Η Τζοάν δεν ήταν ευτυχισμένη. Ένιωθε μία έλλειψη αυτοπεποίθησης στα επαγγελματικά της, για να μπορέσει να αξιοποιήσει τα πολλά χρόνια των σπουδών της. Ένιωθε ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν την καταλάβαιναν και ότι οι φίλοι της δεν την υποστήριζαν. Ένιωθε ότι πάντα έδινε στους άλλους, αλλά οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για εκείνη. Ήταν μνησίκακη και μαγκωμένη.
Η θεραπεία μαζί της δεν ήταν εύκολη. Ήθελε λύσεις, όμως απέρριπτε οποιαδήποτε πρόταση. Ουσιαστικά ήθελε εμπάθεια και κατανόηση. Με πολλούς τρόπους, αυτό που ήθελε μόνο ήταν η συμπάθεια.
Μετά από λίγο καιρό, άρχισα να νιώθω άβολα απλώς να επιβεβαιώνω όλη την ώρα πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα για εκείνη. Ήταν απρόθυμη να αναγνωρίσει τον ρόλο της και κάθε φορά που της έδειχνα ότι είχε και εκείνη κάποια ευθύνη για την κατάσταση, είχε την τάση να γίνεται αμυντική και να θυμώνει μαζί μου λόγω του ότι δεν ήμουν υποστηρικτικός.
Ήθελε να χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο μέρος της κάθε συνεδρίας απλώς για να τονίζει πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα και πόσο άσχημα της συμπεριφέρονταν. Ξανά, ένιωθα άβολα απλώς να κάθομαι και να ακούω αυτά, με κάποιον τρόπο απλώς υποστήριζα το να μένει εγκλωβισμένη σε αυτήν την επίπονη και αντιπαραγωγική όψη της ζωής της.
Από την άλλη όταν την διέκοπτα, εκείνη θύμωνε και με κατέκρινε.
Δεν ήταν μια εύκολη θεραπεία!
Της παράθεσα την ιδέα ότι αυτό που της συνέβαινε εκεί έξω στον κόσμο ήταν μία αντανάκλαση της μεταξύ μας σχέσης. Ότι ο τρόπος που ένιωθε το ότι δεν την άκουγαν ή ότι δεν την υποστήριζαν ήταν συναισθήματα που κάποιες φορές τα ένιωθε και με μένα. Και ότι κάποιες από τις αντιδράσεις μου προς εκείνη μπορεί να είναι παρόμοιες με τις αντιδράσεις που οι άλλοι είχαν απέναντί της.
Κάποιες φορές ενδιαφερόταν και ήταν ανοιχτή σε αυτή (την ιδέα), και άλλες φορές απλώς ήθελε να συνεχίσει με τις γνωστές ιστορίες.
Μία φορά της πρότεινα κάποια πράγματα που θα ήθελα να δουλέψω μαζί της , αντί να ξοδεύω τόσο χρόνο ακούγοντας τις ιστορίες της. Ήταν πολύ προσβεβλημένη και πολύ νευριασμένη μετά από αυτό. Ήθελε να σταματήσει την θεραπεία.
Έτσι με όρους σχετικότητας, αυτό είναι ένα παράδειγμα αυτού που ονομάζουμε «σχίσμα» στο ύφασμα των σχέσεων. Είναι ευθύνη του θεραπευτή να το «διορθώσει» κάνοντας την δουλειά της αναγνώρισης και επανασύνδεσης.
Και έτσι αυτό έκανα – αναγνώρισα ότι είχε βιώσει αυτό που της έκανα σαν να την ξεκόβω και πόσο πολύ αυτό την στεναχώρησε και της ανακαίνισε συναισθήματα θυμού. Αναγνώρισα το ότι ήμουν ανυπόμονος στο να προχωρήσω την θεραπεία παρακάτω και το ότι ένιωθα μαγκωμένος με το να ακούω απλώς τις ιστορίες της. Αναγνώρισα ότι ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησα να φέρω περισσότερη παρουσία και ζωντάνια μέσα στην θεραπεία δεν δούλεψε για εκείνη.
Ένιωσε ανακουφισμένη από αυτό και ήταν μάλλον η πρώτη φορά στη ζωή της που κάποιος αναγνώριζε το δικό του κομμάτι στην δυσλειτουργία της σχέσης. Με αυτόν τον τρόπο, η θεραπεία ήρθε μέσα από την εμπειρία και το αποτέλεσμα ήταν ότι ένα κομμάτι του εαυτού της έγινε πιο δυνατό.
Παρόλ' αυτά, υπήρχε ακόμα αρκετή δουλειά που έπρεπε να γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου