν ως "αντικείμενο εαυτολυ" - να με βάλει μέσα σήμαινε ότι είχε μια φιγούρα εξουσίας μέσα της που ήταν γι' αυτήν, καθώς η προηγούμενη εμπειρία εξουσίας που μεγάλωνε ήταν κατασταλτική, και την περίμεναν να είναι εκεί γι' αυτούς τους άντρες στη ζωή της.
Αν και δεν "συνέβη" ένα τεράστιο ποσό στην θεραπεία, είχε πολύ μεγάλη επίδραση. Στο τέλος την ρ'ωτησα για το που ήταν ο φόβος της σε σχέση με το να προχωρήσει στο επάγγελμά της. Είπε, δεν ένιωθε εκφοβισμένη πια. Ρώτησα - ακόμη και με το κόστος του διαζυγίου; Απάντησε, ναι.
Τώρα, αυτό είναι απλά ένα κομμάτι δουλειάς σε μια συνεχιζόμενη θεραπεία τι δουελιά πρέπει να γίνεται με την σχέση, και αντιμετωπίζοντας αυτό μετά την μεγάλη φάση της βίας. Θα ήθελα να είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός με αυτό, αφού είναι ακόμη πιθανό να επανέλθει σε βία, και σαν επαγγελματίας, όπως επίσης και ως άνθρωπος που ενδιαφέρεται, θέλω να είμαι βέβαιος ότι δεν είμαι με κανέναν τρόπο μέρος αυτού του κύκλου.

Case #36 - Η γυναίκα που δεν αισθανόταν τίποτα

Η Μπρέντα μίλησε για το ότι δεν είχε ξεκάθαρη ταυτότητα - εύκολα έχανε την αίσθηση των ορίων, και υπερ-ταυτιζόταν με τους άλλους.
Μίλησε επίσης για το ότι είναι ντροπαλή, δεν της άρεσε να φωτογραφίζεται ή να είναι στο επίκεντρο.
Αυτές ήταν ενδείξεις μιας ανάγκης να προχωρήσω προσεκτικά και ευαίσθητα, και να γνωρίζω τα πιθανά θέματα ντροπής (που σχετίζονται με την έκθεση).
Της κάνω γνωστό ότι ήταν καλά για μένα να μην εξετάσω παραπέρα απ' ότι ένιωθε αυτή καλά.
Σημείωσα ότι βρισκόμασταν μπροστά σε μια ομάδα ανθρώπων, και ρώτησα πως ήταν αυτό. Είπε ότι την κοίταζαν, αλλά δεν ένιωθε ότι την κοιτούν. Ρώτησα αν αυτό γίνεται εξαιτίας της περιορισμένης γνώσης τους γι' αυτήν, ή επειδή αυτή κρυβόταν. Είπε και τα δυο.
Αυτό με βοήθησε να πλαισιώσω την δυναμική των σχέσεων. Έτσι της το επανέφερα - την κοίταζα, αλλά κρυβόταν και από εμένα. Είπε ναι, το έκανε αυτό με όλους.
Αυτό βέβαια δημιουργεί ένα σχεσιακό αδιέξοδο - ένα μέρος της επιθυμεί να το βλέπουν, αλλά μετά ένα άλλο μέρος δεν το επιτρέπει αυτό. Αυτό ήταν μια προειδοποίηση ότι έπρεπε μα προχωρήσω προσεκτικά, ή απλά θα απογοητευόμουν και θα παγιδευόμουν σε αυτή την δυναμική.
Έτσι αντί της εξέτασης, της είπα τα πράγματα που είχε ήδη αποκαλύψει σε μένα για τον εαυτό της - τα κομμάτια των προσωπικών πηροφοριών που είχε μοιραστεί. Επίσης ανέφερε τι είδα - για παράδειγμα τα χρώματα των ρούχων που φορούσε.
Αυτό δημιούργησε κάποιο έδαφος ανάμεσά μας, χωρίς να της κάνω και άλλες ερωτήσεις, δείχνοντας ότι ήμουν παρόν με αυτό που μοιραζόταν και με αυτό που το έκανε διαθέσιμο. Σε περιπτώσεις ντροπής είναι σημαντικό να μοιράζεσαι κάτι από τον εαυτό σου, παρά να εξετάζεις τον άλλον πάρα πολύ.
Ακόμη, τα μάτια της γυάλιζαν και ανέφερε ότι παρασυρόταν μακριά. Αυτό έδειχνε ότι η επαφή ήταν πάρα πολύ. Έτσι την ρώτησα που παρασυρόταν...είπε σε ένα μέρος αμέτρητων κόσμων, προηγούμενες ζωές.
Αυτό μου έδειξε διάσταση, και ότι τα θέματα ασφαλείας ήταν πρωταρχικά εδώ.
Πρότεινα ότι μπορούσε να παρασυρθεί σε μια ονειρική κατάσταση, και μπορούσα και εγώ να το κάνω, και μπορούσα να καλέσω όλους στην ομάδα να μπουν σε μια ονειρική κατάσταση, και μπορούσαμε να καθίσουμε όλοι μαζί, στις ονειρικές καταστάσεις μας.
Αυτή η πρόταση ανέλαβε την ορμή της, και την ενθάρρυνε να κάνει περισσότερες κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Κατά τον Γκέσταλτ αυτό λέγεται η παράδοξη θεωρία της αλλαγής - να είσαι με αυτό που είναι, και να μαθαίνεις από αυτό.
Είπε "δεν νιώθω τίποτα".
Με άλλα λόγια, ήταν εντελώς διαχωρισμένη. Σε αυτό το μέρος, μόνο συγκεκριμένος τύπος επαφής είναι διαθέσιμος.
Την ρώτησα τι είδους υποστήριξη χρειάζεται, για να νιώσει πιο ασφαλής. Είπε - δεν θέλω να με βλέπουν.
Έτσι της είπα ότι δεν θα την κοιτάζω, και την ίδια στιγμή, μοιράστηκα τη λύπη μου - ότι αφού δεν θα την έβλεπα καθόλου, αφού δεν θα προσπαθούσα να την δω, το κρύψιμό της θα ήταν αρκετά πλήρες. Της είπα ότι ένιωθα ζεστασιά προς αυτή, αλλά δεν μπορούσα να βρω έναν τρόπο να την πλησιάσω.
Η Μπρέντα με κοίταξε και είπε "δεν μου αρέσει να λαμβάνω υποστήριξη".
Αυτό ήταν η αποκάλυψη που μου έδωσε μια ένδειξη για το πως να προχωρήσω.
Πρότεινα ένα πείραμα - να σηκώσει τα δυο χέρια - το ένα χέρι να σπρώχνει μακριά και το άλλο χέρι ανοιχτό να δεχτεί υποστήριξη.
Το κάναμε αυτό και μπορούσε να λάβει την υποστήριξή μου - αργά πλησίασα το χέρι μου στο ανοιχτό χέρι της και το κράτησα.
Μετά ανέφερε ότι υπήρχε μια "δύναμη" που της έλεγε να μην νιώθει. Ζήτησα από κάποιον να σταθεί μπροστά μας, αντιπροσωπεύοντας αυτή την δύναμη. Δεν μπορούσε/ήθελε να αναγνωρίσει ποιον αντιπροσώπευε, το οποίο ήταν καλά.
Έτσι την έβαλα να κάνει μια δήλωση στην δύναμη. Είπε "θα σε ακούσω όταν θα μου είναι χρήσιμο, αλλιώς θα εποτρέψω στον εαυτό μου να νιώσει την υποστήριξη".
Αυτή ήταν μια δήλωση διαφοροποίησης και ολοκλήρωσης.
Μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό της να νιώσει, να λάβει υποστήριξη, να έρθει σε μια σχέση, να την βλέπουν σε εκείνο το μέρος, και να έχει μια λογική επιλογών.
Αυτή η δουλειά ήταν αργή, και απαιτούσε από μένα να σέβομαι συνεχώς τα όριά της, να μην υπεισέρχομαι σε πολλές λεπτομέρειες, ακόμη και γι' αυτά που νιώθει...ακόμη να μην τα παρατήσω. Συνήθως οι άνθρωποι αντιδρούν σε κάποιον που ξεκινάει αυτού του είδους ιδιωτικών ορίων - είτε κάνουν πίσω, ή συναντιούνται σε έναν ασύνδετο δρόμο, ή  συντρίβουν το πρόσωπο με ενδιαφέρον ή ακόμη καλοσύνη. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ουδέτερη παρουσία, με αρκετή ζεστασιά, αλλά όχι πάρα πολύ, αρκετό ενδιαφέρον, αλλά όχι πάρα πολύ - αυτό λέγεται συντονισμός, και είναι μια βασική σχεσιακή ικανότητα.

Case #35 - Θυμωμένη με τον πρώην

Η Μάριον έθεσε το θέμα των μοιρασμένων οικογενειακών υποχρεώσεων με τον πρώην σύζυγό της. Ήταν φανερό ότι αυτό δεν ήταν μια ουσιαστική ανησυχία. Αυτό που ήταν πιο σχετικό ήταν η δυσφορία της και η ατελείωτη δουλειά μαζί του.
Πριν μπω σε λεπτομέρειες είπα - η εμπειρία μου όταν σε κοιτάζω είναι σαν τα μάτια σου να με τρυπάνε. Αυτό έχει κάποια δυνατή επίδραση πάνω μου. Αυτό που έχω κοινό με τον πρώην σύζυγό σου είναι ότι είμαι άντρας, και φαντάζομαι ότι κάποια από αυτή την ενέργεια που νιώθεις προς αυτόν μπορεί να είναι παρούσα εδώ με μένα.
Την ρώτησα ποιο ήταν το θέμα της, και είπε, θυμός.
Την ρώτησα με τι ήταν θυμωμένη. Άρχισε να μου λέει μια μεγάλη ιστορία για τις καταστάσεις...μετά από λίγο χρόνο ρώτησα ξανά: ωραία, οπότε με τι ακριβώς είσαι θυμωμένη. Πάλι άρχισε να μου δίνει περισσότερο από την μεγάλη ιστορία.
Έπρεπε να την ρωτήσω αρκετές φορές μέχρι να μπορέσει να δηλώσει ξεκάθαρα, άμεσα και ευκρινώς ότι ήταν θυμωμένη επειδή ένιωθε προδομένη από τον πρώην συζυγό της, αφού είχε σταματήσει να την υποστηρίζει οικονομικά ώστε να βάλει χρήματα στην επιχείρηση που είχε. Ήταν επίσης θυμωμένη επειδή της είπε ψέματα γι' αυτό, σ' αυτήν, στους γονείς της (οι οποίοι έμεναν μαζί της).
Είπα, ναι, φαίνεσαι θυμωμένη, μπορώ να το δω στα μάτια σου. Τι αισθάνεσαι τώρα?
Άρχισε να μου λέει κάποια πράγματα που ήταν περισσότερο για τις εκτιμήσεις της, κρίση και απόψεις, παρά για τα αισθήματά της.
Είπε, "χαλιναγωγώ τα αισθήματά μου".
Έτσι την κάλεσα να φανταστεί ότι εγώ ήμουν ο πρώην σύζυγός της, και "να λάβει μια μπουκιά από μένα". Άρχισε να εξηγεί πως ένιωθε και ότι κατηγορούσε τον εαυτό της για την κατάσταση.
Έτσι την επικέντρωσα πάλι, και της ζήτησα να μου πει κάτι άμεσα, ξεκινώντας με τις λέξεις "Είμαι θυμωμένη...".
Τελικά, άρχισε να εκφράζει τον εαυτό της, άμεσα, δηλώνοντας τα πράγματα για τα οποία ήταν θυμωμένη.
Αναγνώρισα τα σθναισθήματά της, αναγνώρισα πως μπορούσα να δω και να ακούσω τον θυμό της...και μετά πως μπορούσα να δω αυτό να αλλάζει σε δάκρυα - και έτσι μπορούσα να δω τον πόνο της.
Συνέχισα να ενθαρρύνω αυτή την άμεση έκφραση, και συνέχιζε να εναλλάσσει μεταξύ θυμού και δακρύων. Σαν ένιωθε ότι ακουγόταν, ήταν πιο πολύ σίγουρη για το να εκφράζεται άμεσα. Υπήρχε πολύ σιωπή επίσης, γεμάτη από τα συναισθήματά της, και τις απλές αναγνωρίσεις μου.
Στο τέλος, ένιωθε πιο ανάλαφρη, και είχε ελευθερώσει ένα μεγάλο μέρος του πόνου και του θυμού τα οποία κουβαλούσε από το διαζύγιο.
Για να είναι αυτή η διαδικασία επιτυχημένη, έπρεπε να είμαι επίμονος, να επικεντρώσω στην επίγνωσή της, να την φέρω μέσα στην εμπειρία της συμμετέχοντας στο πείραμα μαζί της, και κόβοντας από την εξιστόρηση της ιστορίας, που ήταν μέρος του τρόπου της για να αποφεύγει να νιώθει πολύ βαθιά. Της παρείχα ένα σχετικό δοχείο για τον θυμό, και την υποστήριξα και την ενθάρρυνα να εκφράσει τον εαυτό της...πήρε λίγο χρόνο πριν νιώσει ασφαλής να το κάνει. Εγώ πάλι δεν συμφώνησα με την αποφυγή της, ζητώντας της αντ' αυτού να κάνει δική της πραγματικά την εμπειρία.
Σε απάντηση, της έδωσα αναγνώριση, που ήταν το πράγμα που λαχταρούσε - να την δουν και να την ακούσουν σε εκείνο το μέρος. Δεν ήμουν ο πρώην σύζυγός της, αλλά η ενέργεια ήταν τόσο δυνατή μεταξύ μας για αυτήν για να νιώθει ικανοποιημένη εκφρλαζοντας τον εαυτό της σε μένα σαν αντιπρόσωπος. Η σύνδεσή μου στην αρχή του γεγονότος ότι ήμουν επίσης ένας άντρας ήταν αρκετή για να καλέσει την δύναμη των συναισθημάτων της, και η δεκτικότητά μου ήταν πραγματικά αρκετή γι' αυτήν για να αισθανθεί ότι αυτό δεν ήταν απλά "ηθοποιία".
Αυτό που είναι σημειωτέο είναι ότι δεν φώναξε, ούρλιαξε, χτύπησε τα μαξιλάρια ή ακόμη ανέβασε τον τόνο της φωνής της. Ο θυμός μετακινείται στην σχέση και μέσω της κατοχής, όχι απαραίτητα μέσω δραματικών θεραπευτικών τεχνικών.

Case #34 - Επαφή και αυθεντικότητα

Ο Νέιθαν ήταν ένας σταθερός κατασκευασμένος άνθρωπος, σκεφτικός, με ξεκάθαρη και δυνατή παρουσία.
Το θέμα του ήταν η αυθεντικότητα. Δεν ένιωθε ότι ήταν πράγματι αυθεντικός με τους άλλους.
Σχεδόν ποτέ δεν τσακωνόταν ή διαφωνούσε. Ήταν συνεργάσιμος στην δουλειά και στο σπίτι.
Η οικογενειακή του ιστορία ήταν αυτή της βίας μεταξύ του μεγαλύτερου αδερφού του και αδερφής του. Ωστόσο στην οικογένεια αυτός είχε την θέση του "καλού παιδιού". Υπήρχαν δυο περιστάσεις που είχαν επίπτωση πάνω του ως παιδί. Η μια όταν ήταν πολύ θυμωμένος με τον μεγαλύτερο αδερφό του, και του έριξε ένα αντικείμενο που παρολίγο να του σκίσει το μάτι. Η άλλη όταν χτύπησε ένα αγόρι στο σχολείο, το οποίο συνέχεια ερχόταν σπίτι του και του γρατσούνιζε το πρόσωπό του.
Από τότε, συγκρατιόταν και δεν χτυπούσε.
Με ξέπληξε λέγοντάς μου ότι δεν ήταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. Μου έκανε έκπληξη γιατί ήταν ξεκάθαρα ένας δυναμικός άντρας, βασισμένος στο σώμα του.
Είπε ότι είχε έντονες κρίσεις για τους άλλους, και έτεινε να τις κρατάει για τον εαυτό του.
Έτσι του έδωσα μια διαδικασία αυθεντικότητας, που πρώτα έκανα μαζί του.
Υπήρχαν τρία στοιχεία - τι σκεφτόταν, τι ένιωθε και τι ήθελε από τον άλλον.
Το έκανα αυτό μαζί του, και αυτός μαζί μου. Μπορούσε και το έκανε εύκολα.
Αυτό τοόρισα ως μια αυθεντική συνάντηση. Συνεχίζοντας θα κατέληγε σε έναν αυθεντικό διάλογο, και αυτό τελικά θα οδηγούσε σε μια αυθεντική σχέση.
Μετά τον κάλεσα να το κάνει με τρεις ανθρώπους στην ομάδα. Η πρώτη ήταν κάπως ευθύς. Η δεύτερη ήταν μια γυναίκα που του έδωσε μια σύνθετη απάντηση. Χάθηκε, οπότε του είπα να απαντήσει με μια συναισθηματική δήλωση. Του έχω μια φόρμουλα, ειδικά όταν είναι να απαντάει σε γυναίκες: μετά την αρχική αυθεντική συνάντηση, θα έκανε τρεις συναισθηματικές δηλώσεις για κάθε μια σκεπτική δήλωση που έκανε.
Έπειτα το εξάσκησε με ένα ακόμη άτομο.
Τον ρώτησα πως του φάνηκε, εύκολο απάντησε.
Αυτό μου έδειξε ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγη κατεύθυνση, λίγες οδηγίες, και υποστήριξη για να το εξασκήσει.
Σαν άντρας, του άρεσε να έχει κάποιες ξεκάθαρες οδηγίες. Σαν κάποιος με  πολύ κρυμμένη δύναμη, απλά χρειαζόταν έναν τρόπο να το τρυπήσει, με ασφαλή φόρμα.
Ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να συνεχίσει να εξασκεί την διαδικασία.
Βέβαια, θα μπορούσαμε να είχαμε δουλέψει με την αυθεντική οικογενειακή του κατάσταση, ή με την αποφυγή συγκρούσεών του. Αλλά αυτό ήταν μια παρέμβαση ότι ήταν στο παρόν και στο μέλλον επικεντρωμένο, και ότι του έδινε μια άμεση εμπειρία επιτυχίας. Αυτό ήταν σημαντικό λόγω της εμπιστοσύνης του. Του παρείχε επίσης ένα μέσο για εμπειρική μάθηση, οπότε μπορούσε να συνεχίσει να ανακαλύπτει για τον εαυτό του την διαδικασία της αυθεντικής επαφής.
Η επαφή είναι μία από τις όψεις-κλειδιά της θεωρίας και πρακτικής του Γκέσταλτ, και αυτό ήταν το κεντρικό θέμα αυτής της συνεδρίας.

Case #33 - Μια ολοκληρωμένη και αυθεντική αποκάλυψη

 Το θέμα του Τζέιμς ήταν ότι δούλευε σκληρότερα όλη την εβδομάδα, συχνά πετούσε για άλλες πόλεις, και μετά ερχόταν σπίτι την Παρασκευή. Έχοντας μείνει μακριά, ανυπομονούσε να επιστρέψει. Ήταν σημαντικό γι' αυτόν η γυναίκα του και το παιδί του να είναι στο σπίτι, και να μπορούσε να μπει στο αίσθημα του "σπιτιού".
Ωστόσο, η γυναίκα του ήταν μια υψηλού επιπέδου διευθύντρια Ανθρωπίνου Δυναμικού, και δεν ήταν σπίτι πιο συχνά έως καθόλου. Όταν ήταν πιεσμένη, θα σημείωνε ότι η καριέρα της ήταν επίσης σημαντική, και ότι τα αισθήματά του ήταν δικό του πρόβλημα.
Ήταν μαζί με τη γυναίκα του για πολλά χρόνια, και ενδιαφέρονταν και οι δυο για την προσωπική ανάπτυξη και αστρολογία. Περιέγραφε τον εαυτό του ως ζώδιο καρκίνου, σηματοδοτούμενα αισθήματα.
Η σχέση τους ήταν βαθιά και στοργική, αλλά επίσης είχε και πολύ σύγκρουση, την οποία αυτός ήθελε να μειώσει και να βελτιώσει την σχέση.
Αυτό μου παρείχε το γενικό πλαίσιο για την παρέμβαση.
Τον ρώτησα κάτι που ήταν ισάξια σημαντικό για την γυναίκα του, ότι θα ήθελε αυτή να της δίνει περισσότερα. Είπε όταν της έδωσε μια παρουσίαση για την δουλειά, και την μοιράστηκε μαζί του, αυτή ήθελε την επίγνωσή του και την εκτίμησή του.
Τον ρώτησα ένα δεύτερο πράγμα. Όταν αυτή διαβάζει ένα βιβλίο (γενικά ατομική ανάπτυξη), ήθελε να το διαβάσει και αυτός και να το συζητήσουν.
Τον ρώτησα αν έκανε κάτι από αυτά τα πράγματα. Είπε, έως ένα βαθμό...αλλά όχι με την ικανοποίησή της.
Έτσι πρότεινα αρχικά να πάρει στα σοβαρά αυτά τα δυο αιτήματα από αυτήν, και να τα κάνει και τα δυο ολόψυχα.
Αφού το έκανε για μια φορά, πρότεινα να της κάνει μια ολοκληρωμένη, σύνθετη και αυθεντική δήλωση για το τι σήμαινε γι' αυτόν να είναι αυτή σπίτι μια Παρασκευή βράδι.
Επέδειξα τι εννοούσα με αυτό με ένα παράδειγμα από την δική μου ζωή:
-Η ανάπτυξη, τα γενέθλια ήταν πάντα ειδικές στιγμές στο σπίτι μας.
Ενώ για την γυναίκα μου, σπάνια γιορτάζονταν, και υπήρχαν στιγμές όπου τα γενέθλια της αδερφής της γιορτάζονταν, αλλά όχι τα δικά της.
Σαν αποτέλεσμα δεν είχε πολύ ενθουσιασμό για τα γενέθλια, ήθελε τα δικά της να είναι ιδιωτικά και απλά.
Περίμενα μια ειδική μέρα, με έναν αριθμό σημαδιών που ήταν όντας "η μέρα μου". Υπήρχαν περιπτώσεις που δεν το έκανε με αυτό τον τρόπο που εγώ ήθελα, και με πλήγωνε, κάτι το οποίο ήταν πολύ δύσκολο γι' αυτή να το καταλάβει.
-
Έτσι η ολοκληρωμένη, σύνθετη και αυθεντική μου δήλωση πήγε κάπως έτσι:
Ξέρω ότι τα γενέθλια είναι φόρτος για σένα, και ότι δεν είχες μεγάλη εμπειρία από αυτά κατά τη διάρκεια των παιδικών σου χρόνων. Ξέρω επίσης ότι προσπάθησες πολύ σκληρά να κάνεις τα γενέθλιά μου πολύ ωραίες εκδηλώσεις, και είμαι πολύ ευχαριστημένος γι' αυτό. Και επίσης ένιωσα την εμπειρία ότι υπήρχαν στιγμές όπου δεν ένιωθες στο κατάλληλο μέρος για διάφορους λόγους, που έκανες μια επιπλέον προσπάθεια, ή έκανες περισσότερο από ένα συγκεκριμένο ποσό. Καταλαβαίνω ότι για σένα αυτό είναι συσχετισμένο με το πόσο αυθεντικά νιώθεις να μπορείς να δίνεις, και δεν περιμένεις τίποτα περισσότερο στα γενέθλιά σου. Ωστόσο, εγώ είμαι διαφορετικός για σένα. Επειδή είχα παράδοση γι' αυτά να είναι πολύ ειδικά, έχω μια βασική επιθυμία και ελπίζω να είμαι ο "πρώτος" εκείνη την ημέρα. Και ακόμη και να μην είσαι κεφάτη, ότι θα το παραμέριζες, για εκείνη την ημέρα μόνο, ώστε να μπορέσω να νιώσω ότι λαμβάνω κάποιου είδους ειδικής περιποίησης. Αυτό θα σήμαινε πολλά για μένα, και ακόμη περισσότερο, επειδή ξέρω ότι δεν είναι πάντα εύκολο για σένα. Νιώθω λίγο ότι είμαι στην άκρη λέγοντάς σου αυτό, επειδή αυτό είναι σημαντικό για μένα, και επειδή είναι ένα δύσκολο αντικείμενο για σένα. Εκτιμώ να σκεφτείς τι σου ζητάω, και μπορείς να το σκεφτείς αν θέλεις και μπορούμε να το συζητήσουμε κάποια  άλλη στιγμή.
-
Δίνοντας στον Τζέιμς αυτό το προσωπικό παράδειγμα από την δική μου ζωή, μπορούσε να καταλάβει πως μπορούσε να κατασκευάσει μια σύνθετη αυθεντική προσωπική δήλωση για αυτό το θέμα μόνος του.
Ο Γκέσταλτ είναι για να φέρνει βάθος και αυθεντικότητα στην σχέση, και για να προάγει την σύνδεση και την οικειότητα. Αυτό είναι ένα παράδειγμα ενός τρόπου που θα το κάναμε για έναν πελάτη που ήδη ξέρει πολλά περισσότερα από τα βασικά για την επικοινωνία.

Case #32 - Αυθεντικοί πόροι

Η Νταϊάν είχε δυο θέματα. Το πρώτο ήταν ότι ο πρώτος της γιος, 12 χρονών, δεν διάβαζε τόσο πολύ όσο θα ήθελε αυτή.
Την ρώτησα με βάση ένα βαθμό, πόσο καλά τα πήγαινε και απάντησε 6 ή 7. Έκανε τις εργασίες του στο σπίτι? Ναι. Αλλά το γεγονός είναι για να μπει σε ένα κορυφαίο σχολείο ένα παιδί θα έπρεπε να έχει υψηλούς βαθμούς, και έτσι η πίεση συνεχιζόταν.
Αρχικά, απάντησα από το δικό μου μέρος - τα πιστεύω μου για να μεγαλώνεις παιδιά, τα πιστεύω μου για την ισορροπημένη ζωή ενός παιδιού, και τις αξίες μου γύρω από το ακαδημαϊκό κατόρθωμα δεν είναι πάντα ο τελικός στόχος.
Αυτό ήταν σημαντικό, να κάνω την θέση μου σαφή, να βγάλω προς τα έξω όποια όρια διαφορετικότητας, και να βρω που και πως η θέλησή μου για υποστήριξη (και τα όρια αυτού) μπορούσαν να συναντηθούν με όπου βρισκόταν αυτή.
Ήταν μπερδεμένη, αφού είχε διαβάσει πολλά γονικά βιβλία πριν από αυτό, και προσπάθησε να δημιουργήσει κάποιο χώρι γι' αυτόν, αλλά ανησυχούσε για το μέλλον του, και δεν ήξερε πως να του δώσει κίνητρα αποτελεσματικά.
Έτσι η πρόταση μου ήταν αυτή: θα καθόταν μαζί του, αρχικά λέγοντάς του τι ήταν σημαντικό για αυτή στην ανάπτυξή του.
Μετά θα ζωγράφιζε την εικόνα που θα έβλεπε αυτός - μια κοινωνία και ένα σχολικό σύστημα που ήταν άκρως ανταγωνιστικό, και που απαιτούσε συγκεκριμένους βαθμούς για να πετύχει την είσοδο σε συγκεκριμένα ιδρύματα. Θα ξεχώριζε τα διαφορετικά ιδρύματα, τις απαιτήσεις τους, και τα υπέρ και κατά του να παρακολουθήσει μαθήματα εκεί.
Μετά θα τον υποστήριζε να αποφασίσει ποιοι ήταν οι δικοί του στόχοι, που θα ήθελε να καταλήξει, και τι θα χρειαζόταν να κάνει ώστε να συμβεί αυτό.
Με αυτό τον τρόπο, θα μπορούσε να είναι τελείως αυθεντική, ενώ ταυτόχρονα θα τον υποστήριζε να βρει τον δρόμο του. Η θέληση και η επιθυμία της να τον υποστηρίξει θα μπορούσε μετά να κατευθυνθεί με έναν τρόπο που θα υποβοηθούσε τις επιλογές του, παρά να διάλεγε για αυτόν.
Το δεύτερο θέμα της ήταν στη σχέση της με τον σύζυγο. Θα ερχόταν σπίτι, έπινε μια μπίρα, διάβαζε την εφημερίδα, έγραφε το μπλόγκ του, και αδιαφορούσε τελείως για αυτή και για τα παιδιά.
Προφανώς, ήταν δυστυχισμένη με αυτή την κατάσταση, αλλά δεν μπόρεσε να βρει έναν τρόπο να το διαχειριστεί.
Με άλλες εκτιμήσεις, συμμετείχε στην οικογενειακή ζωή, σχεδίαζε οικογενειακές εξόδους, περνούσε χρόνο με την οικογένεια σε αυτές, και συχνά μαγείρευε γεύματα.
Ποτέ δεν ήταν ένας μεγάλος επικοινωνιολόγος, οπότε αυτό δεν ήταν κάτι το καινούριο.
Ήταν ξεκάθαρο σε μένα ότι το να του γκρινιάζει συνεχώς, να απαιτεί από αυτόν, ή ακόμη προτείνοντας αυτή να δώσει κάποιου είδους αυθεντική επικοινωνία δεν θα ήταν αποτελεσματικό.
Ρώτησα για το μπλόγκ του. Είπε ότι ήταν πολύ ευκρινές, διασκεδαστικό και συμπεριλάμβανε εικόνες με ενδιαφέροντα σχόλια μεταξύ τους. Απλά ευχόταν να μπορούσε να της μιλήσει με τον ίδιο τρόπο.
Η κατεύθυνση ήταν ξεκάθαρη για μένα. Δεν θα τον άλλαζε, αλλά θα μπορούσε να του κάνει παρέα. Ρώτησα αν είχε ipad. Είπε ότι το είχε κρύψει.
Την συμβούλεψα αμέσως να του δώσει το ipad και να αγοράσει ένα νέο για αυτήν. Θα μπορούσε έτσι να επικοινωνήσει μαζί του γραπτώς. Θα μπορούσε να απαντάει στο μπλόγκ του (αυτός θα απαντούσε σε όσους το έκαναν αυτό), θα τουέστελνε σημειώσεις, γράμματα, μικρές προτάσεις. Καθώς αυτός καθόταν με την εφημερίδα του θα μπορούσε να του στείλει μικρά σχόλια. Θα μπορούσε να γράψει γράμματα, να τα τυπώσει και να του τα ταχυδρομήσει ή να τα βάλει κάτω από το μαξιλάρι του.
Με αυτό τον τρόπο χρησιμοποιούσα ότι ήταν διαθέσιμο. Αυτό δεν δούλευε με τις ενδοψυχικές δυναμικές της., και αρνήθηκα να ενισχύσω την αντίληψή της ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτήν, αφού αυτός δεν της έδινε σημασία. Παρόλ' αυτά έψαξα που ήταν οι πόροι, και πως μπορούσε δημιουργικά να έρθει σε επαφή μαζί του με έναν τρόπο που θα έβγαινε έξω από το προκαθαρισμένο κουτί της σχέσης τους.

Case #31 - Ανταλάσσοντας το σεξ για την οικειότητα

Η Λουίζ είπε πως ήθελε περισσότερο πάθος στην σχέση της.
Ο σύζυγός της είχε έναν δεσμό πριν 5 χρόνια. Διήρκησε περίπου 1 χρόνο. Το ομολόγησε, έπεσε στα γόνατά του και παρακάλεσε για συγχώρεση, και το τελείωσε.
Από τότε τα πράγματα αργά βελτιιώνονταν, αλλά υπήρχαν ακόμη κάποια θέματα που εκρεμούσαν για την Λουίζ.
Όταν της πρωτοείπε για τον δεσμό του αντέδρασε αρκετά λογικά, ρωτώντας αν θα χώριζαν ή όχι. Ο άμεσος τρόπος αντιμετώπισης ήταν να αξιολογήσει την κατάσταση, και να επεξεργαστεί που στεκόταν αυτή και αυτός.
Αυτό ήταν μια καλή αρχική στρατηγική επιβίωσης.
Ωστόσο αργότερα ένιωσε πολύ λύπη.
Πιο πρόσφατα, ένιωθε επίσης τον θυμό της.
Αλλά δεν είναι κάτι που αυτή ανακάλυψε. Αυτός επέδειξε ότι αν ήταν πραγματικά θυμωμένη, θα ήταν πρόθυμος να την αφήσει (χωρίς την ενοχή του). Έτσι αυτή φοβόταν ότι αυτός θα συνέχισε να το κάνει αυτό εάν εξέφραζε πως νιώθει.
Αλλά αυτό την έτρωγε. Και παρόλο που υπάρχει πολύ καλοσύνη στην σχέση τους, δεν του ανοίχτηκε πλήρως πάλι, συμπεριλαμβανομένου και στο σεξουαλικό επίπεδο - κρατάει πίσω λίγο. Την ρώτησα πόσο συχνά έκαναν σεξ - περίπου 4 φορές το μήνα.
Την ρώτησα πόσο μιλούσαν - περίπου μισή ώρα μέσο όρο την ημέρα.
Της ζήτησα να βαθμολογήσει το συναισθηματικό επίπεδο εξυπνάδας του. Είπε, ένα 3. Ήταν ξεκάθαρο σε μένα ότι δεν πρόκειται να έπαιρνε το είδος ακούσματος που θα ήθελε από αυτόν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Το να δουλέψω μαζί της πάνω στην έκφραση των συναισθημώτων δεν ήταν και πολύ χρήσιμο, μπορούσε να βγάλει κάποιο από τον θυμό της, αλλά δεν θα αύξανε την οικειότητά τους, επειδή τίποτα περισσότερο δεν θα έβγαινε πράγματι από αυτόν. Και χωρίς να του μιλάει για το τι της συμβαίνει, η σχέση τους θα παρέμενε σε κάποιο επιπόλαιο επίπεδο.
Ο Γκέσταλτ δεν δουλεύει προς την "συγχώρεση", αν και δίνει έμφαση στο "τι είναι". Αλλά σε αυτή την περίπτωση, υπήρχε μια σειρά από άλλες επιλογές που δεν τις γνώριζε.
Η Λουίζ ήταν δασκάλα και ανέφερε ότι είχε αλλάξει τον τρόπο διδασκαλίας τα τελευταία χρόνια για να αφήσει τα "πρέπει και δεν πρέπει", και βρήκε μια βαθμιαία και πολύ σημαντική αλλαγή στην τάξη της. Ήταν ταυτόχρονα σε "ένα ταξίδι να βρει τον εαυτό της".
Όπότε ήξερα ότι είχε η ίδια τους πόρους, και ξεκάθαρα δούλευε στην ανάπτυξή της.
Αλλά αυτό δεν είχε πραγματικά εισέλθει στην σχέση του ζευγαριού.
Στόχος μου ήταν να δουλέψω με το θέμα της σχέσης του ζευγαριού, παρά μόνο ενδοψυχικά με την Λουίζ, ή ακόμη διαπροσωπικά μαζί μου.
Έτσι πρότεινα κάποια δουλειά για το σπίτι.
Αυτό περιλάμβανε βασικά μια συμφωνία: περισσότερο σεξ για περισσότερη οικειότητα.
Πρότεινα να πει στο σύζυγό της ότι ήθελε περισσότερο σεξ μαζί του, και περισσότερη εγγύτητα. Και για να το κάνει αυτή, χρειαζόταν περισσότερη οικειότητα.
Έτσι για να το πετύχει αυτό, θα περνούσαν μισή ώρα κάθε μέρα μαζί, αναπτύσσοντας οικειότητα στη σχέση τους. Πρότεινα μια σειρά από επιλογές - να εξασκήσουν να μιλάνε αυθεντικά ο ένας στον άλλον για μικροπράγματα, να διαβάσουν ένα βιβλίο μαζί και να το συζητήσουν, να κάνουν κάποιες ασκήσεις μαζί όπως ακουστική ή συναισθηματική έκφραση, να δημιουργήσουν χώρο για να ακούσουν την δυσαρέσκεια του καθενός, ή απλά να κάνουν πράγματα μαζί σε αυτό τον χρόνο που αύξανε την αίσθησή τους για σύνδεσμο και εγγύτητα.
Συμφώνησα μαζί της ότι αυτό ήταν τελείως άδικο. Ήταν κατά κάποιον τρόπο σα να παίζει την δασκάλα, το ενορχήστρωνε, μόνο έτσι μπορούσε να εκφράσει τον θυμό της προς αυτόν. Δεν ήταν δίκαιο, αφού έκανε δυο φορές την δουλειά σε αυτή την λογική.
Ωστόσο, θα υπάρχουν παράπλευρα οφέλη με πολλούς τρόπους, και θα κατάφερνε τους στόχους της να φέρει περισσότερο πάθος στην σχέση τους.
Το αποτέλεσμα θα ήταν να είναι πιο κοντά στο να είναι στην ίδια σελίδα, παρά το προσωπικό ταξίδι επίγνωσης που ανήκε μόνο σε αυτήν.
Αυτή η προσέγγιση που χρησιμοποιήθηκε αυτό που λέγεται "δουλεύοντας με τη σχέση ενός ζευγαριού με ένα άτομο". Αυτό είναι, κρατάμε την σχέση στο προσκήννιο καθώς δουλεύουμε με τον πελάτη. Εκτός από το να επικεντρωνόμαστε σε αυτούς μόνο, κοιτάζουμε πως μπορούμε να ενδυναμώσουμε την σχέση.
Πολλά αισθήματα, ταυτότητες και ιστορίες είναι το προϊόν μιας συζυγικής σχέσης. Έτσι ένας τρόπος προς την αλλαγή είναι να κάνεις μια σημαντική αλλαγή στη σχέση, παρά να επικεντρώνεσαι στην εμπειρία του ατόμου. Αυτό είναι χρησιμοπιώντας μια προσέγγιση πεδίου, δουλεύοντας με το σύνολο, παρά με τα τμήματα.
Ακουγόταν πολύ μισθοφορικό να μιήσουμε για ανταλλαγή του σεξ για μια αλλαγμένη συμπεριφορά - αλλά οι άνθρωποι το κάνουν αυτό ασυναίσθητα. Για να κατέχεις κάτι που κάποιος κάνει, για να το φέρεις μπροστά στην σχέση, τότε πράγματι δίνει στο άλλο άτομο επιλογές. Με αυτό τον τρόπο, τέτοια πρόταση δεν είναι χειραγωγική, αλλά μάλλον, ειλικρινής. Και τέτοια ανταλλαγή στο πλαίσιο αυτό είναι κάτι που θα ενισχύσει την σχέση των ζευγαριών.

Case #30 - Ένας καλός λόγος να μην αισθάνεσαι σεξουαλική

Η Μπρίτζιτ ανέφερε ότι είχε ένα παγωμένο αίσθημα στο κάτω μέρος της πλάτης της και στην περιοχή των γεννητικών οργάνων. Ήταν χωρισμένη 5 χρόνια και δεν μπόρεσε να βρει μια άλλη σχέση.
Είπε ότι είχε πληγωθεί από τον σύζυγό της. Δεν ανταποκρινόταν και πολύ σεξουαλικά σε αυτόν, ακόμη και αν αυτός προσπαθούσε σκληρά με πολλούς τρόπους, και η σχέση είχε πολλές καλές απόψεις.
Την ρώτησα πως ειδικά την είχε πληγώσει, αλλά το βρήκε δύσκολο να το σημειώσει ακριβώς. Είπε ότι ένιωθε κοντά του, οπότε εκεί ήταν που βίωνε το πλήγωμα.
Αλλά φαινόταν ότι αυτός δεν είχε κάνει κάτι σχετικά επιβλαβές. Οπότε τα βέλη έδειχναν κάπου αλλού.
Μετά ανέφερε ότι δεν είχε ποτέ πράγματι αυτό το αίσθημα στο σώμα της.
Έφερα τον εαυτό μου μέσα, και της είπα την δική μου εμπειρία της διάστασης, και το ότι το έβρισκα δύσκολο να συνβιβάζομαι πλήρως με το σώμα μου.
Είπε ότι υποπτευόταν ότι γι' αυτήν προερχόταν από το ότι ήταν μάρτυρας του ξυλοδαρμού του αδερφού της από τους γονείς της στις ηλικίες από 8 έως 16. Μετά από αυτό τον είχαν κλέψει λαθρέμποροι, και ήταν 5 χρόνια ρπιν που μπόρεσε και έγραψε ένα γράμμα, και διασώθηκε από εκεί. Ωστόσο, μετά από αυτό, πλαντόταν στους δρόμους με άλλους ζητιάνους, έκλεβε, ήταν στην φυλακή αρκετές φορές και έκλεβε ακόμη και από αυτή όταν προσπαθούσε να τον βοηθήσει.
15 χρόνια πριν ο πατέρας της πέθανε, και ανέφερε ότι από τότε ο αδερφός της ήταν καλά, ευτυχισμένος και είχε μια καλή ζωή.
Παρόλ' αυτά, ακόμη νιώθει πολύ πόνο που δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για τους ξυλοδαρμούς.
Επεσήμανα ότι ποτέ δεν είχε καμία υποστήριξη εκείνο το δι'αστημα - κανέναν να μιλήσει, κανέναν να την παρηγορήσει.
Πρότεινα, δεδομένου ότι ο πόνος ήταν ακόμη εκεί παρών γι' αυτήν, κάθομαι δίπλα της, και βάζω το χέρι μου γύρω της, ώστε να μπορέσει να νιώσει την υποστήριξη που δεν είχε ποτέ. Για να έχει το αίσθημα, σαν να ήμουν εκεί, εκείνη την στιγμή μαζί της.
Καθώς το έκανα αυτό, άρχισε να κλαίει με αναφιλητά με πολύ βαθύ πόνο, αναπνέοντας με δυσκολία. Την κράτησα, και ανέπνευσα, μένοντας στο παρόν, ακούγοντας τον φριχτό πόνο της με τα κλάματά της.
Μετά από αρκετό χρόνο το κλάμα της υποχώρησε, και έμεινε ακίνητη και ήσυχη. Είπα λέξεις επίγνωσης.
Μετά, σηκώθηκε και με κοίταξε. Είπε "τώρα θέλω να σου δώσω κάτι". Μπορούσα να νιώσω την αλλαγή πάνω της και την ενέργειά μου. Είπα, μπορώ να το νιώσω αυτό, νιώθω ζεστός. Ανέφερε ότι αυτή ένιωθε πιο πολύ ζεστή, σε όλο της το σώμα.
Την ρώτησα τι ήθελε να μου δώσει, αλλά αγωνίστηκε για κάποιο χρόνονα βρει τις λέξεις.
Μετά είπε "θα ήθελα να φιλήσω τα μάτια σας με τα μάτια μου". Μπορούσα να νιώσω την ειλικρίνειά της και την ροή της ενέργειας μεταξύ μας. Είπα, τώρα είσαι στο σώμα σου, και έτοιμη για σχέση. Κούνησε το κεφάλι της.
Δεν σήκωσα την πρώτη εικόνα που ύψωσε (παγωμένα αισθήματα), ούτε την δεύτερη (έλλειψη αισθημάτων γενικά στο σώμα). Απάντησα διαλογικά και περίμενα μέχρι κάτι άλλο να αναδυθεί, που ήταν η μη τελειωμένη δουλειά της από το οικογενειακό πεδίο.
Γίνοντας μάρτυρας τέτοιου τραύματος της άφησε ένα βαθύ σημάδι, και παρόλο που ο αδερφός της τελικά ανεέκαμψε στη ζωή του, αυτή εξακολουθούσε να κρατάει τον πόνο και την ενοχή. Δεν μπορούσε να προχωρήσει μέχρι να δει τον εαυτό της στην θέση του πόνου, και να υποστηριχτεί πλήρως εκεί.
Δεδομένου ότι η εμπειρία ξεκίνησε μια βαθιά θεραπευτική εμπειρία, που της επέτρεπε αυθόρμητα να αφήσει τον πόνο και την ενοχή, να μπουν στο σώμα της, και να είναι διαθέσιμα για τα σεξουαλικά αισθήματά της.