Καθώς πρόβαλε αυτή την ανησυχία, ήμουν προσεκτικός. Είπε τη μια ιστορία μετά την άλλη, η μια συνδεόταν με την επόμενη. Ήταν μελό, συντριπτική, και μπορούσα να δω τον εαυτό μου να δουλεύει μαζί της για ώρες και ακόμη να μην βγαίνει πουθενά. Επίσης επεσήμανε τα προβλήματα που είχε με τους γονείς της, αφού μετακόμισε, νιώθοντας πολύ θυμωμένη απέναντί τους, καχύποπτη προς τον πατέρα της και τα κίνητρά του. Ήταν ξεκάθα ρα απελπισμένη για βοήθεια, και αυτή η πολύ απογοήτευση με αποθάρρυνε. Βρήκα τον εαυτό μου να αντιδρά, θέλοντας να οπισθοχωρήσει.
Έτσι ήξερα ότι έπρεπε να κινηθώ μπροστά στην καρδιά αυτού, και να συμπεριλάβω και τον εαυτό μου. Είπα - ας αντιμετωπίσουμε την αποτυχία τότε, συμβαίνει τώρα - ήδη αποτυχαίνεις μαζί μου - το στυλ σου έχει μια επίδραση πάνω μου. Κούνησε το κεφάλι της - μπορούσε να καταλάβει ότι είχα αυτή την αντίδραση, και φυσικά, αυτή ήταν η οικεία της εμπειρία.
Το πρώτο βήμα για κάποιον κλειδωμένο μέσα σε ένα καταστροφικό τρόπο είναι να το φέρεις εντελώς στο παρόν, παρά να ακούς ιστορίες γι' αυτό. Και ο καλύτερος τρόπος να κάνεις είναι να παρατηρήσεις πως καταλήγει στη σχέση.
Έπειτα της ζήτησα να παίξει ένα μικρό παιχνίδι μαζί μου. Ήθελα αυτή να μαντέψει πως αντιδρούσα στην αποτυχία της μαζί μου - μετά από κάθε δυο μαντεψιές θα της έλεγα αν έπεφτε μέσα ή όχι.
Μάντεψε ότι έκανα ό,τι μπορούσα για να παραμείνω υπομονετικός. Είπα όχι. Μάντεψε ότι ήμουν συμπονετικός προς αυτή. Είπα όχι.
Της είπα - νιώθω ενοχλημένος μαζί σου.
Μετά της ζήτησα να μαντέψει πως ήταν αυτό για μένα, πως με έκανε να νιώθω. Μάντεψε ότι καταπίεζα αυτά τα αισθήματα. Είπα, αυτή είναι μια μικρή αλήθεια μόνο. Μάντεψε ότι το ένιωθα αυτό στο στομάχι μου και στο στήθος μου.
Μετά της είπα ότι στην πραγματικότητα ένιωθα θυμωμένος μαζί της, και ότι το ένιωθα αυτό στο στήθος μου σαν ένα είδος εσωτερικής πίεσης.
Της ζήτησα να κάνει αυτό το πείραμα γιατί ήθελα να την βγάλω έξω από το αδιέξοδο του προσωπικού ελέους και της κλειδωμένης φόρμουλας της αποτυχίας. Ήθελα να δει ότι ήταν μια συνδημιουργούμενη εμπειρία, και ότι δεν ήταν η μόνη που υπέφερε. Ήταν επίσης άσχημο για μένα. Της ζήτησα επίσης να το κάνει αυτό, αφού ήταν ξεκάθαρα παρανοϊκή (με τον πατέρα της), και ήταν καλύτερα να εξασκήσει το "παιχνίδι του μάντεψε" αναλυτικά, και να έχει την ευκαιρία να την διορθώσουν, παρά να απομονωθεί στις προβλέψεις της.
Μετά την κάλεσα να αλλάξουμε θέσεις. Εγώ θα ήμουν αυτή, και αντίθετα. Έτσι, ήμουν λυπημένος, απεγνωσμένος, νιώθοντας σαν αποτυχία, και αυτή ήταν η θυμωμένη.
Σημείωσε για τον εαυτό της στο ρόλο "είμαι όπως οι γονείς μου - κάνοντας κήρυγμα, φωνάζοντας, κριτικάροντας, με ταπείνωναν, με πίεζαν να δίνω παράσταση".
Αυτό ήταν χρήσιμο επειδή πάλι, την έβγαζε έξω από το αναγνωρισμένο μέρος της πόλωσης, δίνοντάς της μια μεγαλύτερη πειραματική λογική του τι συνέβαινε.
Μετά της έδωσα την μεταφορά της πρόσληψης - είναι σαν να με προσλάμβανε για την δουλειά του να είμαι θυμωμένος μαζί της, και το έκανε τόσο επιτυχημένα που για ένα λεπτό που την άκουγα ένιωθα όντως θυμωμένος. Επίσης σημείωσα ότι σε κάποιο επίπεδο συμφωνούσα να παίξουμε την άλλη πλευρά αυτού, και ήταν το σαδιστικό μέρος μου που συναινούσε.
Εξήγησα ότι ήταν παιχνίδι για δυο αάτομα. Είπε - όταν έπαιζε την θυμωμένη, της θύμιζε την πίεση που προερχόταν επίσης από τους παππούδες της κατά κάποιο τρόπο.
Έτσι στην πραγματικότητα, αυτό ήταν το πως το πεδίο της λειτουργούσε.
Της έδωσα άλλη μια μεταφορά: ένα θεατρικό κείμενο και παίκτες που επιθυμούσαν να παίξουν. Αναπαρήγαγε το κείμενο σε κάθε μέρος της ζωής της. Συμφώνησε. Αυτό πλαισίωνε το τι γινόταν στο πεδίο, παρά να το βάζει σε ατομικούς όρους (το πρόβλημά της), και σημείωσε την συνήθη και αδιάλλακτα επαναληπτική φύση της εμπειρίας της, και άλλων γύρω της, σε αυτή την δοσοληπτική διαδικασία.
Έπειτα την κάλεσα να διαλέξει οποιοδήποτε διάσημο έργο της ήταν οικείο, με χαρακτήρες μέσα σε αυτό που να είναι κοντά στο προσωπικό της πεδίο. Περιέγραψε ένα συγκεκριμένο δράμα που είχε χαρακτήρες που ακριβώς αντηχούσαν την όλη διαδικασία που μόλις είχαμε αποκαλύψει.
Έπειτα της ζήτησα άλλο ένα παράδειγμα μιας άλλης ιστορίας - ταινία ή θέατρο, όπου υπήρχε ένα διαφορετικό κείμενο. Εδώ φαινόμουν πιο φαρδύς, σε άλλες πηγές του πεδίου, άλλους τρόπου του είναι. Διάλεξε τον Χάρι Πότερ, και όταν την ρώτησα ποιος χαρακτήρας θα ήθελε να είναι, είπε ο Χάρι.
Έτσι της ζήτησα να με κοιτάξει με το βλέμμα του Χάρι Πότερ. Αυτό γινόταν επειδή την πρώτη φορά που ξεκίνησε το όλο βίαιο κείμενο το έκανε χρησιμοποιώντας τα μάτια της - με κοιτούσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Προσπάθησε αυτό το πείραμα, και όπωςς εξερευνούσαμε την φύση του Χάρι Πότερ στις ταινίες - την ανικανότητά του να σκοτωθεί κτλ, άρχισε να παίρνει μια πιο συμπαγή λογική του εαυτού της στην αμφίεσή του.
Ένιωσε μια αλλαγή στην ταυτότητά της, και στο άλλο άκρο, την ένιωθα διαφορετικά.
Για να κάνουμε αυτή την διαδικασία απαίτησε από μένα να είμαι παρόν μαζί της, και πολύ ειλικρινής σε όλη τη διαδρομή. Δούλεψα με την σχέση, με μια ποικιλία πειραμάτων, το τελευταίο ήταν αυτός που δουλεύει στα παρασκήνια...αλλά απαιτούσε τα πάντα που είχαν πάει πιο πριν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου